Help, mijn kind wil een huisdier!
Als haar dochter voor haar achtste verjaardag, tegen beter weten in, maar één wens op haar verlanglijstje heeft staan: ‘Cavia’, zwicht Marie Nanette voor een huisdier. Met alle gevolgen van dien. Van volgepoepte cavia slaapzakken, tot racen naar de vierentwintiguur spoedkliniek.
Het staat als enige op haar verlanglijstje. Een cavia. Ze weet net zo goed als wij dat het helemaal niet kan. Haar vader heeft namelijk al zijn hele leven een hekel aan huisdieren, dus die komen er bij ons niet in. Maar nu zit ze daags voor haar verjaardag op haar bed en kan ze niets anders bedenken. “Ach, doe gewoon maar wat, mam.”, stelt ze mij gerust, “Ik vind alles wel leuk”. Bij mij gaat het knagen. Mijn mooiste cadeau óóit was het konijn dat ik kreeg van Sinterklaas. Dus rijd ik de dag erna richting een tuincentrum buiten de stad. Ik bel naar huis om, zonder het onderwerp ter sprake te brengen, het idee toch in de week te leggen bij mijn man. Ik hoef alleen mijn bestemming maar door te geven, want we hebben geen tuin. “Ik wil het niet weten”, zegt hij. Ik kan het me inbeelden, maar volgens mij klinkt er ver weg een lach in zijn stem.
Langs de kamerplanten kom ik bij de dierenafdeling. De verkoopster ziet aan alles dat ik een nieuwkomer ben. Ik begrijp dat ik niet met één exemplaar de deur uitkom. “Hoe zou jij het zelf vinden, in je eentje in een hok?”. Met een Ikea-slimmigheid leidt ze me eerst langs de accessoires, waar ik kansloos zwicht voor de cavia-slaapzakken. Bij de bak aangekomen voel ik nostalgie naar de caviarace uit good old Fred Oster’s Wiekentkwis: daar gaat Jos Brink, en daar holt André van Duin. Na eindeloos turen kies ik twee broers met een zeer hoge aaibaarheidsfactor.
De avond voor haar verjaardag smokkelen mijn zoon en ik het iets te grote hok, het nieuwe duo en de vele accessoires het huis in. Stiekem voor mijn dochter en haar vader, die blijft doen alsof hij niets in de gaten heeft. En het is het waard. Dit gaan we nooit meer overtreffen als ouders. Mijn dochter knijpt zichzelf steeds weer in de arm, zo overdonderd is ze. Niet eerder zag ik haar zo verrast en intens gelukkig met, daar is ze razendsnel over uit, Alec en Alex. Ze blijkt een toegewijd baasje. Ze zorgt, speelt, knuffelt en verschoont. Samen wassen we de volgepoepte (wie heeft dit eigenlijk bedacht?) slaapzakken op de hand. A & A gaan overal mee naar toe. Of het nu een weekend naar oma is, of een kerstvakantie naar ons familiehuisje in Drenthe. Mijn man houdt zich aan zijn woord en negeert de aanwezigheid van de dieren. Maar laadt wel zonder morren steeds opnieuw het veel te grote hok en de zakken hooi in de achterbak. In de auto zetten we de radio wat harder om het caviakoor uit de reiswieg te overstemmen.
Drie jaar later merkt mijn dochter op dat Alec steeds dikker wordt en Alex steeds dunner. De dierenarts doet het af als een karakterprobleem tussen de broers. Gerustgesteld rijden we terug naar huis. Maar dat is van korte duur. Met tranen in haar ogen staat ze een paar avonden later voor het hok. Alex heeft duidelijk pijn en kermt. In het donker racen we naar de 24-uurs-spoedkliniek. De dikke en de dunne tussen ons in. Alex heeft in deze fase zijn broer immers nodig om tegen aan te kruipen, legt ze uit. Er moet een foto gemaakt worden om te zien waar de pijn vandaan komt. “Dat gaat u rond de 150 euro kosten. Wilt u inderdaad een foto laten maken?”, vraagt de dierenarts. Alsof er sprake is van een keuze, met mijn dochter naast mij. Het beestje blijkt helse pijnen te hebben wegens nierstenen en moet onmiddellijk geopereerd worden. Het is hartverscheurend om de broers nu toch uit elkaar te halen en Alex alleen achter te laten.
De volgende ochtend vroeg sta ik voor hetzelfde loket om hem weer op te halen. Ik heb mijn dochter laten slapen. Gelukkig maar, want Alex heeft het niet gered, zo blijkt. De dienstdoende arts schuift een kartonnen doosje en de factuur voor de operatie naar me toe. Ik pin tweehonderddertig euro voor onze dode cavia. We vinden een mooie plek in de speeltuin en planten een blauwe hortensia op het grafje.
Met de keuze voor een huisdier is er geen weg terug, realiseer ik mij een paar weken later. Alec wordt steeds stiller en is duidelijk eenzaam, hoeveel aandacht en knuffels mijn dochter hem ook geeft. De dierenwinkel in de buurt legt uit dat we met een nieuwe cavia voor Alec een risico lopen. Cavia’s kunnen elkaar ook niet mogen. Tja, dan zitten ze straks samen in een hok en hebben de hele dag mot. Wat wél altijd goed gaat, voegt de verkoopster toe terwijl ze betekenisvol richting het nestje konijntjes in de winkel knikt, is de combinatie konijn-cavia. Dat het niet alleen een verkooptruc is, blijkt thuis, waar Alec vrolijk rondjes blijft rennen om zíjn nieuwe konijn. Dat konijnen van nature een zeer zwak gestel hebben, leg ik voor het moment maar even naast mij neer.
Meer lezen van Marie Nanette Schaepman? Kijk op Shot of Joy.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
