Hoe ik mijn zoon voor het leven traumatiseerde
Vala’s zoon heeft nog nooit gevraagd waar de baby’s vandaan komen. Ondertussen werd het weleens tijd dat hij dat wist. Dus nam ze het heft in eigen handen.
Ondertussen zat ik er al zeker drie jaar op te wachten: het moment dat die ene vraag zou komen. “Mama, waar komen de baby’s vandaan?”. Mijn zoon is inmiddels bijna negen jaar en als ik de berichtgeving in ouderland mag geloven weten kinderen op die leeftijd tegenwoordig al meer dan hun ouders over seks en hebben ze ook al het nodige compromitterende beeldmateriaal gezien, dus het verbaasde me dat hij nog nooit om opheldering had gevraagd. Zelfs niet toen ik zwanger was van zijn jongste zusje en hij mijn buik onder zijn ogen zag groeien heeft hij ooit gevraagd hoe die baby daar eigenlijk in gekomen was. Zelf wist ik al van de hoed en de rand toen ik vijf jaar was, aangezien mijn hippie-ouders in het kader van de vrijheid-blijheid mentaliteit van weleer heel pro-actief allemaal rijkelijk geïllustreerde voorlichtingsboeken met mij lazen, dus het leek me dat de tijd voor mijn zoon inmiddels begon te dringen. Bovendien leerde ik na enig Googelen dat je echt op tijd moet beginnen met seksuele voorlichting omdat je anders pedagogisch zeer onverantwoord bezig bent. Daarom besloot ik het gesprek dan maar zelf aan te zwengelen, in een poging zijn toekomstige vrouw ervoor te behoeden hem te moeten uitleggen dat er enige arbeid verricht moet worden om een gezin te stichten, omdat de kindertjes nou eenmaal niet uit de boerenkool komen.
LEES OOK: Je kind ‘worstelt’ nergens mee, je kind is gewoon een etterbak.
Dat is toch smerig?
Op mijn vraag hoe hij zelf dacht dat een baby in de buik van z’n moeder komt staarde mijn zoon me glazig aan en antwoordde: “Nou gewoon, die groeien toch uit de eitjes van de mama?” Waarna zich na enige opheldering van mijn kant een klein drama voltrok. “GAT-VER-DAM-ME!” schreeuwde mijn zoon toen hij begreep dat er aan dat eitje nog wel iets toegevoegd moest worden en hoe dat dan diende te gebeuren. Met wijd opengesperde ogen staarde hij me aan. “En dat heeft papa bij jou gedaan?!” gilde hij, de walging van zijn gezicht af druipend. Op mijn bevestigend knikken keek hij verwilderd om zich heen, ik vermoed op zoek naar een vluchtroute. “Dit KAN toch niet?!” ging hij in opperste verontwaardiging verder, “Dat is toch SMERIG?” Mijn verdediging dat het juist iets moois is, iets wat twee mensen doen die van elkaar houden omdat ze hun liefde willen bezegelen en wat kan leiden tot het mooiste cadeau dat je elkaar kunt geven, ging er bij hem niet in. Verslagen, met ogen zo groot als schoteltjes, drukte hij zijn hoofd in zijn handen en bleef zo minutenlang doodstil zitten. Het was, om maar in toepasselijke terminologie te blijven, met recht de geboorte van een jeugdtrauma.
Collateral damage
Plotseling voelde ik zijn hand over de mijne glijden, zijn vingers die zich door de mijne vlochten. “Mama…” stamelde hij en keek me aan met een mengeling van schrik en medelijden in zijn ogen. “Deed dat dan niet heel veel pijn?” Mijn antwoord dat het niet zozeer zijn conceptie, als wel zijn geboorte was die zijn moeder had laten lijden deed niet veel goeds voor zijn toch al hevig getroubleerde gemoed en achteraf gezien denk ik dat het wellicht niet verstandig was om hem naast het concept van seks gelijk ook dat van de bevalling uit de doeken te doen. Waarschijnlijk was het beter geweest om hem de realiteit van een geboorte gewoon maar aan den lijve te laten ondervinden op het moment dat zijn toekomstige vrouw al met haar benen in de stijgbeugels ligt en hem tot die tijd in zijn eigen theorie dat baby’s makkelijk en pijnloos uit de navel van een vrouw komen te laten geloven. Tenslotte is er een grens aan wat je als ouder nog onder de onvermijdelijke collateral damage van je opvoeding mag scharen, voordat je door Jeugdzorg onder curatele gesteld moet worden.
Een dag vol decepties
“Wat is er aan de hand?” vroeg mijn dochter, toen die een uur later haar grote broer nog steeds verslagen op de bank aantrof, waarna hij haar verontwaardigd op de hoogte stelde van het vreselijke nieuws dat hem zojuist ten deel was gevallen. “Oh, maar dat wist ik toch al lang!” riep ze laconiek en keek haar broer enigszins meewarig aan. “Hoe dacht jij dan dat het ging?” Ja, het was een dag vol decepties voor mijn zoon. Ik vrees dat hij nooit meer de oude zal worden. En die kleinkinderen kan ik waarschijnlijk ook wel op mijn buik schrijven.
LEES OOK: Heeft je kind ruzie met een ander kind? Gewoon de ouders slaan, dat schijnt normaal te zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
