Hier lijden heel veel vrouwen aan (en de kans is groot dat je dat niet weet)
Vala heeft drie kinderen. Die heeft ze heel makkelijk gekregen. Althans, dat dacht ze. Maar onlangs kreeg ze van de dokter te horen dat het zo eenvoudig eigenlijk helemaal niet was.
Ik heb meerdere mensen in mijn omgeving die problemen hebben, of hebben gehad, met zwanger raken. Stellen die heel lang hebben moeten wachten, slopende medische behandelingen hebben moeten ondergaan, of nog steeds ongewild kinderloos zijn. Daarom ben ik heel dankbaar dat ik dat nooit heb hoeven meemaken. Dat ik op een dag gewoon heb kunnen besluiten dat ik kinderen wilde en dat dat ook gewoon, huppakee, gebeurd is. Dat idee heb ik althans altijd gehad. Dat ik gewoon, huppakee, kinderen heb gekregen. Er waren weliswaar meerdere miskramen, een enge zwangerschap met vroegtijdige weeën en ziekenhuisopnames en dat was heel heftig en verdrietig, maar dat was gewoon domme pech, dacht ik altijd. Echter, onlangs kreeg ik te horen dat die miskramen helemaal geen pech waren en mijn zwangerschappen eerder geluk. “Hoe jij drie kinderen hebt gekregen is me een raadsel”, zei de gynaecoloog, turend naar de beelden van de MRI die ze had laten maken. Mijn buik blijkt namelijk vol te zitten met endometriose. Dus dat die drie kinderen zich daar doorheen hebben weten te worstelen, is eigenlijk een klein wonder.
LEES OOK: Kinderwens? Meteen naar de verloskundige! Overdreven, of juist niet?
En ik ben niet de enige vrouw die daarmee rondloopt. Sterker nog, maar liefst één op de tien vrouwen heeft endometriose. Maar heel veel vrouwen weten dat niet. Zoals ik het ook niet wist, terwijl ik er waarschijnlijk al wel zo’n 20 jaar mee rondliep. Maar nu pas, op mijn 36ste, vallen alle puzzelstukjes op hun plek. De heftige buikpijnaanvallen die ik al vanaf mijn 15e jaar heb en waarvoor ik zo vaak naar de huisarts ben geweest die het schamper af deed als ‘kolieken’ en stress als oorzaak aanwees. De bloedingen die zo hevig waren dat het soms letterlijk midden op straat langs mijn benen liep (echt niet tof als je van school naar huis fietst met die leuke jongen uit 6 VWO een halve meter achter je), de miskramen en al die keren dat ik op mijn werk bijna flauwviel omdat het voelde alsof iemand mijn binnenste met messen te lijf was gegaan. Eindelijk, nadat er bij een controle voor iets anders toch ook maar eens naar mijn buik gekeken is, blijkt dat ik dus niet gek ben. Geen aansteller. Geen stresskip. Dat het geen wonder is dat het iedere maand weer een bloedbad is. Want het is met recht een slagveld in mijn buik.
Endometriose
Endometriose is een chronische ziekte waarbij het baarmoederweefsel (endometrium) dat normaal de binnenkant van de baarmoeder bekleedt op plaatsen buiten de baarmoeder, zoals de buikholte, het buikvlies, de eierstokken, of de spierlaag onder de baarmoeder ingroeit. Dit kan o.a. zware bloedingen, hevige pijn, darmproblemen en onvruchtbaarheid veroorzaken. Geen geringe klachten dus en vrouwen lopen er vaak heel lang mee rond zonder dat ze weten wat er aan de hand is en zonder adequate hulp. Want maar al te vaak wordt het afgedaan als gewone menstruatieklachten. Wordt er gezegd dat het ‘erbij hoort’. Alle vrouwen zijn nou eenmaal ongesteld, dus kom op mevrouwtje, niet zo aanstellen. Terwijl ik zo’n arts nog weleens zou willen horen als-ie zelf dagenlang alleen maar kromgetrokken op bed kan liggen van ellende. Geen enkele andere prikkel meer kan verdragen omdat hij al z’n kracht en energie nodig heeft om zich te focussen op het doorstaan van die helse pijn. Het gevoel heeft dat iemand bezig is z’n ingewanden met geweld uit z’n lijf te rukken. Ik ben heel benieuwd wat zo’n arts zou zeggen als hij dat eens aan den lijve zou kunnen ondervinden. Want ik denk zomaar dat-ie dan opeens toch wel heel anders piept.
Ik heb geluk gehad, want ondanks deze ziekte heb ik nog steeds drie kinderen kunnen krijgen. Maar heel vrouwen kunnen dat door hun endometriose niet. Simpelweg omdat ze niet eens weten dat dat de oorzaak is van hun ongewenste kinderloosheid. Of omdat de ziekte jarenlang heeft kunnen woekeren in plaats van dat ze op tijd de juiste behandeling hebben gekregen. Er kan namelijk in veel gevallen nog best wat aan gedaan worden. En afgezien daarvan, het zou al zoveel schelen als meer vrouwen überhaupt wisten wat er met ze aan de hand was. Wisten dat het dus helemaal niet normaal is om steeds maar zoveel pijn te hebben. Dat ze zich niet aanstellen en dat ze er ook niet maar gewoon ‘mee moeten leren leven’. Leven met zoveel pijn, dat is in veel gevallen namelijk gewoon echt geen leven. Want neem het maar van mij aan, als je weer eens ligt te kreperen van de pijn, dan denk je weleens: was ik maar dood.
Biologisch feit
Ik word altijd een beetje week in mijn maag van mensen die hun kinderen bestempelen als ‘wondertjes’. Want in principe is kinderen krijgen geen wonder, maar gewoon een biologisch feit. Echter, zo makkelijk gaat het desondanks niet altijd. En dat die drie van mij zich in dat mijnenveld dat mijn binnenste blijkbaar is negen maanden hebben weten vast te klampen, is een prestatie van formaat. Maar eigenlijk zou het niet nodig hoeven zijn dat zoveel baby’s zo hard moeten vechten om geboren te kunnen worden, simpelweg omdat er niet naar hun moeders wordt geluisterd. Want als het bloed je langs de benen loopt en je kunt maandelijks een week niet lopen van de pijn, dan ben je geen aanstelster. Dan is er iets niet goed. Dus vrouwen, moeders, laat je niet wegsturen met een pakje maxi tampons en een stripje pijnstillers. Mijn baarmoeder is na al die jaren met deze ziekte nu wel zo goed als afgeschreven, maar die van jou hopelijk nog niet. Dus kom voor haar op, daar heeft ze recht op. En dan hoop ik dat er net zulke prachtige kinderen in mogen groeien als in die van mij.
LEES OOK: Geen doekje, maar verlof tegen het bloeden (wil jij ook ongesteldheidsvrij?).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
