Een goede relatie houden? Krijg dan vooral geen kinderen!
Het lijkt zo mooi, dat idyllische plaatje van twee gelukkig getrouwde mensen met een schare vrolijke kindertjes om hen heen. Dat is het ideaal, dat willen we allemaal. Want zo zou het moeten zijn. Alleen, zo is het maar al te vaak niet. Het spreekwoord mag dan luiden: gaat heen en vermenigvuldigt u, maar de realiteit is dat als je ervoor wilt zorgen dat je niet op een gegeven moment het servies staat te verdelen, je je maar beter niet kunt voortplanten. Kinderen zijn namelijk de doodklap voor je relatie.
Ik ben dus gescheiden. En ik heb twee kinderen. Beweren dat die kinderen de oorzaak zijn van het feit dat mijn ex-man en ik het niet gered hebben, vind ik wat cru, maar ik zou ook liegen als ik zeg dat ze er niet mee te maken hebben. Kinderen hebben is namelijk hartstikke zwaar. Ja, het is ook leuk en speciaal en vervullend (je krijg er zoveel voor terug enzo), maar het is vooral ook heel erg zwaar. En het legt grote druk op je relatie. Met de komst van een kind, komt er namelijk iemand tussen jou en je partner in te staan. Iemand die al jullie aandacht opeist, totaal afhankelijk is en al je vrije tijd opslokt. Dááág romantische avondjes met rode wijn en kaasjes op de bank, dááág diepzinnige gesprekken, dááág urenlange vrijpartijen! Hallo slaapgebrek, hallo appjes over boodschappen en hallo opgedroogd libido! Zo’n kind kaapt je huwelijk en het is maar de vraag of je je nog vrij kunt onderhandelen.
Lees ook: “Ik houd niet meer van mijn man, maar we hebben drie kinderen. Moet ik bij hem weg?”
Verscheidene onderzoeken uit de afgelopen 30 jaar laten zien dat mensen gedurende het eerste jaar als ouders minder tevreden worden met hun relatie. Doorgaans hebben ze zich erg verheugd op de baby, maar ligt die eenmaal in z’n wiegje, dan is de rozengeur en maneschijn ver te zoeken. Nogal ironisch, want de meeste jonge ouders in spé zijn er rotsvast van overtuigd dat een baby ze dichterbij elkaar zal brengen en hun relatie zal verdiepen en sterker zal maken. Niet wetend dat ze elkaar negen maanden later, doodmoe hangend boven het wiegje van hun krijsende liefdesbaby, wel kunnen schieten.
Krijgen mensen eenmaal kinderen, dan verandert hun leven in een soort bedrijf, de B.V. Gezin. En om dat bedrijf draaiende te houden moet er hard gewerkt worden. Er is geen tijd meer voor flierefluiten, flirten en vlinderen. Nee, de boel moet draaiende gehouden worden. De baby moet gevoed, verschoond, gewassen en gewiegd. De boodschappen, de was en de administratie moeten gedaan worden. En daarnaast moet ook het spreekwoordelijke brood nog op de plank komen. Kortom: de agenda is vol en wat valt er als eerste af als er geen ruimte meer is in de planning? Juist, tijd voor elkaar. In plaats van lieve berichtjes met kussmiley’s, app je elkaar alleen nog maar boodschappenlijstjes en huishoudelijke mededelingen. Bij thuiskomst gaat het er alleen nog maar over wiens beurt het is om vanavond te koken en zit daarna de één ’s avonds boven de belastingaangifte te doen, terwijl de ander beneden achter z’n laptop nog een rapport voor het werk zit te lezen. Allemaal in sneltreinvaart, want voor je het weet slaat die babyfoon in het rood uit en kun je weer aan de bak (en wiens beurt is het daar eigenlijk voor?). Niks wijntjes, kaasjes en kusjes, the honeymoon is over.
Wat mij betreft maar al te herkenbaar. Natuurlijk lag er meer aan mijn scheiding ten grondslag dan alleen de schok van het gezinsleven. Maar het is wel degelijk zo dat mijn ex-man en ik van geliefden plotseling in ouders veranderden en dat we weinig anders meer waren. Wat funest is voor de romantiek. We hadden het voornamelijk nog over de kleur en consistentie van de poep van onze baby’s, hoeveel geld er nog op de rekening stond en wie er die week het minst geslapen had en het dús het zwaarst had. En over seks praatten we al helemaal niet meer, laat staan dat we het nog déden. Ik vond dat de zorg voornamelijk op mijn schouders terecht kwam en dat vond ik oneerlijk. Hij vond dat hij teveel onder druk stond omdat hij het meeste geld moest binnenbrengen en dat vond hij oneerlijk. Een spagaat die bij heel veel stellen met kinderen ontstaat en zorgt voor grote barsten in het glazuur van je eens zo gladde relatie. Barsten die vaak niet meer weg te plamuren zijn.
Een paar jaar nadat er kinderen zijn gekomen, komt het niet zelden voor dat mensen wakker worden, elkaar aankijken en tot de pijnlijke conclusie komen dat ze elkaar totaal zijn kwijtgeraakt. Dat ze weinig meer met elkaar hebben. Vaag herinneren ze zich nog dat ze ooit verliefd op elkaar waren, maar die persoon herkennen ze niet meer terug in degene met wie ze nu iedere dag aan de ontbijttafel zitten. Zoals mijn ex-man het eens treffend zei: “Je bent niet meer dat vrolijke, onbezorgde meisje. Die lachende vrouw. Je bent alleen nog maar moe, geïrriteerd en ontevreden.” En zo was het ook. Net zo goed als dat hij een zeurende, gestresste, chagrijn was geworden. Want, hoe mooi en geweldig ze ook zijn, die kinderen hadden ons veranderd in de slechtste versies van onszelf. Of nou ja, niet die kinderen op zich, maar wel het leven dat ze met zich mee brachten.
Hoewel we er niet makkelijk over praten, gaat het bij het gros van de mensen zo. Ik zie het gebeuren bij vriendinnen. De relatie-irritaties rijzen de pan uit sinds er kinderen zijn, de intimiteit sterft steeds verder af, er zijn ruzies en zelfs affaires. Allemaal het resultaat van de druk en zwaarte van het gezinsleven. Lang niet iedereen gaat uit elkaar en sommigen weten na een tijdje aanmodderen weer op te krabbelen. Maar velen slijten de rest van hun leven in een relatie die met plakband aan elkaar hangt. Ik ben zelf inmiddels hertrouwd. En zwanger. Niet logisch in mijn geval, want een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, zou je zeggen. Maar goed, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en, zoals ook uit onderzoek blijkt, geven mensen, ondanks alle stress en moeilijkheden die een gezin met zich meebrengt, toch ook aan dat ze het ouderschap het meest waardevolle in het leven vinden. Ik vertrouw er maar op dat ik geleerd heb van mijn fouten en dat ik nu 1-0 voorsta, omdat ik weet wat me te wachten staat. Dit keer blijf ik lachen als die babyfoon weer begint te blèren en aan het eind van iedere boodschappen-app zet ik een kussmiley. En inmiddels weet ik ook dat je die wijntjes gewoon wél moet blijven drinken. Want dat verdooft de pijn van de tropenjaren in ieder geval een beetje.
Lees ook: 5 Dingen die je niet wist over seks (na de geboorte van je kinderen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
