Hoe de baby van Esmay haar blij maakte met een dode mus en toch niet ging doorslapen
Renée is er nog boos om. Eén nacht sliep haar bijna 11 maanden baby door. Van 7.30 uur tot 5.00 ’s ochtends. Ze was in alle staten en dacht: nu komt alles goed. Nou, niet dus.
Lees ook: Doorslaapnachten. Hoe krijg je die?
Ik weet niet wat ik in een vorig leven verkeerd heb gedaan. Misschien heb ik teveel mieren dood gestampt of muggen geëlektrocuteerd met mijn vliegenmepper op batterijen. En is mijn karma daardoor gitzwart geworden. Dan mag je het zelf ook voelen. Lik op stuk-beleid, zeg maar. Ik kreeg twee kinderen (heerlijke kinderen, dat wel!) maar slapen deden ze de eerste twee jaar allebei compleet ruk. Nummer één deed niet meer dan 45 minuten achter elkaar overdag. Om van de feesten ‘s nachts maar niet te spreken. Nummer twee is al net zo’n wakkere Willem. Ondanks dat hij met zijn twaalf kilo al bijna net zoveel weegt als de gemiddelde rugtas van een brugpieper met een beginnende hernia, denkt hij nog altijd ‘s nachts aan de borst te moeten. De Borst? Nog altijd? Jaja, Ik ben geen borstvoedingsfanaticus maar mijn kind wel. Hij moet geen fles en geen speen, alleen tiet. Mijn tiet. Dus zit ik mijn eigen Dikkie Dik in het holst van de nacht nog te voeden. Zijn acht doorgekomen tandjes schrapen langs mijn tepels, maar ik hou vol.
Ik ben begonnen met bidden. Niet dat ik in de Here ben, maar baadt het niet, schaadt het niet. Toch? Ik bid om doorslapen. Vijf of zes uur achter elkaar. Je moet God ook niet overvragen, anders zou ik meteen om acht uur vragen. Een echte nacht. Achter elkaar, zonder dat één van mijn kinderen me nodig heeft. Gewoon even niet. Geen idee of het God was die me hoorde, maar afgelopen week werden mijn gebeden verhoord. Ik kroop om half 10 onder de wol, rekenend op weer wat nachtelijke avontuurtjes (nee, helaas niet dat soort avontuurtjes.) Ik werd wakker om vier uur ‘s nachts. Het was ijzig stil in huis. Nou ja, behalve het snurken van mijn man naast me. Ik keek op de wekker. Nog een keer, nu met mijn bril op. Het stond er echt. Vier uur. En toen begon natuurlijk het piekeren.. Zou het wel goed gaan met Bowie? Zou hij niet met zijn hoofd tussen de spijlen van het bed terecht zijn gekomen? Niet dat dat past met zo’n bolle toet, maar midden in de nacht denk je de gekste dingen. Na een half uurtje werd hij wakker. Een zacht gehuil en ik ging er meteen naartoe. Hij leefde nog. Hij deed het nog en alles. Hij was niet eens omgekomen van de honger. Ik was eventjes de gelukkigste vrouw op aarde. Oh ja, zo voelde het. Slapen.
Ik vertelde het iedereen. Bowie heeft doorgeslapen. Hoera. Hang de vlag uit. De volgende dag ging ik een keer niet meteen na Sesamstraat naar bed. Ik keek ik ’s avonds weer eens een programma voor grote mensen. Ik was zelfs zo overmoedig dat ik pas om 11 uur naar boven ging. Nu hij doorsliep kon ik weer wat tijd voor mezelf nemen. Heerlijk. Ik had mijn ogen net dicht, toen ik mijn kind hoorde hoesten. Ik zat meteen rechtop in bed en fluisterde zachtjes: “Nee, nee, nee.” En ja, hoor. Toch wel. Hij begon te huilen en wilde drinken. Dus, badjas aan, daar ging ik weer. De netto slaapopbrengst van die nacht: vier uurtjes.
Net zo verrot als voorheen verscheen ik op het schoolplein. “Hoorde ik dat Bowie eindelijk doorsliep?” vroeg een andere moeder op het schoolplein. Ik, met mijn grote bek. Ik was die dag boos, dat mag je best weten. Dat kun je als kind toch niet maken? Eén keer doorslapen en dan weer terugvallen in oud gedrag. “Hoe denk je dat je moeder zich daarbij voelt,” vroeg ik hem toen ik thuis boven de box hing. Hij trok mijn bril van mijn hoofd en kneep keihard in mijn neus. Ja, dus. Zo ongeveer. Ik heb mijn gebeden tot God iets aangescherpt. Misschien was ik niet duidelijk geweest en dacht hij dat ik wilde dat mijn kind één keer doorsliep. Ik vraag nu het volgende: “Lieve God. Wilt u mijn kind alsjeblieft elke nacht, de hele nacht laten slapen. Al mijn eerdere wensen mag u vergeten. Deze is echt het allerbelangrijkste. Ik weet dat er andere vreselijke dingen gebeuren in de wereld, maar wellicht kunt u aan mijn gebed toch voorrang geven. Want ik ben zo moe….” En nu maar zien wat er gebeurt.
Lees ook: Waarom ik overweeg een vierpersoonsbed te kopen
