Hoe de zomervakantie me deed beseffen dat ik geen thuisblijfmoeder kan zijn
Vala was ooit thuisblijfmoeder en ging een aantal zomers geleden in de herhaling. Na zes weken was ze blij dat ze weer aan het werk kon. Want het had niet veel gescheeld of ze was gek geworden.
Dit is wat Vala schreef over die desbetreffende zomervakantie:
Omdat onze oppas een flinke operatie moest ondergaan en dientengevolge enige tijd daarna bij voorkeur niet in de speeltuin in het klimrek moest gaan hangen, of een schuimbekkende peuter door het winkelcentrum kon trekken, besloten Mario en ik dat ik de hele zomervakantie vrij zou nemen. Dan kon de oppas optimaal herstellen en ik even bijtanken van een enerverend jaar. Ik zag er ook echt naar uit, even helemaal niks. Geen vroege ochtenden, geen spitsuren, geen deadlines. Alleen maar de kinderen en ik. Zoals het vroeger was, toen ik nog ‘stay at home mom’ was in Californië. Want weliswaar was dat niet geheel vrijwillig, aangezien ik i.v.m. visumregulaties geen andere keus had dan afhankelijk te worden van het inkomen van mijn man, maar relaxed was het leven toen in ieder geval wel. En relaxed zou het dus worden, mijn zomervakantie met de kinderen. Dacht ik. Welgeteld drie dagen. Want daarna herinnerde ik me al heel snel weer waarom ik God op mijn blote knieën heb gedankt toen ik na vier jaar thuismoederen in Amerika weer voet zette op Nederlandse bodem, waar ik weer kon gaan werken. Waarom mijn eerste huwelijk is uitgelopen op een scheiding. Thuis zijn met de kinderen is namelijk niks voor mij. Ik kan dat niet. Sterker nog, ik word er gillend gek van.
LEES OOK: Als je dus zo’n thuisblijfmoeder bent.
Het was niet dat het niet gezellig was tijdens de vakantie. Ik heb namelijk heel leuke kinderen. Zeker nu ze wat ouder worden en je dus niet meer de hele dag alleen maar bezig bent met voedingen, luiers verschonen en het beteugelen van ongefundeerde driftbuien, zijn ze prettig gezelschap om de dag mee door te brengen. We speelden buiten, gingen naar zee en naar het speelmeertje. We liepen iedere middag naar de bakker voor broodjes voor de lunch. We lazen samen boekjes en we bouwden Lego. We knutselden en gingen naar de geitenboerderij. De zon scheen, iedereen was blij en het was allemaal heel genoeglijk. Maar allemachtig, al snel kon ik de haren wel mijn hoofd uit trekken van pure ergernis. Want hoe lieflijk en gezellig ook, ik verveelde me helemaal te pletter. Stompte met de dag verder af. Wat ongetwijfeld neurotisch en overdreven zal zijn, maar het spijt me, voor mij voelt het leven als thuisblijfmoeder nou eenmaal zo. Want deze manier van leven, vijf versnellingen langzamer dan ik normaal doe, daar word ik niet relaxed van, maar juist enorm gefrustreerd.
Afgezien van het feit dat ik van mening ben dat alle vrouwen hun eigen geld zouden moeten verdienen, kan ik niet anders zeggen dan: respect voor de thuisblijfmoeder. Ik snap werkelijk waar niet hoe je dit jarenlang volhoudt zonder gek te worden. Het heeft mij een paar jaar geleden namelijk bijna mijn geestelijke gezondheid gekost en deze zomer herinnerde me er weer aan dat ik absoluut altijd moet blijven werken, aangezien ik anders met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in het gesticht beland. Samen met mijn kinderen overigens, want van thuismoederen word ik bepaald geen leuker mens. Gedurende de jaren dat ik thuis was veranderde ik langzaam in een chagrijnige, gefrustreerde en uitgebluste vrouw, wiens wereld zich steeds strakker om haar heen sloot totdat ze bijna geen lucht meer kreeg. Want hoeveel ik ook van mijn kinderen houd, ze verstikken me als mijn leven alleen maar om hen draait. Als ik alleen maar bezig ben met voorzien in hun behoeften en mezelf dag in, dag uit, voor hen opzij moet zetten. Als ik ‘s avonds als mijn man thuis komt niks anders te vertellen heb dan hoeveel poepluiers de peuter vandaag had en dat ik twee uur heb gespendeerd aan het wegkrabben van opgedroogde klei uit het tapijt. Vaak hoor ik moeders zeggen dat je je ook heel goed kunt ontplooien en midden in het leven kunt blijven staan als je thuis bent met de kinderen. Wat mij doet concluderen dat ik duidelijk gemankeerd ben, want mij lukt dat dus echt niet. Het thuisblijfmoederschap slaat mij compleet murw.
Toegegeven, het waren zes ontzettend rustige weken. We hoefden ons nooit te haasten, er was rust en regelmaat en het huishouden was altijd tiptop in orde. Als mijn man thuis kwam van zijn werk trof hij zijn gezin gewassen en gestreken aan en stond het eten dampend en wel op tafel. Voor het eerst sinds jaren had ik een huis dat iedere dag gestofzuigd was en een wasmand die daadwerkelijk leegraakte. Wat, ik kan niet anders zeggen, toch echt heel fijn is. Ik ben namelijk, al zeg ik het zelf, gewoon best een goede huisvrouw. Ik viel ook zonder moeite weer in die rol, in de routine die ik jaren met mijn kinderen had gehad. En ja, ik denk dat de kinderen het ook best fijn vonden. Wat we me ergens deed wensen dat het altijd zo kon blijven. Maar ik vrees toch echt dat ik mezelf verhangen had als het nog veel langer had geduurd.
Fulltime werken en moeder zijn is druk en soms een hele hoop gedoe. Er zijn momenten dat ik me afvraag waarom ik het zo nodig allebei wil doen, of bang ben dat ik niet genoeg thuis ben voor de kinderen. Maar uiteindelijk weet ik ook dat een werkende moeder de enige moeder is die ik kan zijn. Niet alleen vanwege de financiële en emancipatorische argumenten, maar voornamelijk omdat het de enige manier is waarop ik een goede moeder kan zijn. Een gelukkige moeder, die haar kinderen kan geven wat ze nodig hebben omdat het met haarzelf goed gaat. En als ik iedere dag alleen maar in Jip en Janneke taal moet praten en Duplotorens moet bouwen, dan gaat het al heel snel niet meer goed met mij. Je zult het mij dan ook niet vaak horen zeggen, maar dit jaar was ik blij dat de zomer voorbij was. Juichend ging ik vorige week voor het eerst weer naar kantoor. Waar ik mijn koffie daadwerkelijk op kon drinken toen hij nog warm was en gesprekken kon voeren over iets anders dan Minecraft en de nieuwste avonturen van Pieter Konijn. En waar ik helemaal niemands billen hoefde af te vegen. Ik zou er bijna een vakantiegevoel van krijgen.
LEES OOK: Welke dag is het vandaag? En nog 14 dingen die iedere thuisblijfmoeder zeker herkent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
