Hartstikke mooi die zwangerschap. Maar dat lijf…
Vala had laatst een feestje waarvoor ze een klein beetje op chique moest. Dus zat er niks anders op dan de stad in te gaan voor een nieuwe outfit. En normaal is Vala wel van het shoppen, maar met 20 weken zwanger bleek het toch een stukje minder leuk…
Ik moest een nieuwe jurk, want het was zo’n feest waarbij je gewoon niet met goed fatsoen in je spijkerbroek kan komen opdagen. Dus stapte ik met gezwinde spoed op de fiets en pendelde van de vinex naar de stad, alwaar ik, likkebaardend en met mijn creditcard brandend in mijn handtas, tussen de kledingrekken dook. Met een arm vol geweldige jurken verdween ik in een paskamer. Waarna mijn levensvreugde mij spontaan verging. Er was er namelijk geen één die me paste. Ik zag er, zonder uitzondering, in iedere jurk uit als een soort opgetuigde rolmops met een vetschort. Shoppen zal na deze ervaring nooit meer hetzelfde zijn.
Lees ook: De fases die je buik doorloopt als je zwanger bent (maar dan echt!).
Inmiddels ben ik ruim 20 weken zwanger. En je gaat het nu echt zien. Met de beste wil van de wereld krijg ik mezelf niet meer in mijn spijkerbroeken gepropt, ook niet als ik heel sneaky een elastiekje door het knoopsgat doe en er een lange top overheen draag ter camouflage. Als ik ‘s ochtends onder de douche sta is de welving op mijn buik ineens niet meer te ontkennen. Alles lijkt plotseling uit te dijen. Niet alleen mijn buik, maar ook mijn dijen, billen en borsten nemen gestaag in omvang toe. En ik schaam me om het te moeten toegeven, maar sorry, ik ben geen fan.
De vorige twee keer kon ik er best wel goed mee leven, dat veranderende, logge lijf. Misschien omdat ik er toen op gerekend had en het dit keer toch een beetje als een donderslag bij heldere hemel uit de lucht is komen vallen, dat het daaraan ligt. Of omdat ik inmiddels halverwege de dertig ben en de boel dus sowieso al wat richting het zuiden trok en die baby de zwaartekracht nog eens een extra handje helpt, zeg maar. Ik weet het niet precies. Maar lastig vind ik het in ieder geval wel. En dat genadeloze licht in die pashokjes van de Bijenkorf helpt dan ook niet mee.
Het is natuurlijk gewoon niet comme-il-faut om te zeggen, want hoe je het ook wendt of keert, het komt best wel ondankbaar over. Hallo, het is tenslotte gewoon maar uiterlijk en wat is er nou belangrijker; een strak lijf, of een mooi kindje? Maar echt, ik ben heus dankbaar voor mijn Stipje, die daar van binnen zo gestaag blijft groeien en voor het feit dat ik überhaupt gezegend ben met de mogelijkheid om zwanger te kunnen raken. Want ja, ik ben me er heus van bewust dat er legio vrouwen zijn voor wie dat allemaal niet zo makkelijk gaat. Die een moord zouden doen voor wat striae en een paar extra putten in de billen. En ik wéét dat het erbij hoort, dat je lijf verandert door het dragen van een baby en vooral: dat dat helemaal niet erg is. Maar zo voelt het toch niet helemaal als ik naar mezelf kijk in de spiegel.
Ik moet nog ruim vier maanden, dus wie weet welke proporties ik nog aan zal nemen? En na de bevalling, zal ik deze derde keer dan ook nog wel terugveren? Want de vorige twee keer heb ik veel geluk gehad, toen is het eigenlijk wel prima goed gekomen. Zonder dat ik er veel voor hoefde te doen ook nog, maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat in dit geval drie keer ook weer scheepsrecht is. Mario loopt maar te roepen hoe allemachtig prachtig ik wel niet ben en dat hij dat altijd zal vinden, dus feit is gewoon dat ik me enorm loop aan te stellen. En dat is eigenlijk best pathetisch, zeker voor een vrouw van bijna 35, die notabene ook gewoon al best lang moeder is. Ik bedoel, jemig zeg, alsof er geen belangrijker dingen in de wereld zijn. Dat lijf van mij, dat heeft straks drie kinderen voortgebracht! Drie! Dat is eigenlijk best wel een prestatie. Dus misschien kan ik daar beter trots op zijn, dan alvast het internet af te struinen naar plastische chirurgen. Maar inmiddels staat de term ‘mommy tuck’ toch al in mijn Google zoekbalk.
Mijn beste vriendin kwam laatst met een betere (en bovendien ook meer betaalbare) remedie. Gewoon alle spiegels in huis wegdoen en blind varen tot ik mijn moederlijf kan accepteren. Oh ja en verder gewoon ook niet zo zeiken. Want mijn Stipje, zei ze, die ligt straks vast lekkerder op mama’s vetschort, dan op haar cosmetisch strak getrokken blokjesbuik. En daar zit dan ook wel weer wat in.
Lees ook: Sporten als je zwanger bent? Doen!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
