Het dochtertje van Nathalie werd dood geboren: ‘Ik ben een kraamvrouw zonder baby’

Nathalie van Stijn (moeder van 2) vocht haar hele zwangerschap tegen een placenta praevia (voorliggende placenta). Uiteindelijk verloor ze haar kindje. Ze schreef er een prachtig blog over hoe bizar het is om je kraamtijd in te gaan zonder baby en na te moeten denken over cremeren of begraven. Wij hielden het niet droog. Sterkte, Nathalie…

Ook wij hoorden regelmatig het hartje van onze baby en tijdens de echo’s konden we zien hoe wonderbaarlijk mooi het leventje in mij groeide, het is een meisje. Ik doe dit, wij geven dit leven, wij mogen dit krijgen.
Maanden waren we bezig met ons voor te bereiden op dit kleine, kwetsbare leventje. Zij was onze toekomst. We gingen voorzichtig shoppen, voorzichtig ja, want de zwangerschap verliep niet zo soepel (het liefst was ik helemaal los gegaan)! Ik werd al wat voorzichtig, maar bleef altijd overtuigd dat het wel goed zou komen.

We zijn er klaar voor
De babykamer krijgt steeds meer vorm en meerdere keren per dag loop ik naar binnen en leef ik me al helemaal in. We komen steeds een weekje verder, het kruipt langzaam dichterbij en we zijn er helemaal klaar voor. De box, de kinderwagen, de kleertjes en die superschattige kleine luiers liggen al netjes in de la van de commode. Sokjes bij sokjes en rompertjes bij rompertjes. Geen kast in huis is zo netjes als deze!

Een nieuw begin wordt een abrupt einde
Ze ligt bij me, maar ze is stil. Ze ligt bij me, maar bewegen doet ze niet. Ze ligt bij me, maar haar oogjes zullen nooit opengaan. Het was zover, eindelijk gingen ze haar halen. Maar het was te laat. En ineens is alles anders, onze toekomst is verdwenen. Alles waar we zo naar uitkeken is weggerukt. Het meisje wat een nieuw leven had moeten starten, heeft nooit die kans gekregen. We hadden de mooiste periode van ons leven in moeten gaan. Ik ben moeder geworden en Juul ligt bij me, maar Juul leeft niet meer… Ik ben een kraamvrouw zonder baby.

Complex verdriet
Wanneer een moeder tijdens de zwangerschap of de bevalling haar baby verliest, komt zij in een vorm van rouw die niet vergelijkbaar is met andere rouw. Het gegeven dat er geen naam is voor een moeder die haar baby verliest, geeft misschien al aan hoe complex het verdriet is. De liefde die je hebt en had willen tonen aan je kindje moet ineens een andere vorm gaan krijgen. Je hebt geen leven voor je waarin je de tijd hebt om alles te doen waarvan je gedroomd hebt. Je kunt nooit deze dromen verwezenlijken. Je zorg en liefde krijgt een andere vorm, een andere manier.
Wanneer je in deze tijd een baby verliest krijg je ongeveer een week de tijd voor deze zorg. Zorg die kaarsrecht tegenover staat met de zorg die ander kraamvrouwen hun kindje geven. Het warm houden en flesje geven maken plaats voor zorgen dat het kindje koud blijft, niet te lang op schoot dus, en de koelelementen op tijd verwisselen.

Je leeft in een bizarre wereld
Ineens moet je nadenken en rare keuzes maken. Keuzes tussen begraven of cremeren, balonnen, bloemen, kistje of mandje, en welke muziek draai je dan toch!? Keuzes waar je niet eerder over nagedacht hebt. Je komt alleen die eerste week al in de meest bizzare wereld terecht. Daarna, wanneer het zwaarste afscheid van je leven is geweest. Een afscheid waar je nooit klaar voor kan zijn, daarna begint de rest van je leven als invisible mom. Je voelt dat je moeder bent geworden, dit zul je altijd blijven, maar niemand zal het aan je zien. De rest van je leven zul je in rouw zijn. Dit zal nooit verdwijnen.

Het blijft een gemis
Waarschijnlijk komt je kinderwens snel weer terug, Je hebt namelijk je hele toekomstbeeld al maanden uit zitten stippelen. En door het overlijden van je kindje is dit beeld ontnomen. Je wilt nog steeds moeder zijn zoals andere moeders dat kunnen. Je zult je een tijdje schuldig voelen dat je deze gevoelens hebt. Je moet voor jezelf duidelijk hebben dat je niet een kindje wilt ter vervanging. Het gat wat veroorzaakt is zal blijven. De rest van je leven blijft het gemis, maar nooit zal het gat, wat ontstaan is door het overlijden van je baby, opgevuld worden.

Ik wil haar niet vergeten
Nu is het natuurlijk niet zo dat je leven nutteloos en zinloos is. Al voelt dat een hele tijd wel zo. Want ook al is de rouw, het verdriet altijd bij je en zul je er op de meest ongeschikte momenten mee geconfronteerd worden, toch is het niet zo dat je daardoor geen plezier meer in het leven vindt.

Ik zal nooit accepteren dat Juul is overleden. Wel heb ik moeten accepteren dat dit verdriet nu bij mij hoort. En ik heb heus wel lol, ik lach dagelijks. Maar ook denk ik elke dag aan haar en huil ik nog regelmatig. En ik zou niet anders willen.
Ik wil haar niet vergeten, ik wil haar zo dichtbij voelen dat het pijn doet. Want zo hou ik de herinnering aan haar het sterkst!

Nathalie heeft een boek geschreven over het verlies van Juul. Wil je Lieve Juul bestellen? Dat kan via deze link.

Hier staat haar originele blog.