Hoe chronisch slaaptekort mij veranderde in Momzilla
Er zijn een heleboel dingen moeilijk, of soms niet zo leuk aan het ouderschap. Het hoort er allemaal bij en over het algemeen slaat de balans aan het eind van de dag positief uit. Maar er is iets wat je met de beste wil van de wereld niet kunt relativeren en je in Momzilla doen veranderen.
Slaapgebrek. Niemand vertelt je wat een hel het kan zijn als je een kind hebt dat niet slaapt. Voordat je een kind krijgt weet je heus wel dat er gebroken nachten zullen zijn. Dat staat in de boekjes. Je hoort het ook van andere ouders, die naar je dikke buik kijken en dingen zeggen als: “Geniet nog maar even van je slaap zolang het nog kan!” en “Sterkte straks, hè!”, maar die opmerkingen laat je van je af glijden. Het zal allemaal wel, zo erg kan het niet zijn. Na drie maanden slapen ze tenslotte door. Totdat ze dat helemaal niet doen. En je jezelf een paar maanden later om vijf uur ‘s ochtends aan de keukentafel aantreft, terwijl je huilend op een Nespressocupje zit te kauwen. En dan weet je waarom slaapgebrek als beproefde martelmethode wordt gebruikt in oorlogssituaties. That shit will fuck you up en maakt de Momzilla in je wakker.
LEES OOK: Dit gebeurt er als je ouders met slaapgebrek dingen laat maken.
Waarom ben ik hieraan begonnen?
Er zijn heel wat dingen aan het ouderschap waar ik nou niet per se van geniet. Het feit dat kleine kinderen altijd verkouden zijn bijvoorbeeld (en ik dus ook). Driftbuien waarbij je je afvraagt of je er misschien verstandig aan doet een exorcist te bellen. Niet kunnen poepen zonder dat er een kind de deur open gooit om te vragen of je het klittenband van haar Elsajurk dicht wilt doen. Allemaal dingen waar ik zonder zou kunnen. Maar die ook weer geen ramp zijn en eigenlijk weinig afdoen aan de geneugten van het hebben van kinderen. Maar dat slaapgebrek, daardoor heb ik me regelmatig afgevraagd waarom ik in vredesnaam aan kinderen begonnen was. En of het het eigenlijk allemaal wel waard was. Want als je weken, maanden, jarenlang niet of nauwelijks slaapt, is er eigenlijk helemaal niks meer leuk.
Chronisch moe zijn doet rare dingen met je
Mijn oudste twee kinderen waren dramatische slapers. Waardoor het erop neer kwam dat ik jarenlang gebroken nachten had. Niet zomaar gebroken nachten met een keertje eruit, nee, iedere nacht stond ik gerust tien keer naast mijn bed omdat één van de twee de boel op stelten zette. Achteraf gezien weet ik niet hoe ik het overleefd heb. Ik was kapot, stuk, totaal gebroken. Wist soms van voren niet meer dat ik van achteren leefde. Chronisch moe zijn doet rare dingen met je. Je bent jezelf niet meer, kunt niks meer hebben, ziet nergens de lol meer van in. Je relatie lijdt eronder en het jonge ouderschap is sowieso al een behoorlijke krachtoefening voor de liefde, maar zie de romantiek er maar eens in te houden als je ook nog totaal op je tandvlees (en op je eigen wallen) loopt. Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat het nooit meer over ging, dat we nooit meer een normale nacht zouden slapen. Daar werd ik bepaald niet vrolijk van. Eigenlijk is dat een understatement. Van al dat nachtbraken werd ik een bitch on wheels. Als een soort vervaarlijk monster stampte ik alle dagen rond, woest, snuivend, de rook nog net niet uit mijn neusgaten kringelend. Ik was, kortom, Momzilla.
Overleven
Gelukkig wordt het uiteindelijk echt beter, maar het is verbazend hoeveel verschil een beetje slaap kan maken. Een uitgerust mens kan veel meer hebben. Het is in mijn gezin niet altijd makkelijk met een autistische zoon en twee zieke dochters, maar als je ‘s nachts normaal je rust kunt pakken, kun je bijna alles aan. Ik durf wel te zeggen dat ik tegenwoordig echt een andere moeder ben, gewoon omdat ik niet meer altijd moe ben. Daar ben ik blij om, maar ergens maakt het me ook verdrietig, omdat ik daardoor het gevoel heb dat ik te weinig heb kunnen genieten van die eerste jaren. Omdat het weinig meer dan overleven was. Ik zou willen dat ze je daar op voorbereiden in de babyklasjes als je zwanger bent. Maar misschien is het maar beter dat dat niet gebeurt, anders kreeg er nooit meer iemand kinderen.
LEES OOK: Hoe jarenlang gebroken nachten mij een slaaptrauma bezorgde.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
