Hoe mijn kinderen mijn hele huis overnemen
Toen Vala nog kinderloos in de stad woonde, zag haar huis eruit om door een ringetje te halen. De afgelopen jaren is haar huis overgenomen door een leger viezeriken. Redelijk pittig als je enigszins smetvrezerig bent.
Een net huishouden is lastig te cultiveren als er kinderen komen (die spetters van een projectielpoepende baby gaan lastiger van het behang dan je denkt), maar als je dan ook nog ergens gaat wonen waar ze de halve dag door speeltuinen met zandbakken en modderslootjes kunnen rollen, kun je het poetsen beter helemaal opgeven. Soms vraag ik me weleens af wat me bezield heeft de stad voor een weiland te verruilen. Een cleanfreak tussen de koeien, dat is pure zelfkastijding.
Kinderen zijn niet hygiënisch
Als je kinderen krijgt, nemen die in een mum van tijd je huis over. En hoe meer je er krijgt, hoe minder ruimte er overblijft. Wat op zich niet zo’n probleem is, ware het niet dat kinderen het doorgaans niet zo nauw nemen met de hygiëne en moeders wel. Kinderen rollen, kruipen, schuiven, stuiteren, de hele dag het hele huis door, het liefst met zo weinig mogelijk kleren aan en alles bij voorkeur oraal onderzoekend (deurkrukken, traptreden, kattenbakken, you name it en er kan aan gelikt worden). Hoewel dat goed schijnt te zijn voor het immuunsysteem, is het minder voordelig voor mijn proper gemoed. In het begin wilde het met dagelijks hard boenen met groene zeep (zowel de trap als de kinderen) nog wel lukken, maar inmiddels ligt er permanent een klein zwart laagje over de huid van mijn kinderen. Ik vermoed dat de groezeligheid zich aan hun poriën heeft gebonden, dus daar valt niet tegenop te douchen.
Pissebedden op de koffietafel
Iedere avond barst ik in huilen uit, omdat mijn huis weer vol ligt met dikke plakkaten modder. Ik weet dat ik niet de beste huisvrouw ben, maar zelfs Martha Stewart zou niet op kunnen tegen de nimmer aflatende stroom aan smerigheid die mijn kinderen mee naar binnen nemen. Soms vind ik een doosje met pissebedden op mijn koffietafel. Mijn zoon verzamelt namelijk beestjes en die smokkelt hij dan mee naar binnen. Dat is op zich eigenlijk al teveel voor mijn zindelijke zenuwen, maar het wordt helemaal lastig om niet over je nek te gaan als zijn zusje het vervolgens wel een goed idee vindt om de nieuwe huisdieren van haar grote broer eens aan een oraal onderzoek te onderwerpen. De dag dat ik mijn dochter in een hoekje van de kamer zag zitten met een mond vol schuimende naaktslak, heb ik ernstig overwogen weer lekker hygiënisch drie hoog achter in de stad te gaan wonen.
Na zes jaar modder in mijn tapijt en pissebedden bij de koffie, heb ik geaccepteerd dat mijn huis nooit meer steriel zal worden. Schoon is een relatief begrip met kinderen. Maar hebben wel een fantastische weerstand. Dat dan weer wel.
LEES OOK: 19 dingen die je denkt als je een luier verschoont.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
