Hóe heet jij?! Beste ouders, geef je kind alsjeblieft een normale naam
Een naam voor je kind verzinnen is niet eenvoudig. Je wilt natuurlijk iets moois en het liefst ook een beetje origineel. Dat snapt Vala echt wel. Maar tegenwoordig lijkt het wel alsof een naam niet gek genoeg kan zijn.
Laatst hoorde ik op het schoolplein een moeder roepen naar haar dochter: “Shine! Shine, waarom loop je nou dwars door die plas heen? Kom op Shine, is dat nou echt nodig?” Shine. Tja. Het kind straalde inderdaad terwijl ze door die regenplas heen stampte, dus in dat opzicht deed ze haar naam eer aan, maar serieus: Shine? Nu is het natuurlijk zo dat over smaak nou eenmaal niet te twisten valt, maar steeds vaker verbaas ik me over de namen die ouders hun kroost geven. Ik ken inmiddels een Precious, een Jizz (wat sperma betekent in het Engels), een Donald Duk (serieus, ik verzin dit niet), een Prince, een Givenchy (ja, naar het merk), een Wester-Storm (zijn ouders zijn beide meteoroloog, dus dit leek ze wel geinig) en zo kan ik nog wel even doorgaan. En, met alle respect, ik kan dan toch niet anders dan me afvragen: beste ouders, waaróm? Wat doe je je kind aan met zo’n naam? Ik snap heus wel dat je niet wilt dat jouw kind de zoveelste Sophie of Lucas in de klas wordt, maar denk je nou echt dat je kind het leuk vindt om op z’n eerste schooldag de beurt te krijgen in de kring en zich te moeten voorstellen als Donald Duk? Sorry, maar dan kan zelfs de stevigste Kanjertraining niet voorkomen dat jouw kind het pispaaltje van de klas wordt. Dus dan ga je me niet vertellen dat je verbaasd bent als het iedere dag thuiskomt met een wedgie.
LEES OOK: Zo kies je de beste naam voor je baby.
Ik zal mijn hand even in eigen boezem steken, want ik heb één van mijn kinderen genoemd naar een elf uit The Lord of The Rings, dus bij mij is het ook niet allemaal doorsnee en naar degelijk Hollands gebruik. Maar dat hoeft wat mij betreft ook helemaal niet. Buitenlandse namen, namen uit boeken of films, zelfs namen die je zelf bedacht hebt kunnen wat mij betreft prima, als het maar een beetje normaal klinkt. Had ik nou bijvoorbeeld voor Sméagol gekozen, dan was ik wel te ver gegaan in mijn optiek, maar aan Arwen kan je je niet echt een buil vallen. Redelijk uniek, maar nog steeds goed uit te spreken en maakt je bovendien ook niet tot een running gag op feesten en partijen als iemand de lachers op z’n hand wil krijgen. Een beetje originaliteit is dan ook prima, maar als je de jaarlijkse namenlijst van nieuwe baby’s erop naslaat lijkt het ieder jaar weer gekker te worden. Zo is er dit jaar een Qut geboren en een Berlusconi. Ik kan me toch niet voorstellen dat die later heel erg blij zijn met hun naam als ze gaan solliciteren: ‘Geachte heer/mevrouw, mijn naam is Berlusconi en hierbij wil ik graag reageren op de vacature van minister-president’. Ja dan sta je natuurlijk meteen al 1-0 achter. Dat torentje kun je op je buik schrijven. En ik denk zomaar dat de juf van Ghëarmiangelijanno ook niet blij is dat-ie bij haar in de klas komt. Want tegen de tijd dat ze klaar is met het uitspreken van zijn naam om hem de beurt te geven is de schooldag al voorbij.
Ik spreek bovendien uit ervaring als ik zeg dat het echt niet per se leuk is om een bijzondere naam te hebben. Volgens de voornamenbank van het Meertens Instituut zijn er in Nederland minder dan vijf mensen die Vala heten en mijn hele leven lang krijg ik al opgetrokken wenkbrauwen als ik me voorstel. “Wat zeg je? Sarah? Paula?” zeggen mensen dan, of ze maken er iets heel anders van. Zo schreef iemand het altijd als Phala, was er iemand die er een Franse draai aan gaf en het uitsprak als Voila, heeft iemand mij maandenlang Cola genoemd omdat hij dat verstaan had en vond mijn eigen opa mijn naam zo belachelijk dat hij me, puur uit protest, heel lang Lava heeft genoemd. Als kind heb ik heel vaak gewenst dat mijn ouders me gewoon Saskia hadden genoemd, want het is best vermoeiend om constant zes keer te moeten herhalen hoe je heet, het vervolgens te moeten spellen omdat iedereen het altijd verkeerd schrijft en je daarna ook nog te moeten verantwoorden omdat je zo’n idiote naam hebt. Bovendien is het vanuit privacy oogpunt ook heel onhandig, want met een naam als de mijne kom je nooit ergens mee weg. Eén keer Googlen en ze hebben je te pakken. Daar heb je toch minder last van als je door het leven gaat als Marieke de Vries. Ik ben dus gedoemd me mijn hele leven voorbeeldig te gedragen. Terwijl ik misschien wel heel graag in mijn studententijd stomdronken een Canta LX in de gracht had willen gooien, of ooit eens een affaire zou willen beginnen met een gerenommeerd politicus. Maar dat zit er niet in als je Vala van den Boomen heet. En bedankt, pa en ma.
Ja, ik weet het: leven en laten leven. Jouw kind, jouw naamkeus. Je bent er tenslotte niemand anders mee tot last. Behalve je kind dus misschien en ik vind dat gewoon zielig. Het gaat er niet om dat jij mooi moet vinden wat ik mooi vind. Ik vind Samantha en Rodarik bijvoorbeeld afschuwelijke namen, maar er is verder helemaal niks mis mee. En er zullen genoeg mensen zijn die de namen die ik mijn kinderen heb gegeven spuuglelijk vinden. Maar lelijk is nog iets anders dan raar. Bijzonder is nog iets anders dan ongepast. En je dochter Qut noemen vind ik echt niet kunnen, ook al zal het best iets anders betekenen dan waar iedereen aan denkt. Het leven is voor een kind al moeilijk genoeg zonder dat-ie ook nog gebukt moet gaan onder de drang van z’n ouders om maar uniek te willen zijn. Een kind wil namelijk helemaal niet uniek zijn, een kind wil er vooral gewoon bij horen. Verander zelf je naam in Svastika of Chukwukadibie en noem je kind lekker Thijs, Elizabeth of Mohammed. Of Gandalf voor mijn part, want dat kan je tenminste nog normaal uitspreken en heeft geen dubbele betekenis die tot hilariteit kan leiden. Maar de uitspraak luidt tenslotte niet voor niks: het moet niet gekker worden. Laten we dat dan ook ter harte nemen. Je kinderen zullen je dankbaar zijn.
LEES OOK: Moeite met het kiezen van een leuke babynaam? Twitter schiet je te hulp!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
