Hoe ik bijna een vroeggeboorte kreeg omdat er niet naar me werd geluisterd
Tijdens een zwangerschap gebeurt er van alles in je lichaam en vaak weet je niet precies wat normaal is en wat niet. Daarom vertrouw je op het oordeel van de professionals en ga je er vanuit dat het goed zit als zij dat zeggen. Maar wat als je zelf het gevoel blijft houden dat er iets mis is?
Mijn eerste zwangerschap verliep helemaal volgens het boekje. Ik was 41 weken lang topfit, had geen enkel kwaaltje en met mijn baby ging alles bij elke controle goed. Daarom ging men er vanuit dat het precies zo zou gaan toen ik mijn tweede verwachtte. Wat in eerste instantie ook zo leek te zijn, totdat er halverwege de zwangerschap voor mijn gevoel iets veranderde. Ik kreeg steeds vaker harde buiken, iets dat ik bij mijn eerste niet had gehad. Maar volgens de gynaecoloog was dat normaal en iets wat bij een volgende zwangerschap wel vaker voorkwam. Tenslotte was die baarmoeder al eens uitgerekt, dus de boel was nou eenmaal wat gevoeliger. Oke, dacht ik, dat zal dan wel.
Ik ging gerustgesteld naar huis met mijn samentrekkende baarmoeder. Alwaar die geruststelling niet lang duurde, aangezien het gekramp alleen maar erger werd en bovendien steeds vaker ook best wel pijnlijk. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte, maar ja, de dokter had gezegd dat er geen reden was tot zorg. Dus waggelde ik wekenlang zo door totdat mijn man op een middag van zijn werk thuiskwam en mij puffend over de leuning van de bank aantrof. En ik mocht dan wel een uitgerekte lubberbaarmoeder hebben, maar dit leek hem toch niet helemaal de bedoeling.
LEES OOK: Zwangerschapsvergiftiging, waarom is dat zo gevaarlijk?
Infuus met weeënremmers
Met 29 Weken zwangerschap kwam ik in het ziekenhuis terecht en mocht daar niet meer weg. Wat bleek namelijk: ik had geen harde buiken, maar gewoon weeën. En dat was dus, inderdaad, helemaal niet de bedoeling. Voor ik het wist lag ik aan een infuus met weeënremmers en werden mijn man en zoon naar huis gestuurd omdat ik absolute rust moest hebben. Daar lag ik dan, in mijn eentje aan het infuus, bang te zijn dat mijn dochter veel te vroeg ter wereld zou komen. Dat gebeurde gelukkig niet en na twee bange dagen mocht ik naar huis met het strikte verzoek me zo weinig mogelijk in te spannen om ervoor te zorgen dat mijn baby het pand niet toch nog voortijdig zou verlaten.
Het werden tien behoorlijk zenuwslopende en bovendien ingewikkelde weken, want niet alleen was ik iedere dag bang dat er iets met mijn kind zou gebeuren, je niet inspannen terwijl je een hyperactieve dreumes om je heen hebt lopen en een man die toch echt gewoon naar zijn werk moet is geen eenvoudige opgave. Uiteindelijk heeft mijn dochter, weliswaar met nog een keer een nacht in het ziekenhuis, de veertig weken weten vol te maken, dus het is allemaal goed afgelopen. Maar toch heb ik me naderhand nog vaak afgevraagd of het anders was geweest als mijn baarmoeder niet was afgedaan als een overgevoelig zeikorgaan.
Moedergevoel
Een zwangerschap is een onzekere tijd. Er gebeurt van alles in je lichaam en je kunt vaak zelf niet goed beoordelen of wat je allemaal voelt nou normaal is, of niet. Ieder vrouwenlichaam is tenslotte anders en ook iedere zwangerschap is weer anders, zelfs bij dezelfde vrouw. Bovendien zijn zwangere vrouwen per definitie bang dat er wat met hun ongeboren kind gebeurt en daardoor waarschijnlijk vaak bovenmatig ongerust. Je bent tenslotte al moeder van dat kind vanaf het moment dat de zwangerschapstest positief is en het instinct om het te beschermen heb je al lang voordat je je baby daadwerkelijk in je armen hebt.
Gelukkig weten verloskundigen en gynaecologen heel goed wat ze doen en waar ze op moeten letten. Meestal kun je er dus ook van uitgaan dat hun oordeel klopt als ze je geruststellen. Zij hebben er tenslotte voor geleerd en alles al een keer gezien. Maar toch wil ik zwangere vrouwen op het hart drukken vooral ook naar hun gevoel te luisteren. Hun moedergevoel dus, want dat vertelt je al heel snel heel veel over je kind. Ook als dat nog in je buik zit.
Harde buiken
Mijn gevoel vertelde me dat het niet klopte dat ik zo vroeg al zoveel harde buiken had. Mijn gevoel vertelde me dat het niet klopte dat deze zwangerschap zo anders was dan de vorige. Ik ben geen gynaecoloog, maar ik ken mijn lichaam en jij dat van jou waarschijnlijk ook. Moet je bij ieder pijntje de deur van de verloskundige of het ziekenhuis plat lopen? Nee, natuurlijk niet. Want waarschijnlijk is er niks aan de hand. Maar als dat ene stemmetje in hoofd en je hart zegt dat het echt niet klopt, luister daar dan naar. Maak de professionals duidelijk dat je lijf je iets probeert te vertellen. Er was ooit eens een gepensioneerd arts die tegen mij zei dat het eerste wat hij jonge artsen leerde was dat je altijd moet luisteren naar wat een moeder je vertelt. Mama knows best, zei hij. Ook voor moeders zelf is dat misschien wel het beste advies wat je kunt krijgen. Want echt, zo is het.
LEES OOK: Fenna kreeg twee keer zwangerschapscholestase: “Die jeuk is erger dan pijn.”
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
