Hoe ik op Moederdag mijn kind kwijtraakte en er een roze koek voor terugkreeg
In plaats van te genieten van een ontbijt op bed met zelfgefröbelde knutsels, rende Vala deze Moederdag in blinde paniek het hele dorp door. Op zoek naar haar 6-jarige dochter, die opeens verdwenen was.
Het ene moment zat ze op haar kamer te spelen, het andere moment was ze weg. Spoorloos verdwenen. Even dachten we nog dat ze zich misschien verstopt had, een grapje uithaalde. Maar ze was nergens. Het gevoel van pure paniek dat je overvalt als je je kind kwijt bent, is niet te beschrijven. Alles om je heen lijkt stil te vallen, het feit dat je je kind niet hoort, niet ziet en ook niet weet waar het is en of het nog wel terugkomt is een van de ergste sensaties die ik ooit heb meegemaakt. Slechts één keer eerder overkwam het me, toen mijn zoon, destijds nog een dreumes, in een piepklein onbewaakt ogenblik de benen had genomen in de speeltuin en uit mijn blikveld was geraakt. Meteen herkende ik het gevoel weer. Hoe je keel wordt dichtgeknepen en je hartslag omhoog schiet. Hoe je je kind onder een auto, of in de gracht ziet liggen. Totdat het op haar dooie gemakje aan komt wandelen. Met een portemonneetje en een pak roze koeken in haar handen.
LEES OOK: Zweetlucht, driftbuien en fashion faux-pas: als je dochter een puber wordt
Kind met een autoriteitsprobleem
“Ik wilde even wat kopen voor ons allemaal, voor Moederdag.” 6 Jaar en helemaal alleen naar het dorpscentrum gelopen, naar de supermarkt gegaan, een pak koeken gepakt en afgerekend. Moet je daar boos om worden, of eigenlijk stiekem trots op zijn? Ik heb een kind met een autoriteitsprobleem, een kind dat boven alles zelfstandig wil zijn. En als moeder van twee oudere kinderen die de woorden “Nee” en “Omdat ik het zeg” altijd ter harte namen, weet ik niet wat ik hiermee aan moet. Een kind dat vrij wil zijn, haar eigen keuzes wil maken, ook al kan ze die soms nog niet goed overzien (en kun je beter bloemen dan roze koeken kopen voor je moeder). Hoe ga je daarmee om als ouder? Een kind is geen vogel die je in een kooitje kunt stoppen. Maar haar grote broer en zus vonden het prima om alleen te vliegen als ik het deurtje voor ze openzette. Maar dit is er eentje van andere pluimage.
Een wijze les voor mama
Als ik haar in de verte aan zie komen, trek ik een sprintje en vang haar op. Ze schrikt van mijn reactie, in de volledige veronderstelling dat ze iets heeft gedaan wat prima kan. Ze wist toch de weg, ze keek toch uit? Er is toch niets gebeurd? Soms vraag ik me af hoe ze aan dat zelfvertrouwen komt. Aan die volledige overtuiging dat ze de wereld aankan en dat niemand zich over haar zorgen hoeft te maken. Stiekem ben ik er jaloers op. En wat confronteert het mij ook met het feit dat ik als moeder misschien meer vertrouwen moet hebben in mijn kinderen. Niet zodat ze er te pas en te onpas vandoor kunnen gaan om hun zakgeld stuk te slaan in de supermarkt, maar juist zodat ze leren dat vrijheid en verantwoordelijkheid hand in hand gaan. En zodat mijn kinderen de kans krijgen om te laten zien dat ze tot veel meer in staat zijn, dan ik wil toegeven. Omdat ik ze stiekem liever klein en hulpeloos onder mijn vleugels houd, zodat ik niet lijdzaam hoef toe te kijken hoe ze uitvliegen. Want uiteindelijk is dat natuurlijk waar het echt om gaat. Een wijze les voor mama, op Moederdag.
In de tuin, op Moederdag, eten we in de zon een roze koek. Stiekem glundert zij en stiekem ben ik trots. Haar grote broer en zus kijken met een mengeling van verbazing en afgunst naar dat kleine meisje, dat klaarspeelt wat zij op die leeftijd niet eens in hun hoofd haalden. Mijn hart zakt langzaam van mijn keel weer terug mijn borstkas in. Over een maand is het Vaderdag. Ik ga me alvast schrap zetten.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
