Hoe ik over het hoofd zag dat mijn baby te weinig eten kreeg
En ja, hier wéér een stuk over het consultatiebureau. En nee, niet stoppen met lezen nu, want Mirjam brengt een kleine ode juist. Ze zat namelijk op een totaal verkeerd spoor wat voeding betreft en de dienstdoende jeugdarts kreeg haar weer back on track.
Lees ook: Hoe Mario het Consultatiebureau op stelten zette
Ik dacht dat ik alles wel wist als het op kleine kinderen aankwam. Ik had immers al een zoon op de wereld gezet. En die was al zes. Ha. Nou jij weer. Dus voor mij geen Oei ik groei of wanhopige online zoektochten naar wat te doen als de baby niet slaapt of niet wil eten of wat dies meer zij. De eerste maanden liepen dan ook gesmeerd al zeg ik het zelf. Honger? Aan de borst. Geen zin om te slapen? Kom je er toch lekker bij. Ik deed alles op mijn gevoel en dat ging prima. Tot gisteren. Toen ik weer naar het CB moest. Wéér! Wanneer houdt dat toch een keer op, dacht ik nog. Zal ik afbellen? Hij ligt net lekker te tukken en slaapt overdag zo slecht de laatste tijd. Afijn, Jesse toch maar uit bed gehesen, terwijl ik me onderweg nog boos maakte over die hysterische reminders van ze. HERINNERING JGZ! Uw kind geboren… etc. Alsof de wereld vergaat als je zo’n afspraak vergeet. Eh, nou in mijn geval was dat dus wel een beetje zo.
Jesse was namelijk afgevallen. En dat was al een tijdje zo. En die lijn op haar grafiek had allang weer moeten stijgen, maar dat deed ie niet. Sterker nog; hij leek zelfs een beetje bergafwaarts te gaan. Nu was hij nog steeds een flinke jongen met ruim acht kilo voor zeven maanden, maar het was mij ook opgevallen, dat die heerlijke hamsterwangen stilletjes aan vertrokken waren en dat die spekbeentjes ineens wel heel makkelijk in dat stoeltje pasten terwijl ze er voorheen met geen mogelijkheid in te persen waren en dat ding altijd aan zijn kont bleef hangen als ik hem er uit probeerde te tillen. Ook sliep hij ineens slecht overdag, soms helemaal niet, terwijl een baby van zeven maanden toch zeker twee slaapjes van minstens twee en half uur moet doen. Maar dat wist ik dus niet. Want ik wist alles dus al. Not.
En daar was dan De Vraag van de jeugdarts: wat geeft u hem te eten, mevrouw? Eh, borstvoeding. Op verzoek. Geen vast schema’s in huize van Biemen. En soms een fruithapje. En soms ’s avonds wat mee eten met de pot. Zonder zout natuurlijk. Maar soms sloeg ik die avondmaaltijd ook zomaar over. En dat fruithapje ook. Als de dag even anders liep zeg maar. Waarop zij me liet zien wat een baby van zeven maanden allemaal moet eten volgens het voedingscentrum. Drie maaltijden op een dag dus. Eeeeh. Juist. Ontbijt, lunch en diner zeg maar. Borden pap, boterhammen met appelstroop en ’s avonds ook gewoon een maaltijd. Daarna diende ik hem pas aan te leggen. De borstvoeding als toetje zeg maar. En tussendoor fruit en soepstengels en rijstwafels. Oeps.
Lichtelijk in shock staar ik haar aan. Waarom wist ik dit niet? Waarom had ik me niet wat meer verdiept hierin? Waar was ik met mijn hoofd? Wat had ik dan gedacht al die tijd? Nou niet zoveel dus. De tijd was gewoon zo snel voorbij gegaan. Hij was ineens alweer bijna acht maanden. Ik dacht dat borstvoeding het beste was wat een baby maar binnen kon krijgen. Dat hij daar wel goed op kon teren. Ik was ook best trots dat hij nog steeds bij mij dronk. Dat ik had doorgezet waar anderen misschien eerder opgaven. Eigenlijk was ik gewoon een beetje vergeten hoe dat allemaal ging die eerste maanden. Wanneer je echt moet overstappen naar vaste voeding. Bovendien ging Jesse niet naar de crèche dus niemand die me er op gewezen had.
Maar gelukkig was daar het CB. Ik ben ze oprecht dankbaar. Echt. Ik vind het een groot goed dat die baby’s zo nu en dan gecontroleerd worden en arrogante moeders als ik bij de les gehouden worden als ze dreigen af te dwalen. Eigenlijk stond er over drie maanden pas een nieuwe afspraak in de planning, maar de arts wil me over vier weken al weer terug zien. Om te checken of het dan beter gaat. Nooit gedacht dat mij dit zou kunnen gebeuren. Ik, de ervaren moeder die het de tweede keer met zoveel meer zelfvertrouwen dacht te doen. Beschaamd spoed ik me naar de supermarkt waar ik groot insla. Jesse eet diezelfde middag nog als een bootwerker, poept binnen de kortste keren weer als een reiger en slaapt meteen weer als een roos. Ik mag die eerste dan goed de wereld in hebben geholpen, dat betekent dus echt niet dat ik alles wel weet als het op baby’s aankomt. Echt niet.
Lees ook: Als je kind een flesweigeraar is
