Hoe krijgen jullie in godsnaam al je werk af in de eerste 12 weken zwangerschap?
Als een bejaarde naar je werk fietsen, tot elf uur zo misselijk zijn dat je überhaupt niets voor elkaar krijgt. Tanja, tien weken zwanger, vraagt zich af: hoe krijgen andere zwangere vrouwen dat in godsnaam voor elkaar, dat werken?
Lees ook: Thuiswerken met kinderen, hemels of hels?
Ik ben 10 weken zwanger en gelukkiger dan ooit. En toch zit ik jankend op de bank. Het is zondagochtend en Mark gaat zometeen de Dam tot Damloop rennen. Ik wil hem echt dolgraag aanmoedigen, maar ik heb morgen drie (!) deadlines. En ondanks dat ik vrijdagavond en de hele zaterdag heb gewerkt, is het werk nog steeds niet af. Betekent dat ik de hele zondagmiddag aan mijn laptop gekluisterd zit.
Normaal gesproken vind ik dat geen probleem. Ik freelance nu vier jaar en heb er altijd een handje van om mijn schema veel te vol te plannen. Hoe meer werk, hoe beter, ja toch. Werkdagen zijn een soort vrije val van honderd dingen tegelijk, die om 07:30u beginnen vanuit bed en eindigen ergens rond 20:00u (of soms 00:30u). Zondag is sowieso gewoon een werkdag en vakantie bestaat niet. Dat is de vloek van een freelancer.
Toen ik begon, was ik alleen en vond ik het heerlijk om kettingrokend tot diep in de nacht een artikel af te tikken. Maar nu is het anders. Sinds een week of zes werk ik langzamer dan iemand die net z’n pensioen heeft ingediend. Eerst ongemerkt, maar vandaag kom ik opeens totaal in de knoop met m’n tijd. Hoe ga ik in godsnaam morgen zeven artikelen aanleveren?!
Als ik terugkijk naar de afgelopen week ben ik verre van productief geweest. Eigenlijk kwam ik steeds pas rond een uur of half 11 écht op gang. Verdomde ochtendmisselijkheid. Mijn concentratie is ver te zoeken (al heb ik wel tot in de puntjes uitgezocht welke kinderwagen ik wil), ik maak rare foutjes en er gebeuren steeds dingen die mijn dagen niet bepaald efficiënter maken. Zo stond ik donderdagmiddag met een tas vol boodschappen voor mijn eigen huisdeur, lekker vooruit gedacht zodat ik ’s middags in de focus thuis verder kon werken. Bleek ik m’n sleutels ’s ochtends vergeten…
Rond 17:00u gaat mijn brein uit. Mijn inspiratie is weg en ik kak gewoon in. En hoewel ik weet dat ik daar – zeker nu – lekker aan moet toegeven, ben ik nog steeds in de veronderstelling dat ik mijn wegdag altijd nog tot 00:30u kan doortrekken. Zoals vroeger, met een pakje peuken links en een koffie of een fles wijn rechts. Oh nee, wacht.
Ik vraag me oprecht af hoe zwangere vrouwen met een fulltime baan dit doen. Ik kan hier en daar nog wel een uurtje slacken in de ochtend, kiezen om thuis te werken of dingen tot ‘t laatste moment uit te stellen. Maar een baas verwacht volgens mij gewoon dat je om 09:00u achter je bureau zit en het pand niet voor 18:00u verlaat. Hoe doe je dat als je ’s ochtends eerst een uur stil moet liggen voor je je bed uit kan zonder over je nek te gaan? Als je op bejaardentempo naar kantoor fietst? En als je de helft van de tijd langer nodig hebt om dezelfde werkprestaties te leveren? Ben ik oprecht benieuwd naar.
Stress + zwangerschapshormonen blijken een ideale combi voor blinde paniek. Het is dus zondagochtend en ik kán gewoon echt niet meer. Ik geloof dat ik me eraan moet overgeven. Mijn lijf een mijn hoofd schreeuwen om rust. Logisch, er groeit een kindje in mijn buik. Ik realiseer me opeens hoe erg ik mezelf gepusht heb. Voor het eerst in vier jaar gaan sigaretten, koffie en mijn freelancers-discipline me hier niet meer uit redden. En dat is maar goed ook. Er is nu iets anders veel belangrijker dan werk. Ik besluit een van de deadlines te verplaatsen en een andere klus on hold te zetten. Het lucht meteen op. Dat is dan weer de zege van de freelancer.
Lees ook: Als je na de geboorte van je kinderen behoefte hebt aan een HEEL andere carrière.
