Haat aan de ik-weet-het-beter-moeder
Renée kreeg afgelopen week te maken met, volgens haar, een van de meest verschrikkelijke soorten moeders. De ik-weet-alles-beter-en-dat-laat-ik-je-weten-ook-moeder.
Lees ook: De tien verschillende moedertypes die ik de afgelopen vijf jaar tegenkwam
Dat mijn bijna 4-jarige zoon nog een speen heeft, kan écht niet. Dat vind ik als lekker-laten-waaien-moeder zelfs. Hij was helemaal van zijn verslaving af, tot hij een broertje kreeg die ook op zo’n ding sabbelde. Toen vond hij er af en toe eentje die rondslingerde en ging er stiekem op de wc op staan sabbelen. Met de deur dicht. Want hij wist ook wel dat speentjes niet voor grote jongens zijn. Maar he, er zijn ook ergere dingen. We leggen gewoon alvast wat geld opzij voor de logopedist en een buitenboordbeugel.
Mijn man liep afgelopen week in dorp met zijn twee kinderen, beide dezelfde groene speen in. Hij kwam een vrouw tegen die hij wel eens eerder had gesproken. Gewoon in een winkel. Zoals dat gaat in een dorp. Jij een kind, ik een kind. Genoeg reden voor een praatje. Ze zei tegen hem: “Speentjes zijn vreselijk. Dat moet je niet voor je kind willen.” Mijn man moest hardop lachen om haar bemoeizucht. Toen hij het thuis vertelde, vloog ik natuurlijk tegen het plafond: Waar BEMOEIDE deze vrouw zich in godsnaam mee?
Het was niet de eerste keer dat ze liet weten de wijsheid in pacht te hebben. We kwamen haar eens eerder tegen tijdens een wandeling in het bos. Zo’n zondag waarop je echt even het huis uit moet. Ze stuurde even later een berichtje. Dat het zo goed van ons was dat we lekker met ze het bos in gingen. En hoe belangrijk de natuur voor kinderen was. Positief bedoeld, misschien, maar het kriebelde bij mij toen al. Alsof de juf me een sticker had gegeven. Wie was zij om die stickers uit te delen?
Het verbaasde me niks toen ze vertelde haar tweejarige zoon nog altijd borstvoeding te geven. Zo belangrijk, benadrukte ze. We zijn geen vrienden op Facebook en op Instagram vertoef ik niet, maar het zou me niets verbazen als die volstaat met belfie (breastfeeding selfies). En dan erbij #day1316andcounting ofzo. Om aan te geven dat zij haar kind al een eeuwigheid uit haar tiet laat drinken. Alsof dat haar per definitie zo’n goede moeder maakt.
Mijn man vindt het onzin dat ik me zo aan dit type moeder erger. Wat is het dan toch, vraag ik me af. Dat ik hier zo allergisch voor ben? Ik word er vals van. Terwijl ik eigenlijk altijd voorstander ben van moeders die elkaar steunen, in plaats van afkatten. Misschien is het de arrogantie. Alle moeders zijn onzeker, behalve zij. Zij is zo overtuigd van haar manier dat er geen ruimte is voor andere inzichten. Een bepaald soort radicalisme. Dat ze een ander ook nog van haar overtuigingen opdringt. Nou, ik ben een mens en ik twijfel wel over of ik het goed doe. Ik ben mijn eigen grootste criticus. Ik heb de mening van moeder ik-weet-alles-beter niet nodig. En als dat wel zo zou zijn en ik bijvoorbeeld graag wil weten hoe je een 2-jarige zover krijgt om nog uit je borst te willen drinken, dan vraag ik het zelf wel. Zullen we het zo afspreken? Dank. Dan ga ik nu mijn bijna-kleuter in bed stoppen met zijn eigen Woezel en pip-speentje.
Lees ook: 14 Dingen die je echt niet wilt horen als je net een baby hebt
