Hoe ik soms verlang naar een nieuwe BFF

Vriendinnen zat, maar af en toe verlangt ze er hevig naar: een nieuwe BFF die in deze fase van haar leven past. Franke weet alleen nog niet zo goed waar ze die kan vinden.

Ik heb heel veel leuke vriendinnen, al zeg ik het zelf. Ze zijn stuk voor stuk stoer, slim en grappig. Ik kan eindeloos met ze praten, lachen, huilen. We doen leuke dingen, zoals cocktails drinken. Ik bewonder ze, allemaal. Omdat ze zulk mooi werk doen, zo knap zijn, zo goed met mensen kunnen omgaan, zo creatief zijn. Ze zijn hartstikke leuk en ik houd van ze. Er is maar één nadeel: ze wonen inmiddels verspreid door het land. En leiden bijna allemaal een ander leven dan ik.

Lees ook: Dit is waarom ik liever afspreek met collegamoeders.

Ik heb mijn huidige vriendinnen ontmoet tijdens de middelbare school, mijn studie, het werk, in de kroeg, via (ex-)vriendjes en later in de formatie van ‘stelletjes met mijn man’. Ze zijn nog net zo leuk als toen ik ze voor het eerst ontmoette, al hebben ze inmiddels kinderen, vliegen ze de wereld over, werken ze zich een ongeluk, wonen ze 130 kilometer verderop, of hebben we amper de tijd om elkaar te spreken omdat we in zo’n ander ritme zitten. De vriendschappen die ik ooit sloot, en waarvan een klein gedeelte de tropenjaren met mijn kinderen heeft overleefd, die vriendschappen heb ik voor altijd, dat weet ik zeker. Ook al zie ik die vriendinnen niet dagelijks, ze zitten voor altijd in mijn hart.

Daar ligt het dus niet aan. De vriendschappen die ik had, zullen blijven. Dat weet ik zeker. Alleen soms vraag ik me af of er nog wel nieuwe bijkomen die zo’n zelfde impact op me zullen hebben als de vriendinnen die ik nu heb. Natuurlijk heb ik, sinds ik kinderen heb, nieuwe mensen leren kennen. Vrouwen die leuk zijn, met wie ik gezellig kan kletsen. Lieve buur(t)vrouwen, moeders van vriendinnen van mijn dochter, bij wie ik na de speeldate gezellig een bakkie blijf doen. Maar toch zijn deze ‘vriendschappen’ anders dan de vriendschappen die ik vroeger maakte. Vriendschappen die ontstonden door spontane acties, waarbij ik al heel snel wist: dit is leuk! Vriendschappen ook die ontstonden op wie en wat je in de kern bent, niet gedreven door de omstandigheden, zeg maar. Nu lijkt het toch of ik nieuwe vriendschappen sluit op basis van het hebben van kinderen, de leeftijd van mijn kinderen, de omgeving van mijn kinderen. En niet op die van ‘vriendschap op het eerste gezicht’.

Van al mijn vriendinnen weet ik het nog precies, dat moment dat ik ‘verliefd’ op ze werd. Tijdens de eerste keer dat ik ze ontmoette, of soms iets later. Die ontmoetingen staan me nog helder voor de geest. Omdat die vriendinnen me enorm aan het lachen maakten op dat moment, mee op avontuur namen, of omdat ik enorm onder de indruk was van hetgeen ze op dat moment met verve deden. En dat mis ik nu een beetje. Het gevoel dat het meteen ‘raak’ is. Iemand met wie ik onmiddellijk op één lijn zit, om wie ik meteen hard moet lachen. Iemand met wie ik vanaf het eerste woord niet meer kan stoppen met praten. Iemand bij wie ik me vanaf de eerste seconde veilig voel.

Misschien denk ik er wel te romantisch over. Blijkt dat van al die vrouwen die er nu in mijn omgeving zijn, er wel een paar uit te groeien tot goede vriendinnen. En ik wil vooral ook niet ondankbaar overkomen. Ik ben allang blij dat ik nog een sociaal leven héb na de geboorte van mijn kinderen. Maar toch. Ergens blijf ik stiekem een beetje verlangen naar dat moment waarop je weet: ik vind jou dus echt helemaal te gek. En hoop ik dat ik nog eens spontaan een vrouw tegen het lijf loop, die dat ook met mij heeft. Hoop ik op een moment dat wij allebei na drie minuten weten: wij zijn elkaars nieuwe BFF. Niet omdat we verbonden zijn in de toevalligheid van onze kinderen, of sociale omgeving, maar gewoon, omdat we élkaar maximaal leuk vinden. Omdat we dezelfde interesses hebben, of dezelfde hobby’s, of hetzelfde gevoel voor humor. En met wie ik vervolgens eindeloos kan appen, maar ook drie meter verderop in de kroeg kan zitten, zonder het per se over luiers, school of de andere buren te hoeven hebben. Nee, om gewoon te zíjn.

Want ook al koester ik mijn oude maatjes verspreid over het land en vind ik al die moedervriendinnen om me heen enig, een vriendinnetje voor mezelf, in deze nieuwe fase van mijn leven, het lijkt me gewoon zo gezellig. Iemand met wie ik alles kan delen, bij wie ik spontaan langs kan voor een dikke bel wijn. Wie weet, komt ze zomaar op een dag aangewaaid. Of misschien moet ik geduldig die tropentijd uitzitten tot ik weer de energie heb om nieuwe vriendinnen te maken op plekken waar een gevalletje kismet meer voor de hand ligt, zoals een hobby-of sportclub. Zou zomaar kunnen.

Tot die tijd zal ik in ieder geval heel erg naar haar verlangen, die te gek leuke nieuwe vriendin. Ik hoop dat ze met net zoveel smart mij zit te wachten.

Lees ook: 3 Dingen waar mensen zonder kinderen zich over verbazen bij mensen met kinderen.