Hoe ik op mijn 35ste al meerdere schoonzonen versleten heb
Het is een gevreesd moment voor menig ouder: de dag dat er aangebeld wordt en er iemand op de stoep staat die je kind komt halen. Een puisterige puberjongen met, oh horror, een scooter. Of zo’n schaapachtig meisje met een naveltruitje en teveel foundation. Maar je doet er niks aan: op een dag krijgt je kind verkering. Dat dat gebeurt als je kind z’n veterstrikdiploma nog niet eens heeft, had Vala alleen niet zien aankomen.
Laatst zat ik op mijn werk toen ik appje kreeg van de oppas. ‘Ik zou de komende weekenden vrij houden’ stond erin, ‘want jullie hebben binnenkort een bruiloft.’ Mijn 4-jarige dochter gaat namelijk trouwen. Met Thomas. Ik ken Thomas niet, maar hij schijnt de hunk van de BSO te zijn. Hij is 6 jaar, heeft hele mooie blauwe ogen en is ‘vet cool’. Dat heb ik mij althans laten vertellen door mijn dochter. Ik vind het wel enigszins problematisch dat ik niet weet wat zijn vader doet en wat Thomas zelf voor toekomstplannen heeft. Ik bedoel, straks wil hij als ‘ie later groot is een kitesurfshop beginnen. Of, erger nog, registeraccountant worden. Ik weet niet of ik een dergelijk sujet ieder jaar aan mijn kerstdis kan tolereren. Maar goed, misschien gaat het nog uit. Ik heb goede hoop. Mijn andere schoonzonen hebben tenslotte ook binnen afzienbare tijd het veld moeten ruimen.
Lees ook: Waarom je je kind een zakmes moet geven en uit een boom moet laten vallen.
Andere schoonzonen ja, meervoud dus, want mijn dochter is een mannenverslindster. Ik kan niet anders zeggen. Ze zit inmiddels ruim een half jaar op school en ik heb al vier verschillende heerschappen de revue zien passeren. Eerst was er Luca, een bonkige brok Hollands glorie, type ruwe bolster, blanke pit. Ik was net op hem gesteld geraakt toen hij opeens plaats moest maken voor Thijmen, die mijn dochter angstvallig voor ons verborgen hield. Ik vermoed dat hij van het foute soort was, want in de wandelgangen ving ik op dat hij er meerdere liefjes op na hield. Ik had Mario er al bijna op af gestuurd om een hartig woordje met hem te praten, toen Levi plotseling ten tonele verscheen. Een adonis met grote reebruine ogen en een leren jack die mijn dochter complimenteerde met haar outfits en wiens moeder Fruitella serveerde tijdens playdates. Ik ging er dus logischerwijs vanuit dat Levi de deal geseald had (want een schoonmoeder met Fruitella, daar doe je het natuurlijk voor), toen ik opeens dat appje kreeg. Nu is Thomas dus het snoepje van de week. Maar het schooljaar duurt nog zo’n drie maanden, dus ik verwacht op z’n minst nog twee andere geliefden aan mijn lunchtafel op woensdagmiddag. Wat lastig is voor een moeder, want nou ja, je gaat je toch hechten aan zo’n jongen.
Mijn ex-man geeft mij er de schuld van dat onze dochter zo’n femme fatale blijkt te zijn. Hij had zijn eerste verkering namelijk pas op zijn 26ste en dat was ik. Nou is het inderdaad zo dat ik mijn eerste vriendje ook had toen ik nog maar 4 was, maar ter verdediging: die relatie duurde wel 8 jaar. Hij heette Ruben, had witblond haar en rook altijd naar melk. We waren een begrip op school en toen onze wegen scheidden op de middelbare was heb ik menig van tranen doordrenkte pagina volgeschreven in mijn dagboek. Mijn dochter echter wisselt mannen om alsof het schoenen zijn. En hanteert daarbij ook hetzelfde motto als bij schoenen: je kunt er nooit teveel van hebben. Wat me toch wel enigszins zorgen baart, want hoewel we in een kinderrijke buurt wonen, heeft ze als ze zo doorgaat over vijf jaar iedereen wel gehad. En voor je het weet worden we door iedereen met de nek aangekeken omdat mijn dochter alle jongensharten van de buurt genadeloos heeft gebroken. En hoewel ik het, als voorstander van het feminisme, absoluut toejuich dat ze zich niet laat tegenhouden door de kuise meisjes indoctrinatie, hoeft mijn dochter nou ook weer niet de Rita Hayworth van haar tijd te worden.
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dit nog maar het begin is. Dat we aan het liefdesleven van mijn dochter nog een hele kluif gaan hebben. Waarschijnlijk moeten we haar vanaf haar twaalfde opsluiten in haar kamer en de ramen dichtkitten, omdat ze anders langs de regenpijp naar beneden klimt om haar verloofdes stiekem te ontmoeten. Haar vader heeft alvast een luchtbuks gekocht om de heren van zijn stoep te schieten, want wat hem betreft moet er eerst schriftelijk en in drievoud toestemming gevraagd worden voor er zo’n opgeschoten jongeling met zijn dochter aan de rol gaat. Het leek me in eerste instantie overdreven, maar zo langzamerhand begin ik te vermoeden dat hij toch een punt heeft. Totdat er minstens een jubileum van twee weken gevierd kan worden, ben ik dus maar minder scheutig met het schenken van de appelsapjes aan mijn koffietafel, denk ik.
Of ze mijn bruidsjurk mocht hebben, vroeg ze toen ik gisteravond thuis kwam. Die kon ik wel even laten inkorten toch zeker? En oh ja, ze wilde ook graag een roze bruidstaart en een roze bruidsboeket. Het lijkt er dus toch wel op dat het deze keer echt serieus is. Misschien is Thomas echt de ware. En zo niet, dan is trouwen op huwelijkse voorwaarden tegenwoordig gelukkig de standaard geworden. Want het is al erg genoeg om op je vierde al een gescheiden vrouw te zijn natuurlijk. Maar je moet er toch niet aan denken dat hij er na de breuk dan ook nog met de helft van al het speelgoed vandoor gaat.
Lees ook: Help, mijn dochter heeft een Tokkie-smaak (en dost zich uit met glitters en veren).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
