“Kan jouw kind nou nóg niet lopen?” (Over het grote vergelijken!)

Anna Marij (39) is een single moeder met een zoon van anderhalf die ze in co-ouderschap met zijn vader, die homoseksueel is, opvoedt. Ze ergert zich groen en geel aan de maatstaven die kinderen tegenwoordig opgelegd worden. En dat iedereen daar maar aan meedoet!

De baby is nog maar net op de wereld gezet of hij moet al aan allerlei curves, lijstjes en maatstaven voldoen. Ik snap dat een baby moet groeien en dat dat in de eerste maanden van levensbelang is. Maar andere dingen, zoals kruipen, lopen praten, blokjes in een doos doen, mogen kinderen toch op hun eigen tempo doen? Ik zie geen kind dat op zijn 18e nog in de buggy naar school moet worden gebracht, dus ooit gaan ze allemaal wel lopen. Dat leeftijdgenootjes sommige dingen wel al kunnen die mijn anderhalf-jarige nog niet kan moet me niet uitmaken, maar tóch word ik er onzeker van.

De kiem van de onzekerheid werd gelegd bij het 1-jaar consult op het ‘consternatie’-bureau. Ik kwam er vrolijk en optimistisch binnen, mijn zoon deed het toch goed? Maar het oordeel van de arts was anders. Hij loopt achter in zijn ontwikkeling. Boem. Ja, het was mij ook wel opgevallen dat mijn zoon nog niet kroop terwijl leeftijdsgenoten dit wel deden, maar verder is het toch een heel blij en vrolijk mannetje? Geen slappe pop die ik in mijn armen houd, dus ik had me er nog geen moment zorgen over gemaakt. De woorden fysiotherapie en logopedie vielen. En tussendoor werd ook nog even opgemerkt dat het er misschien ook mee te maken heeft dat hij niet naar de crèche gaat. Ik voelde me rot, alsof ik ergens in faalde als moeder, alsof ik er een rol in had dat hij nog niet kroop, of geen woordjes zei. En rot omdat hij opeens een stempel opgedrukt kreeg, die van ontwikkelingsachterstand. Hij kwam met een goede 1,5 kilo ter wereld, prematuur en dysmatuur, give the boy a break!
De beslissing om naar de fysiotherapeut en logopedist te gaan mocht nog even worden uitgesteld tot hij anderhalf is. De uitnodiging van het consult viel onlangs op de mat, en ik vrees het ergste, want alhoewel hij inmiddels is gaan kruipen, maakt hij nog geen aanstalten om te gaan lopen, en zegt hij nog geen woord. Een paar maanden geleden moest hij volgens de checklist blokjes in en uit een doos kunnen doen, hij gooit ze het liefste door de kamer, en toont nog steeds weinig interesse in de blokkendoos.

Een paar weken later bij de controle van de kinderarts hetzelfde verhaal. Zoonlief kroop inmiddels, maar anders dan andere kinderen, namelijk op zijn billen. Hij werd door de kinderarts gebrandmerkt als een bilschuiver. En bilschuivers gaan later lopen, dus er moest hulp aan te pas komen door middel van fysiotherapie. De verwijzing ligt thuis te verstoffen. Niet omdat ik tegen fysiotherapie ben, ter voorkoming van een plat achterhoofd heb ik er al een aantal sessies opzitten, maar omdat ik vind dat mijn kind het gewoon op zijn eigen tempo moet kunnen doen, en er volgens mij helemaal niets mis is met hem. Hij gaat vanzelf lopen! Als dat na twee jaar nog niet het geval is, dan ga ik heus wel.

Dan de grote buitenwereld. Ik zette mijn zoon laatst even op straat neer, en hij bilschoof er op los. Ik werd er door een voorbijgaande, mij niet bekende moeder op aangesproken. Hoe oud hij was en dat fysiotherapie echt heel leuk is voor kinderen. De standaardvraag in de speelhoek in het café, of door vrienden, is tegenwoordig (nadat ze horen hoe oud hij is) eveneens of hij niet al moet lopen en of hij al lekker begint te praten. Na de diagnose ontwikkelingsachterstand betrap ik mezelf er echt op dat ik me bij binnenkomst, waar dan ook, al ga verexcuseren voor het feit dat mijn zoon nog niet loopt of praat. Het schijnt van hem verwacht te worden, want andere kinderen doen dit wel, en hij voldoet er niet aan. “Sorry, hij is te vroeg geboren, en heeft wat meer tijd nodig om die achterstand in de halen, maar verder is hij heel lief, vrolijk, en een goede slaper, die naar heel de wereld lacht”, is mijn standaard binnenkomer.

Een vriendin liet trots zien hoe haar eenjarige dochter al zelf een puzzeltje op de ipad kan spelen, leuk dacht ik, ga ik ook doen. Zoonlief begreep er niets van, en slaat het liefste heel hard op het scherm, in plaats van de puzzel te maken. Ik heb me voorgenomen om me er niet meer druk om te maken, en me niet meer te verontschuldigen voor het niet lopen van mijn kind, en al helemaal zelf op te houden met vergelijken. Het ene kind heeft met 1 jaar al een bos haar en tanden, het andere loopt al terwijl hij nog een moet worden. Laat ze het allemaal lekker op hun eigen tempo en manier doen, en laten wij als ouders ophouden met de grote vergelijking en ons er druk over maken. Daar wordt het moederschap een stuk ontspannender van.

Lees ook: 21 Kwalen die je kind kan oplopen op het kinderdagverblijf en wat je eraan kunt doen