Help! Mijn kind kan lopen! Wat nu?
Supervertederend zijn ze, die eerste wankele stapjes. Ja toch? Maar dan! Een dag of wat later banjert je baby door het huis alsof hij nooit anders heeft gedaan. Zie dan nog maar eens een kopje koffie te drinken, of een halve seconde je ogen dicht te doen omdat je moet niezen. Sinds de helft van Jannekes tweeling kan lopen, is ze veranderd in een kruising tussen een verkeersagent en een octopus.
Lees ook: 21 uitspraken die je gewoon nooit doen als je een peuter hebt
Ach, wat zijn ze lief, die eerste stapjes. En wat heb ik ernaar uitgekeken. En ja hoor, op een dag besluit Dreumes 2 (twee minuten jonger dan Dreumes 1) de gok te wagen. Ze waggelt een paar onzekere stapjes van papa naar mama; als ze omvalt, krabbelt ze weer overeind en zet nog twee pasjes om zich uitgelaten in mama’s schoot te werpen. Dreumes 1 zit erbij en kijkt ernaar, kraaiend van enthousiasme, hoewel ze zelf pas net het kruipen heeft ontdekt.
Papa en mama kijken elkaar aan, blij, ontroerd, trots. Alsof ons kind zojuist een Gouden Kalf heeft gewonnen. Wat een mijlpaal! Maar zoals dat gaat met mijlpalen: de tijd daarvóór komt nooit meer terug. Een week later loopt ons kind door het huis alsof het nooit anders gedaan heeft. Het weekend daarop gaan we koffiedrinken in ons favoriete café. Met lekkere taart, goeie koffie en een speelhoek. Dat vinden we leuk en ook best belangrijk, want tweelingouders schijnen heel vaak in een sociaal isolement te belanden, zo lazen we in Het Grote Tweelingenboek. Dat gaat ons niet gebeuren, is het plan. Normaal gesproken parkeren we onze kinderen een tijdje in de speelhoek of in de kinderstoel met een vet cool speeltje en dat gaat dan best lang goed. We kunnen zelfs wel eens een gesprek voeren of een pagina in een tijdschrift lezen, of een praatje maken met andere ouders. Maar nu! Dreumes 2 vermaakt zich anderhalve seconde in de speelhoek en besluit dan dat ze al het speelgoed al kent. Welk kind speelt er nou met speelgoed? Nee, koffiekopjes, dat is pas interessante materie! En wijnglazen! En tassen van andere mensen! En zijn daar nou een paar tenen met rode nagellak te zien? Dat moet ook nader onderzocht worden. Dreumes 1 kan weliswaar nog niet lopen, maar kruipt er enthousiast gilletjes slakend achteraan.
Binnen twintig seconden zijn allebei onze kinderen uit het zicht verdwenen. Dus: mama opstaan, de hele zaak rondlopen, kinderen bij de kraag grijpen en ergens een kinderstoel vandaan grissen. De enige in de zaak, een vintage model zonder riempjes. Terwijl papa intussen koffie bestelt. Dreumes 2 in de kinderstoel planten met een vet cool speeltje. Dreumes 1 bij papa op schoot. Aha, daar is de koffie! Dreumes 2 ziet het ook en gaat rechtop in de kinderstoel staan. Wie wil er nou zitten als je ook kunt lopen? En koffiekopjes kunt grijpen? Dreumes 2 uit de kinderstoel vissen voor er ongelukken gebeuren en Dreumes 1 op de bank neerzetten zodat papa een slok van zijn koffie kan nemen. Dreumes 2 loopt een rondje om de koffietafel (die vakkundig is leeggehaald door papa en mama) en weet toch ergens uit een kast een leeg koffiekopje te grissen en op de grond kapot te smijten. Dreumes 1 kukelt van de weersomstuit in een halve salto van de bank af. Brullen. Aha, daar is de taart. Dreumesen veren op. Papa en mama allebei een dreumes op schoot en proberen taart te eten. Meeste taart verdwijnt in Dreumes 1 en 2, of op de grond.
Hèhè, de taart is op. Godzijdank. Kinderen zijn er weer vandoor en maken kennis met honden, bejaarden en bediening. Papa en mama brengen het speelgoed terug naar de speelhoek. O, daar staat mijn koffie, ergens veilig hoog weggeborgen. Helemaal vergeten. In een paar grote slokken dan maar, hij is toch koud. Kinderen ergens vandaan plukken en in de wagen planten.
O, mijn God, vraag ik me intussen af, hoe moet dit als Dreumes 1 straks ook kan lopen? En ik alleen met ze ben? Zonder man? Of een koffiedate heb met andere tweelingmoeders en hun dreumesen? Wat dan? Van later zorg, besluit ik, eerst maar eens deze zaterdagmiddag tot een goed einde brengen. Weet je wat? We gaan winkelen! Dreumesen vinden dat ook een goed plan, want nu kunnen ze vanuit de wagen kledingstukken met kleerhanger en al van de rekken trekken en nader inspecteren. Kun je het eten? Kun je ermee slaan?
Oké, we gaan toch niet winkelen. We gaan naar huis! Voor wat rust. Lekker eten maken met twee kinderen aan je benen die keukenla’s opentrekken en ruzie krijgen om een pollepel en ze vervolgens voeren terwijl we zelf ook iets proberen te eten. Dát is pas ontspannen. Dan maar een sociaal isolement.
Lees ook: 13 Dingen die je kunt leren van een dreumes
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
