Hoe het moederschap een hysterica van mij maakt
Normaliter is Vala best wel stressbestendig. Er is maar weinig waarvan ze echt zenuwachtig wordt. Maar beginnen haar Terroristen een beetje te snotteren, of geeft de thermometer wat verhoging aan? Dan stijgt haar bloeddruk opeens heel snel.
Mijn Terrorist nr. 1 is eigenlijk nooit ziek. Ja, hij is in de winter chronisch verkouden, maar een Nederlands kind zonder snotneus is zo ongeveer een wereldwonder, dus dat mag geen naam hebben. Maar echt ziek, dat is hij eigenlijk nooit. Tot voor kort in ieder geval. Want laatst had hij een oorontsteking. ‘s Morgens vroeg werd hij gloeiend wakker, met een plakkaat opgedroogde gele smurrie in zijn haar. Huilend klemde mijn jongetje zich aan mij vast, kermend over oorpijn. Nou ben ik een ervaringsdeskundige op het gebied van de verscheidene vormen van Otitis, want ik lag als kind zelf met grote regelmaat ‘s nachts met bonkende oren gillend op de bank. Ik weet dus ook dat zo’n ontsteking weliswaar godsgruwelijk pijnlijk is en dat je er als kind van overtuigd bent dat je laatste uur geslagen heeft, maar dat het in de praktijk helemaal niet ernstig is. Dat weet ik. Maar als je dan de pus van het hoofdeinde van zo’n peuterbedje moet bikken, terwijl je eigen kind met zijn hoofd in zijn handen over de grond ligt te rollen van de pijn, dan gaat toch alle ratio de deur uit.
ZIE OOK: Hoe overleef je een man met de griep? (heel hard wegrennen…)
Die eerste dag was ik gelukkig thuis en kon ik de hele dag met mijn koortsige kind op schoot naar Disneyfilms kijken. Het oor was doorgebroken, dus nu zou het toch snel over zijn. Dat prentte ik mezelf tenminste optimistisch in. En de huisarts had het die morgen zelf gezegd. De nacht bracht ik dubbelgevouwen in zijn peuterbedje door, terwijl het matrasje langzaam doordrenkt raakte van zijn zweet en de koorts alleen maar hoger werd.
Met mijn ijlende kind in mijn armen probeerde ik me naarstig te herinneren of ik ooit wel zo ziek geweest was van een oorontsteking. Want, was dit eigenlijk wel normaal? En hoezo had die huisarts eigenlijk niet meteen antibiotica voorgeschreven? Wat had dat arme kind nou aan een flesje neusspray en een luizig tabletje kinderparacetamol? Hij had minstens drie Ibuprofen nodig! Of eigenlijk een shot morfine.
De volgende dag was het alleen maar erger. En ik moest naar m’n werk. Nou werk ik nog niet zo lang buitenshuis en inmiddels heb ik gemerkt dat arbeidsproductiviteit en moederschuld geen geweldige combinatie is. ‘Nog steeds hoge koorts’ appte de oppas om het half uur door. ‘Eigenlijk slaapt hij alleen maar’. De schrik sloeg me om het hart. Slaapt alleen maar? Hoezo? Wat betekent dat? Paniekerig ging ik op de gang staan bellen. “Weet je wel zeker dat hij slaapt? Ademt hij nog wel?”. Meer dan een meewarige grinnik kreeg ik niet als antwoord. “Voel nou even aan hem” drong ik aan, “en kun je misschien inschatten hoe hoog zijn hartslag is?”. “Doe nou maar rustig, ik houd het heus wel in de gaten” suste zij en probeerde op te hangen. “Ja, maar!” schreeuwde ik nog hysterisch in de hoorn, “Misschien is het hersenvliesontsteking! Of Streptokokken!”. Klik. Weg oppas. En ik maar op de gang in een boterhamzakje ademen.
Ja, het moederschap doet rare dingen met een vrouw. Zelfs met een door de regel zeer gelijkmatig persoon zoals ikzelf. Vier deadlines op een dag? Ik draai mijn hand er niet voor om. Een uur in de file, computerproblemen op het werk en vergeten boodschappen te doen? Kalmte alleen kan je redden. Maar mijn kinderen aan de Sinaspril en ik sla op tilt. Ga driftig zitten Googlen en stuit dan natuurlijk op de meest vreselijke ziektes. Tel symptomen bij elkaar op en krijg vervolgens bijna een flauwte. Moeder zijn maakt van mij een ware hypochonder. “Denk je dat het wel goed komt?” appte ik de papa van de Terroristen, terwijl hij in een belangrijke vergadering zat, “Misschien moeten we toch een ambulance bellen”. Toen het enigszins geïrriteerde antwoord pas ruim een uur later kwam, was ik al bijna een zenuwinzinking nabij.
Laatst had ik zelf angina. Ik ben pas na een week naar de huisarts gegaan, op bevel van een vriendin, die het niet normaal vond dat ik met 41 graden koorts en een keel vol stinkende witte plekken nog steeds achter mijn laptop zat uit te drogen, omdat ik niet eens meer normaal kon drinken van de pijn. Maar ach, zelf ziek zijn, daar doe ik niet zo moeilijk over. Is vanzelf gekomen, gaat ook vanzelf weer weg, is het credo dat ik dan hanteer. Daar was mijn huisarts het overigens niet mee eens, maar goed, meningen verschillen nou eenmaal. Twee weken zelf hoge koorts, ik maak me er niet druk om. Maar een klein beetje verhoging bij mijn Terroristen en het klamme zweet staat me in de handen. Als het kon, zou ik mijn kinderen de hele dag in van die luchtdichte witte ontsmettingspakken laten lopen, compleet met steriele helm. Maar ja, je wilt tenslotte ook niet dat ze gepest worden op school.
Gelukkig werd Terrorist nr. 1 na een paar dagen gewoon weer beter. En ging mijn bloeddruk dus langzaam weer omlaag. Ik hoop wel dat het vanaf nu echt zomer wordt en we het virusseizoen nou echt gehad hebben. Want anders heb ik straks twee kerngezonde kindertjes, maar moet ik zelf weer naar de huisarts voor een stripje kalmeringsmiddelen.
Meer lezen van Vala? Volg Stadsmeisje op het platteland!
ZIE OOK: Hoe makkelijk je van leuke vrouw naar ‘Momzilla’ gaat
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
