Hoe mijn kinderen de muziek uit mijn leven lieten verdwijnen

Vroeger luisterde Renske de hele dag naar (nieuwe) muziek. Maar toen ze moeder werd veranderde dat. Spotify veranderde in een paar maanden tijd van beste vriend in laten we zeggen een verre oom. En dat lieve mensen, doet PIJN. 

Ik geef toe, de titel van dit stukje klinkt wel heul erg dramatisch, haha. Dus om mezelf even in te dekken: (pakt ondertussen een teil) mijn kindertjes zijn uiteraard de muziek in mijn leven. Dan nu wat ik zeggen wil. Geen idee of IEMAND het herkent, maar goed. Komt-ie. Ik heb dus jarenlang een obsessie gehad voor nieuwe muziek. Heus, ik was een wandelende muziekencyclopedie al zeg ik het zelf, en stelde superrrrblitse playlisten met de meest actuele samen. De hele dag stond thuis de muziek aan, de hele dag moest ik nog even die te gekke nieuwe plaat van die-en-die artiest checken, de hele dag neuriede ik de most upcoming tunes van de wereld en de hele dag fantaseerde ik over dat ik zélf misschien wel artiest wou worden. Ik had er de looks voor, dat zag iedereen natuurlijk. Helaas niet de stem, maar kniesoor. Iedere maand had ik wel een nieuwe verslaving en was ik zwaar in de ban van wéér een nieuwe artiest. Men neme: Ben Howard, Of Monsters and Men, First Aid Kit, Florence and the Machine, Jake Bugg, Mumford and Sons, Other Lives, James Bay, Lana del Rey, Lorde, Chvrches, London Grammer, maargoed, ik stop alweer. Ik stond er in ieder geval mee op, en ging ermee naar bed. Niet écht natuurlijk. Hoewel ik dat in het geval van Ben Howard echt geen enkel, maar dan ook geen eeeeenkel probleem had gevonden. Plus: in de zomer ging ik graag een hele trits festivals af om de betreffende nieuwe verslaving live te adoreren.

LEES OOK: Heb jij ook weleens het gevoel dat je met je hoofd in een vissenkom zit?

Maar toen kwam de baby. En geloof me, hoezeer ik mezelf vooraf had bezworen dat baby maar ‘gewoon’ gewend moest raken aan al die muziek, dat-‘ie zich ‘gewoon’ maar moesten aanpassen aan al die gezelligheid, WANT KOM NOU ZEG, ALS JE DAAR EENMAAL AAN BEGINT’ blablabla: het werd ‘m niet hoor. Tuurlijk, ik heb het geprobeerd. Maar toen het huilen van baby S. maar niet stopte, en S. een behoorlijk prikkelbaar baby’tje bleek, ging ik toch maar eens op zoek naar manieren om hem stil te krijgen. En na een tijdje kreeg ik het door: van (veel) muziek werd hij nou niet bepaald rustig. Sterker: al die muziek overprikkelde hem.

En dus vertrok de muziek geleidelijk aan uit onze woonkamer. Ik vond het een te grote aanslag op het gemoed van de baby, en stopte door tijd- en energiegebrek bovendien met het zoeken naar nieuwe releases. Eerst had ik nog de gedachte dat ik het na een week of zes allemaal wel weer zou oppakken, dat de baby dan vast meer ‘aankon’, dat de muziekjes dan weer gezellig door onze woonkamer zouden schallen. En soms hield ik mezelf voor dat ik anders ’s avonds nog wel een keertje naar een bende nieuwe muziek kon zoeken luisteren. Maar ehm, dan was de vermoeidheid en de drukte zo opgehoopt dat ik, als de baby eindelijk stil was, alleen nog maar apathisch naar GTST of Facebook of Insta kon staren.

Nou, en net toen ik weer een beetje op aard’ kwam, en baby S. een weerbare dreumes werd, en ik net af en toe weer wat meer lucht kreeg, toen diende opeens baby B. zich aan. Niet geheel onverwacht natuurlijk, moehaha, maar daarmee begon het hele feest weer opnieuw. Want ook baby B. hield van rust. Het moet toch niet gekker worden met die baby’s.

Maar nu zeg ik: baby B. is nu 9 maanden. Ik ga mijn oude hobby weer oppakken. Ik wil het! Ik heb bovendien bedacht dat minimaal één van de twee kinderen een beroemd artiest gaat worden. En weet je, in interviews geven artiesten toch altijd antwoord op de vraag: ‘met welke muziek ben je opgegroeid’?? Nou, dan moeten ze wel wat indrukwekkends te zeggen hebben of niet dan. Ik ben het ze gewoon verplicht, en zo is het.

LEES OOK: Waarom iedere moeder een mom cave verdient