Hoe ik door het verjaardagsfeestje van mijn dochter in een moederfittie belandde
Wie nodig je uit op het verjaardagsfeestje van je kind? Vala ging nietsvermoedend af op wat haar dochter wilde. Maar dat bleek een catastrofale fout…
Toen de verjaardag van mijn dochter eraan kwam en er dus een kinderfeestje georganiseerd moest worden, vroeg ik haar wie ze wilde uitnodigen. Ze had haar gastenlijst snel samengesteld en ik deed de uitnodigingen de deur uit. Het feestje kwam en ging, iedereen had plezier gehad en ging misselijk van het snoep en de patat weer naar huis en tevreden leunde ik daarna achterover. Goed geregeld, vond ik zelf. Daar kwam ik echter de week daarna op terug, toen ik ’s ochtends bij de kapstokjes de stink-eye kreeg van een andere moeder. Het was mij volstrekt onduidelijk waarom, maar na een tijdje malen ging mij plotseling een licht op. Haar dochter had niet mogen komen op het feestje. Het jaar daarvoor was ze er wel en kennelijk was de invitatiedegradatie van dit jaar haar wat rauw op haar dak gevallen. Lullig voor het meisje natuurlijk, dat snap ik ook wel, maar ja, wat kon ik eraan doen? Het was mijn dochters feestje tenslotte, dus was het niet aan haar wie ze wilde vragen? Of had ik dit nou vreselijk verkeerd aangepakt? Is er kinderfeestjes-etiquette en zo ja, kan iemand mij dan vertellen wat de regels zijn? Want nu ben ik ineens persona non grata bij een andere moeder, terwijl ik me echt van geen kwaad bewust was. Ik had haar dochter heus graag meegenomen naar de speeltuin, het was echt niets persoonlijks. Maar ik geloof dat ik voortaan alleen nog met een capuchon over mijn hoofd de klas in kan. Want als blikken konden doden, was ik inmiddels al lang en breed morsdood geweest.
LEES OOK: Waarom ouders wat meer respect moeten hebben voor leerkrachten.
Gelukkig blijk ik niet de enige die de materie van het kinderfeestjes geven geen sinecure vindt. Menig ouder heeft er slapeloze nachten van. Veldonderzoek onder mede-ouders laat zien dat veel ouders worstelen met de vraag wat nou het juiste gastenbeleid is. Laat je je kind daarin volledig vrij, of heb je als ouder veto-recht? Betekent een ontvangen uitnodiging dat je kind er op zijn beurt ook eentje dient te retourneren? Hebben oude vrienden voorrang over nieuwe? Laat je de zoveelste kleuterruzie tussen je dochter en haar bff meewegen op het moment dat de uitnodigingen uitgedeeld moeten worden? Allemaal zeer gecompliceerde kwesties die een feestje (en jouw reputatie als ouder dus) kunnen maken of breken. Want schoolpleinpolitiek, dat is een vak apart. En nogal ondoorzichtig bovendien, als je niet zelf dagelijks tussen de kopstukken verkeert, dus het is altijd maar gissen naar wat er op dat moment precies aan de hand is. Want wat er vandaag gezegd wordt, kan morgen alweer helemaal anders zijn. Of op z’n minst onderhevig aan persoonlijke interpretatie. En daarnaast: je weet ook maar nooit of er geen dubbele agenda’s en belangenverstrengelingen zijn natuurlijk. Ja, de wereld van de kindervriendschappen, het is met recht een mijnenveld.
Laura Batstra, onderzoeker en hoofddocent aan de Rijksuniversiteit Groningen pleit er daarom voor om gewoon de hele klas uit te nodigen voor het verjaardagsfeestje van je kind. Ja, dat lees je goed: koekhappen met de héle klas. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar dat is zo ongeveer mijn ergste nachtmerrie: 30 kinderen over de vloer die mijn huis verwoesten. Maar het is gewoon een kwestie van slim aanpakken, volgens Batstra. Organiseer zo’n feest samen met een paar andere ouders, wiens kind in dezelfde periode jarig is als dat van jou en doe het op locatie, bijvoorbeeld in een buurtcentrum. Op die manier heb je met één feest alle jarigen gehad en hoef je naderhand niet opnieuw parket te leggen. Bovendien wordt er hierdoor geen enkel kind benadeeld, want iedereen mag komen. Dus heb je ook geen gekrenkte kinderzieltjes en verbolgen ouderfitties. Kortom: feestvreugde alom. Hieperdepiep, hoera!
Tja, er zit natuurlijk best wat in. En is bovendien heel erg on trend op het gebied van de inclusieve samenleving. Tenslotte ís het ook best wel zielig als jouw kind opeens niet meer mag komen op het feestje van een vriendje. Of, nog erger, als jij dat kind hebt dat nooit voor feestjes wordt uitgenodigd. Dat lijkt me als ouder namelijk hartverscheurend om aan te moeten zien, als jouw kind altijd buiten de boot valt. Dus hoe fijn zou het zijn als we dat kunnen voorkomen door als ouders de handen ineen te slaan met een collectiviteitsregeling? Gewoon één klassenfeest per kwartaal, voor alle kinderen die in dat seizoen verjaren. Scheelt ons gelijk ook een hoop logistiek gedonder, want dan ben je niet om de haverklap een zaterdag,- of een woensdagmiddag kwijt met het heen en weer brengen van je kind naar weer een feestje. Wie weet, misschien kunnen we het zelfs op een akkoordje gooien met de Intertoys, aangezien we de verjaardagscadeaus dan in bulk in kunnen kopen. Een beetje groepskorting lijkt me dan niet meer dan redelijk.
Ik hoop dat het meisje dat door mijn dochter niet uitgenodigd was geen trauma heeft opgelopen van deze brute afwijzing. Volgend jaar geef ik ter compensatie van haar leed een extra groot klassenfeest. Ik geloof zelfs dat ze in dezelfde periode jarig is als mijn dochter, dus misschien kunnen we het samen doen. Alhoewel ik wel vrees dat ik dan eerst diep door het stof moet bij haar moeder. Volgens mij was zij namelijk erger gekwetst dan het meisje zelf. Onze dochters gaan inmiddels al gewoon weer gezellig met elkaar om, maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ik voorlopig niet meer bij die moeder mag komen spelen. Schoolpleinpolitiek is weliswaar grillig, maar geschillen zijn ook altijd weer zo opgelost. Ouderpolitiek daarentegen is heel wat hardnekkiger. Want is er eenmaal een motie van wantrouwen tegen je ingediend als ouder, zie daar dan nog maar eens van terug te komen. De kans is groot dat dat je voorgoed de kop kost.
LEES OOK: Dood aan de logeerbeer – ik wil dat vieze beest niet in mijn huis.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
