Hoe je erachter komt dat iemand GEEN temperamentvol kind heeft
Soms wordt Femke er weer even aan herinnerd dat niet alle kinderen zo heftig zijn als haar zoon en dat de ouders van die kinderen dus ook werkelijk geen idee hebben hoe het is om in de temperamentvol-kind-freakshow te leven. Zoals een paar jaar geleden, toen Max nog een peuter was en ze even samen een kerstboom wilden kopen.
Lees ook: Aan iedereen die mij ziet worstelen met mijn temperamentvolle peuter
Het was een woensdag zoals ik er al velen achter de rug heb. De helft van de tijd is het koek en ei met Max. We spelen, we dollen, we spelen verstoppertje en (ja, dat kan hij tegenwoordig echt) hij weet zichzelf tussendoor soms wel eens een half uurtje in zijn eentje te vermaken. De andere helft is het ellende. Hij wil KIJKEN (het kind heeft net zo’n neiging tot bingewatchen als zijn moeder, maar ik wil hem voor half vijf ’s middags niet achter de tv), hij raakt gefrustreerd omdat zijn racebaan niet precies doet wat hij wil en ragt het hele ding uiteindelijk in elkaar, hij gooit de korsten van zijn boterham met pindakaas tegen de muur en ik zet hem op zijn kamer alwaar hij in zijn broek piest van nijd. En dan beginnen we weer opnieuw. Jullie kennen het riedeltje inmiddels (sorry hoor, alle mensen die nu denken: daar heb je haar weer, ik ga een nieuw punt maken!)
Het opnieuw beginnen was deze woensdag de jas en de schoenen aantrekken en naar de bloemenkraam lopen waar er kerstbomen werden verkocht. Het doel: een niet al te kleine, niet al te grote kerstboom scoren die ik mee zou kunnen sleuren naar huis. Natuurlijk kozen Max en ik toch een ietwat te zware uit en kerstboom in pot werd in mijn bak/mandje voor op mijn fiets getild door de bloemenman. “Wil je er nog touwen omheen?”, vroeg hij. Ik zei: “Nee hoor, ik ga gewoon snel naar huis.” Met Max in mijn kielzog en gillend: “Schatje, pas op. Nog niet oversteken voordat mamma er is. Blijf maar even achter mamma lopen. Nee schatje, niet aan de kerstboom trekken, anders gaat mamma onderuit” kwamen we bij onze straat aan. Ik was inmiddels helemaal stuk van de zware kerstboom die tegen me aan hing en van de angst dat mijn kind met zijn dolle kop onder een auto zou lopen.
Terwijl we op de veilige stoep die naar ons huis loopt, liepen doemde er een jonge vader met een zoontje van een jaar of twee op. Of Max het jongetje echt niet zag of dat hij hem express tegen de grond werkte (dat laatste kan maar zo) weet ik niet, maar het gebeurde. Terwijl ik daar dus met die loodzware boom stond. Ik riep: “Max, dat mag niet. Kom terug. Sorry zeggen.” Maar mijn zoon was alweer meters verder. Het arme jongetje huilde en ik aaide hem over zijn bol en zei verontschuldigend tegen de vader: “Het spijt me hoor. Het is nogal een pittig jongetje, die zoon van mij.” Waarop de vader me aankeek en zei: “Maar ik wil wel dat hij even sorry komt zeggen.”
Ik herhaal nog maar een keer: ik stond daar met een loeizware kerstboom in de bak van mijn fiets en mijn temperamentvolle kind was keihard de straat op gelopen en stond aan de overkant mij uit te dagen. Ik wist echt niet wat ik moest doen. Het enige wat ik wel wist was: deze man heeft zelf GEEN temperamentvol kind. Vervolgens ben ik, terwijl ik wist dat het zinloos was, gaan roepen: “Max, kom hier. Max, ik wil dat je sorry zegt. MAX NU HIERKOMEN!” Het hielp niet. Natuurlijk niet. Max wist dat ik met geen mogelijkheid naar hem toe kon komen. Ik keek naar de vader en hoopte dat hij me zou laten gaan, maar hij was vastbesloten om voor zijn zoontje een sorry te krijgen. Max gilde inmiddels van de overzijde: SORRRYYYYY maar ook dat was niet genoeg. Ten einde raad ben ik weggelopen. Ik had geen woorden. Ik had geen oplossing. Ik was alleen maar stomverbaasd om te merken dat de realiteit van het hebben van kinderen voor andere mensen zo totaal verschilt van de mijne.
Lees ook: Hebben temperamentvolle kinderen baat bij een pak voor hun broek?
