Hoe ik mij kapot schaamde op het consultatiebureau
Franke was onlangs bij het consultatiebureau om haar peuterzoon Olle te meten en wegen. Althans, dat dacht ze. Alleen had haar zoon andere plannen: de boel eens flink op stelten zetten.
Lees ook: Toen Vala naar het Consultatiebureau ging en opeens een debiele baby had
Eén keer per jaar komen we bij het consultatiebureau. Dat heb ik zo afgesproken met de arts en dat vind ik een fantastische regeling. Ik weet dat er moeders zijn die het heerlijk vinden als hun kinderen worden gekeurd en gewogen, maar ik kan slecht tegen kritiek. En kritiek is er al-tijd, want mijn twee kinderen passen voor geen mogelijkheid tussen de blauwe lijntjes. Niet qua lengte, gewicht, I.Q., ontwikkeling, gedrag. Als een van mijn kinderen weer uit een of andere curve schiet, heb ik het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor dingen waar ik zelf niet altijd invloed op heb. Zo moest mijn dochter, net twee, ooit plaatjes aanwijzen in een boek. Waar ze had moeten blijven steken bij het woord ‘koe’, bleef ze de bladzijden maar omslaan: ‘paard’, ‘varken’, ‘boerderij’, ‘hypotheekrenteaftrek’. De conclusie luidde vervolgens: “Ze is echt véél te slim voor haar leeftijd. En véél te dik. Nou ja, je kan niet alles hebben, hè, in het leven.” Ik weet gewoon niet zo goed wat ik daarmee moet, met zo’n opmerking. Ik word daar zenuwachtig van. Met zweet onder mijn oksels enzo. Dus een jaarlijkse APK in plaats van maandelijks bevalt me wel. Maar als je er dan maar één keer per jaar bent, is het wel fijn als het goed gebeurt. Olle dacht daar anders over.
Het verzet begon thuis, en groeide naarmate we dichter bij het consultatiebureau kwamen. “Willemeniet con-cen-tra-tie-bureau!” krijste hij vanaf de achterbank, “Tomme mama!” Speen mee, knuffel mee, eierkoek erin, belofte op zijn lievelings achteraf – een chocolade-ijsje – dreigen; geen van mijn manipulatietechnieken sloeg aan. Boos stampte hij de wachtkamer in, waar hij defensief zijn armpjes over elkaar hield en argwanend de receptioniste bekeek. “Leuk, toch? Moet je kijken wat een boel speelgoed!” probeerde ik, maar het was 16.00 uur, meneer had geen middagdutje gedaan, meneer was moe, meneer wilde gewoon even netflixen zonder gezeik aan zijn hoofd, en tot slot had meneer dondersgoed door dat dit ook echt niet mijn hobby was en daar maakte hij handig misbruik van. De receptioniste vertelde me dat ik hem alvast mocht uitkleden, wat resulteerde in onhandig gemaai en gezwiep van ledematen, gegrom en boze blikken over en weer.
Lees ook; 20 Ehm… bijzondere momentjes tijdens een bezoek aan het Consultatiebureau
Ik pakte hem bij zijn middeltje om hem op de weegschaal te zetten, maar Olle plantte zijn voeten tegen de muur en trappelde als een speenvarken. Dan maar meten. “Zullen we eens kijken of je een panda bent? Of een olifant?” probeerde ik, wijzend op de dieren op de muur, maar Olle keek dwars door me heen. Op naar de arts dan maar, kamertje in, blokjes erbij. “Kijk, toe-toe,” zei de arts, die vier blokjes naast elkaar had gelegd en eentje erop. “Dit is een auto. Kan jij dat ook maken?” “Nee! Nee! Nee!” zei Olle, en kroop in mijn nek. Ik probeerde van alles. Ik probeerde het lief. Ik probeerde het met iets meer druk. Ik probeerde het met sissende stem. Ik zag de arts naar me kijken, haar bril opzetten en vervolgens driftig iets tikken op de computer. Wat tikte ze daar? “Moeder heeft kind totaal niet onder controle”? Ik werd er bloedzenuwachtig van, en dat de arts geen krimp gaf en maar bleef kijken en tikken deed het zweet over mijn rug lopen. Ik voelde schaamte, ongemak, van alles door elkaar en ik wilde weg daar, uit die rare situatie. En dus griste ik in blinde paniek het groeiboekje van tafel en zei: “Mijn nederige excuses. Fijne dag!”
Ik droop af naar de assistente met een gillende peuter hangend aan mijn nek en zei met trillende onderlip dat dit ‘m niet ging worden. Ik kleedde zo snel mogelijk Olle aan, sprintte naar buiten, stapte in de auto en gooide er een dikke frustratieschreeuw uit. Weer niet gelukt om daar met een normaal gevoel naar buiten te gaan. Over twee weken mogen we weer. Voor poging 2. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden wat de conclusie over mijn kind gaat zijn. Dat hij niet tussen de blauwe lijntjes past, qua gedrag. Zal hij wel van zijn moeder hebben…
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
