Hoe mijn man het vindt dat onze baby op onze kamer slaapt
In het begin was de man van Renée enthousiast. Want met de baby op de slaapkamer werd hij nooit wakker van de nachtvoedingen. Nu, vier maanden later, wil hij niets liever dan dat dat kind naar zijn eigen kamer gaat. Zijn kant van het verhaal:
Mijn vrouw wilde per se zo’n bedje dat ze op tv had gezien. Dat je aan het bed vast kunt maken, zodat je praktisch naast elkaar ligt. Als moeder en kind. Leek me een mooi idee en praktisch. Bovendien; met een hoogzwangere vrouw maak je geen ruzie. Dus reed ik het halve land door om dat bedje, gevonden op Marktplaats, op te halen. Geen probleem, hoor. Ik ben de moeilijkste niet.
Lees ook: Renée werd in de steek gelaten door het Consultatiebureau.
En ja, hoogzwangere vrouwen kunnen best intimiderend zijn. Dus hé, een paar uurtjes van huis is niet zo’n ramp. Eenmaal thuis heb ik alles ook nog in elkaar gezet en met grote gespen aan ons bed vastgemaakt. Het ding stond er al drie maanden voor de uitgerekende datum, maar daar zei ik niks over. Nogmaals: hoogzwangere vrouwen, he? Na de bevalling sliep ons ventje er heerlijk in. Zo goed zelfs dat ik geen seconde wakker lag van hem. Mijn vrouw wel, begreep ik. Maar die nachtvoedingen gingen blijkbaar zo geruisloos en geroutineerd, dat ik er niet eens wakker van werd. Top, natuurlijk, want naast mijn rol als vader ben ik ook radiopresentator en sta daarvoor iedere dag om vijf uur op.
Slecht slapen slaat op mijn stem, dat moeten we niet hebben. Dat begreep mijn vrouw ook. Dus op zich was ik heel blij met hoe alles geregeld was. Alleen, nu we een paar maanden verder zijn, denk ik daar toch anders over. Onze slaapkamer voelt niet meer als de slaapkamer van mijn vrouw en mij, maar als de kamer van mijn vrouw en mijn zoon. Het ligt er vol luiers, billendoekjes en potjes Sudocreme. Rommelig, en daarnaast ook niet echt goed voor mijn libido. Ik vermoed dat ze het expres doet, om mijn behoeftes een beetje te temperen. Zo van, ach, lieve vrouw van me, wat heb ik jou en jouw lijf gemist. En dan moet ik eerst over een muur van babyproducten klimmen om bij haar te komen. Nou, dan hoef ik al niet meer.
Mijn baby helpt ook niet echt mee. Is er eindelijk tijd om elkaar even lekker vast te houden, mijn vrouw en ik dan hè, ligt hij me vanuit dat bedje van aan te staren. Soms gaat hij nog lachen, ook. Daar word ik niet alleen bloednerveus van, maar ook onzeker. Waarom lacht hij nou? Doe ik het niet goed? Weet hij iets wat ik niet weet. Zou me niets verbazen als zij hem zaken vertelt die ik niet eens hoor. Want die twee zijn voortdurend samen, he? Mijn vrouw en baby. Alsof ze aan elkaar vastgekleefd zitten. Hangt hij niet aan haar borst, dan wil hij wel op schoot of in de draagzak.
Lees ook: 7 Manieren om te dealen met vrouwen die de vader van je kind proberen te versieren.
Nou, ik draag ook een flinke zak met me mee inmiddels. Er was me beloofd dat zes weken na de bevalling je seksleven weer een beetje op gang komt. Tenminste, dan mag het weer. En zo ging het vorige keer na de bevalling ook. Dit keer lijkt het meer op een Dieseltje dat ik steeds opnieuw moet aanslingeren. Persoonlijk denk ik dat onze baby bij ons op de kamer niet helpt. Zijn we net lekker met schoongepoetste tanden aan het tongzoenen, geef hij weer een kreetje. En weg is ze. Ik zei van de week nog; mij laat je gerust een half uur om je roepen, bij hem sta je er na een halve seconde naast. Ze zei iets over haar moedergevoel, moederinstinct en andere woorden die met moeder- begonnen. Nou, ik werd er niet echt opgewonden van.
Dus ik heb gezegd: hij eruit of ik. Ze bood aan om het logeerbed voor me op te maken. Lief bedoeld, zei ze nog. Nou, dus ben ik toch maar gebleven. We zoenen een beetje tussen de babygeluidjes door en daar doe ik het dan maar mee. Ik heb de gebruiksaanwijzing van het bedje erbij gepast. Ze mogen er maar in tot zes maanden. Er is licht aan het einde van de tunnel. Nog even volhouden en dan zijn mijn slaapkamer en mijn vrouw weer van mij.
Lees ook: 12 Dingen die niemand je vertelt over je man als hij vader wordt.
