Hoe onze datenight eindigde in het ziekenhuis
Soms lijkt het wel alsof pech en ouderschap hand in hand gaan. Ken je die mop van die tweelingouders die een romantisch nachtje weg hadden gepland in een hotel met adembenemend uitzicht? Hier komt-ie.
Voordat je moeder wordt, heb je er zulke grote ideeën over: je blijft gewoon leuke dingen doen samen en de romantiek in de relatie hoeft heus niet te lijden onder het ouderschap. Gewoon een kwestie van regelmatig quality time met z’n tweeën inplannen. Een nachtje samen weg bijvoorbeeld, dát doet die passie wel weer oplaaien, toch? Alleen, hóé dan? Als puntje bij paaltje komt, wil ik ook gewoon heel veel tijd met m’n gezin doorbrengen. Plus nog wat tijd met vrienden. En met mezelf. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het fenomeen oppas. Ik weet niet hoe jullie dat doen, maar bij ons was er ineens weer meer dan een jaar voorbij toen we dachten: een nachtje samen weg, wat een goed idee. Of eigenlijk: ik had het voor mijn verjaardag gevraagd. Want als moeder heb je nu eenmaal meer aan quality time dan aan een nieuw halssieraad. En dus kreeg ik van mijn vriend een romantische kaart voor mijn verjaardag met een romantisch uitje erop gepend. We zouden eerst naar de sauna gaan en dan naar een hotel met een fantastisch uitzicht. Schoonmams zou overkomen uit Brussel om te komen oppassen en alles was ook nog eens op een steenworp afstand van ons huis, dus mocht er wat misgaan dan waren we ook zo weer thuis. Want zo’n soort moeder ben ik dus, eentje die graag iets romantisch’ gaat doen, maar dan wel in haar eigen stadsdeel.
Lees ook: Als papa en mama eindelijk weer eens uit eten gaan.
Achteraf had ik waarschijnlijk gewoon een vooruitziende blik. Want een paar dagen voor ons langverwachte uitje, kregen onze kinderen buikgriep. Zo een waarbij je vijf wassen per dag moet draaien en de hele dag een geur van poep, kots en Biotex in je huis hangt. Zo een waarvoor je de hele week thuis moet blijven omdat er niemand naar de opvang kan. En naar buiten kun je ook al niet, want iedereen heeft 39,5. Tijdens die week begon ik me een beetje zorgen te maken of onze datenight wel door kon gaan. Ik begon ook de buikgriep te vervloeken en me af te vragen waarom die altijd toeslaat op een moment dat je ‘m het minst kunt gebruiken. Maar eind van de week leek het tij te keren. Dreumes 1 was weliswaar nog wankel, dreumes 2 liep alweer vrolijk het huis af te breken. Op zaterdag (De Dag dat het Zou Gaan Gebeuren), at dreumes 1 ’s morgens heel voorzichtig een gekookt ei en een paar stukjes boterham. Bovendien kon ze weer ‘toto’ zeggen, wat natuurlijk ‘auto’ betekent. Dat vonden wij een goed teken. Desondanks twijfelde ik nog steeds. Misschien moesten we die sauna maar afblazen en alléén die hotelovernachting doen. Dan sliepen de dreumesen immers toch. Maar daar wilden mijn schoonmoeder en mijn vriend niets van weten. En dus gingen we toch. Stiekem was ik ook best opgelucht dat ik even verlost was van de ziekenboeg. En dat ik weer eens wat anders zag dan de vier muren van m’n woonkamer. Schoonmams kon het met frisse energie van me overnemen. En dan kon ik mooi in de sauna even een comadutje doen.
En zo geschiedde. In de sauna liep alles op rolletjes. Ik was nog een klein beetje misselijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Na het comadutje hadden we nog niks van schoonmams gehoord, behalve dan een berichtje met de vraag waar het kattenvoer stond. Dat leek ons ook een goed teken. Het ging vast in een stijgende lijn met de gezondheid van de dreumesen. Om zeven uur kwamen we redelijk verkwikt aan in het hotel met het adembenemende uitzicht. Daar beleefden we tien minuten lang enorm romantische momenten, denk prosecco, zijden kousen en bijna-huwelijksaanzoeken – maar dan dus samengevat in tien minuten. We staarden uit het raam, of eigenlijk uit de muur, want de voorste wand van de kamer was helemaal opgetrokken uit glas. ‘Voortaan zullen we altijd als we hier in de buurt zijn tegen elkaar zeggen: “Weet je nog, die romantische nacht die we in dat hotel doorbrachten?”, zei ik tegen mijn vriend. Maar toen belde schoonmams. Ze maakte zich toch een beetje zorgen over dreumes 1, die de hele dag niks meer had willen eten of drinken. Of we misschien toch even langs huis wilden rijden om te kijken wat wij ervan vonden. Vijf minuten later waren we thuis. Dreumes 1 keek apathisch langs ons heen. Ze kon geen ‘toto’ meer zeggen, zelfs geen glimlachje kon er meer van af. Een kwartier later waren we met haar in het ziekenhuis, waar dreumes 1 aan allerlei onderzoeken werd onderworpen. Dreumes 1 was door haar reserves heen geraakt. Daar had ze er namelijk niet zo heel veel van, want zo gaat dat met kinderen die met een groeiachterstand geboren worden, zei de kinderarts. En daarom moest ze een nachtje worden bijgetankt met sondevoeding.
Toen ik tegen mijn vriend zei dat hij dan maar onze spullen uit het hotel moest ophalen, zei de kinderarts: o ja, dat herinner ik me nog wel, dan had je net iets leuks gepland en dan liep dat mis. Toch een soort geruststelling, dat de kinderarts zelf ook mislukte romantische nachten had beleefd die eindigden op de kinderafdeling van een streekziekenhuis. Dit was dus óók het moederschap. Het ene moment sta je van een verpletterend uitzicht te genieten met een glas prosecco in je hand, het volgend moment sta je je tranen in te slikken terwijl je toekijkt hoe je kind een sonde krijgt aangebracht, met uitzicht op een parkeerplaats. En dan natuurlijk het schuldgevoel dat je daarbij cadeau krijgt. Waren we maar niet naar de sauna gegaan, dan had ze misschien wel nog iets gegeten en gedronken. Had ik maar gewoon een halssieraad voor mijn verjaardag gevraagd. Had ik maar een wat beter werkende placenta gehad.
We hebben trouwens de volgende ochtend wel heel romantisch samen op een uitklapbed in een ziekenhuiskamer gelegen, met dreumes 1 tussen ons in, die om 6.00 uur ’s morgens eigenhandig haar sonde uit haar neus trok omdat ze het welletjes vond. Ze wees uit het raam en zei ‘toto’. Niet lang daarna waren we weer thuis, met dreumes 1 en twee ballonnen, waar we met open armen ontvangen werden door schoonmams en dreumes 2. Van het hotel kregen we een goodiebag met lollies en versgebakken chocolate chips cookies en een beterschapskaartje als troost. Wat omgerekend trouwens wel een goodiebag was van 175 euro, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken, zeker niet als er chocoladekoekjes bij komen kijken. Eind goed, al goed dus. Hoewel het waarschijnlijk nog achttien jaar duurt voor ik weer een datenight durf in te plannen.
Lees ook: Hier zijn eigenlijk alle moeders bang voor.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
