Help, mijn dochter heeft een Tokkie-smaak (en dost zich uit met glitters en veren)
Als je kinderen nog klein zijn bepaal jij hoe ze eruit zien. Jouw smaak is hun smaak. Maar dan worden ze ouder en trekken ze ’s ochtends zelf een outfit uit de kast. En voor je het weet gaat je kind naar school als Pipo de Clown. Of Nel Veerkamp, in het geval van Vala’s dochter.
Het is misschien oppervlakkig, maar ik kan er intens van genieten als mijn kinderen er leuk uitzien. Als ik ze rond zie lopen in de leuke ensembles die ik met zorg voor ze heb uitgezocht. Ik vind namelijk dat ik een bijzonder goede smaak heb. De afgelopen vier jaar heb ik die fashion sense lustig kunnen botvieren op mijn kroost. Ze trokken namelijk altijd zonder morren aan wat ik ’s avonds voor ze klaar gelegd had en eigenlijk vonden ze alles mooi. Mijn zoon van 8 jaar vindt nog steeds alles wel best. Het interesseert hem eigenlijk helemaal niet wat-ie aan heeft, ik zou hem nog in vuilniszak naar school kunnen sturen zonder dat hij daar problemen mee zou hebben. Zijn zusje echter, heeft tegenwoordig opeens een eigen smaak.
Lees ook: Dat je gaat shoppen voor jezelf, maar terugkomt met duuzend kinderkleren.
Ze kan zo in Oh Oh Cherso
Wat op zich een goede ontwikkeling schijnt te zijn, iets met een eigen persoonlijkheid enzo, ware het niet dat ze er het liefst bij loopt als één van de castleden van ‘Oh Oh Cherso’. Het kan mijn dochter niet namelijk niet schreeuwerig genoeg zijn. Alle leuke, en vooral beschaafde, jurkjes en rokjes die ik voor haar in de kast heb hangen worden tegenwoordig met afschuw bekeken. Er zitten namelijk geen glimmende pailletten op. Of grote roze nepdiamanten. Of glitterfoto’s van K3. Als het aan mijn dochter ligt, gaat ze alleen nog de deur uit als je een zonnebril nodig hebt om haar richting uit te kijken, omdat je anders verblindt wordt door de schittering van haar kleding. En als er dan niks voor handen is met glitters of veren, moet er toch eigenlijk wel minstens iets gedragen worden met een luipaardprintje om het gebrek aan bling te compenseren. Je moet tenslotte je style niet verloochenen natuurlijk. Voor je het weet ben je je street cred in de speeltuin kwijt.
Al die kleutermeisjes gaan namelijk van de glijbaan in fuchsiaroze tulen rokjes met lovertjes eraan en uiterst vlambare lycra Frozenlegginkjes eronder. Blijkbaar ben ik de enige moeder die dat eigenlijk niet aan kan zien. Ik vind het namelijk verschrikkelijk en wil eigenlijk liever niet dat mijn dochter erbij loopt als de miniatuurversie van Barbie, want voor je het weet trouwt ze over een paar jaar met een opgeplofte gast vol tatoeages en begint ze een feestcafé in Torremolinos. Terwijl ik haar nou juist voorbestemd had voor de zoon van William en Kate. Maar ik denk dat de kans dat ze Buckingham Palace binnenkomt in een panterlegging met een glittertopje gewoon nihil is.
Vreemde eend
Moet je je kind zijn/haar eigen gang laten gaan als het om kleding gaat, ook als je van mening bent dat ze eruit ziet alsof ze zo uit de woonwagen van Frans Bauer is weggelopen? Ik vind het lastig. Want aan de ene kant is er natuurlijk wat voor te zeggen om je kind z’n eigen persoonlijkheid te laten ontwikkelen en zich op z’n eigen manier te laten uiten, maar aan de andere kant weten kinderen nou eenmaal ook niet altijd helemaal wat goed voor ze is. Ik had vroeger een vriendinnetje met een nogal uitgesproken eigen smaak en die werd op een gegeven moment regelmatig uitgelachen om haar nogal aparte kledingkeus. Daar werd ze best verdrietig van, maar toch was er niemand die haar erop wees dat ze misschien beter iets minder flamboyant gekleed kon gaan. En kinderen zijn hard en als vreemde eend in de bijt heb je het op school bepaald niet altijd makkelijk. Terwijl je als ouders toch het liefste wilt dat je kind er gewoon bij hoort.
Misschien is compromissen sluiten het beste. Een beetje van jou en een beetje van je kind. Dus doen mijn dochter en ik nu samen aan online shoppen. Kiezen we kleding waar we allebei mee kunnen leven. Soms kost het wel een rondje stevig onderhandelen, dan moet ik me neerleggen bij een harige trui met glimmende hartjes omdat ik haar een pantertop met leren mouwen heb ontzegd. Maar zo heeft zij het gevoel dat ze haar eigen stijl heeft en durf ik ook nog met haar over straat. Overigens zie ik de netste bakfietsmoeders tegenwoordig ook in dierenprintjes op het schoolplein staan, dus wellicht is mijn dochter helemaal niet zo ordinair als ik vrees en loop ik gewoon hopeloos achter. Misschien dat ik maar eens zo’n gazen glimrokje voor mezelf bestel. Straks wordt mijn dochter namelijk niet gepest om haar eigen kledingkeus, maar om die van mij. Want een moeder zonder panterprint, daar wil je toch gewoon niet mee gezien worden?
Lees ook: 19 Prangende kledingkwesties tijdens je zwangerschap.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
