Gezin in paniek, want mama is ziek!
Hatsjoeeee!
Het is een ongeschreven regel dat moeders niet ziek worden. Kinderen worden ziek, mannen worden ziek, maar moeders niet. Zeker niet in de zomer.
Toen Terrorist nr. 1 nog een Amerikaanse baby was en hij, en manlief uit pure sympathie dus ook, in onze Californian home eens geveld werd door één of ander virus, vroeg de kinderarts me meelevend hoe het dan met mij was. “Oh, fine”, zei ik, terwijl ik probeerde mijn gloeiende hoofd en de daarbij behorende naderende oorontsteking te negeren. De beste man keek me even meelijdend aan en knikte toen begripvol. “I know” zei hij, terwijl hij een recept uitschreef voor de ‘Man Flu’, “Mommy never gets sick”. En daar sloeg hij de spijker op de kop van het tragisch lot der moeders.
LEES OOK: Waarom zijn Nederlandse kinderen nou toch ALTIJD verkouden? (over snot, kots en poep)
Kinderen zitten standaard vol met snot. Zodra ze één voet over de drempel van een peuterspeelzaal, gastouder, of school zetten, bubbelen er spectaculaire groene bellen uit hun neus. Ik raad iedere aanstaande moeder dan ook aan aandelen te kopen in Otrivin en BabyLuuf, of op z’n minst een eigen uienplantage te beginnen, want er is weinig zo lucratief als investeren in verkoudsheidsmiddeltjes als je kleine kinderen hebt. Dat van die ui heb ik overigens nooit geprobeerd, want alhoewel volgens de overlevering doeltreffend, schijnen de kinderkamers er verschrikkelijk van te gaan stinken. Ik houd het daarom liever artificieel en de Terroristen bestaan dan ook voor 95% uit neusspray. Zodra ik namelijk ook maar iets zie glinsteren onder die neusjes, sla ik verwoed aan het sprayen. Liever geen neusbruggetjes meer, dan nachtenlang wakker met een gillend kind met ontstoken sinussen.
Mannen participeren meestal gewillig aan het kinderziekteleed en zijn dientengevolge van mening dat zij bij iedere kleuterverkoudheid ook best vijf dagen in bed kunnen gaan liggen met een familiepak Strepsils. En mama maar neuzen vegen en mandarijntjes pellen, terwijl de rest van het gezin onder een dekentje geniet van de extra lange dvd van Freek in ‘t Wild. Maar dit keer ging het toch een beetje anders op onze boerderij. Na vier lange jaren zorgen werd ik namelijk zelf ziek. En niet zomaar een beetje snotterig, nee, echt Ziek. Met een hoofdletter dus. Op vrijdagavond schoot mijn temperatuur met rasse schreden omhoog tot de thermometer bij 40 graden rood uitsloeg. Terwijl ik ijlend klaagde over hoofdpijn, stelde manlief de vraag die iedere man sowieso beter uit het repertoire kan halen: “Je moet zeker weer ongesteld worden?”. Gezien mijn koortsdelirium was het wat lastig mikken, maar mijn hoofdkussen raakte mijn echtgenoot toch nog vol in het gezicht, waarna hij afdroop en gedienstig thee ging zetten.
De dagen erna verliepen in een soort vettige waas van koorts en zweet. Ik vind ziek zijn walgelijk. Alles gaat stinken, je huid, je haar, je bed, je pyjama. Verhit runde manlief in zijn eentje het huishouden, wat inhield dat de Terroristen elkaar beneden schreeuwend de hersens insloegen, terwijl mijn echtgenoot een poging deed de wasmachine te bedienen en een groentensoepje in elkaar te flansen voor zijn zieke vrouw. Na drie dagen, waarin de weliswaar schone, maar niet gevouwen stapels was zich uitstrekten tot aan het plafond, smeekte manlief mij om toch alsjeblieft naar de dokter te gaan, zodat die mij met gezwinde spoed weer kon oplappen en hij zichzelf weer uit de huishoudelijke macht kon ontzetten. De arts concludeerde met één blik in mijn pijnlijke keel allerhande woekerende gele ontstekingen, gaf me enorm op mijn kop omdat ik niet eerder gekomen was en stuurde me naar huis met een stootkuur antibiotica en een week verplichte bedrust. Manlief heeft zich daarop maar weer snikkend aan de soepgroenten gewijd.
Ja, moeders ziekbed heeft het gezin danig in de war gebracht. Manlief heeft paarse wallen onder zijn ogen en de Terroristen lopen maar wat verdwaasd rond en roepen af en toe met benepen stemmetjes onderaan de trap: “Mama, ben je al beter?”. Zelf geef ik inmiddels licht van de antibiotica en de ibuprofen en ben ik minstens drie kilo lichter (eten is bepaald niet bevredigend als je het gevoel hebt bij iedere hap een lading glassplinters door je keel te voelen glijden. Ik raad dan ook alle lijnende moeders absoluut het keelontstekingsdieet aan), dus ik kan niet zeggen dat ik hetzelfde plezier heb beleefd aan mijn teloorgang als manlief doorgaans ervaart wanneer hij met de kinderen meesnottert.
Waarschijnlijk zijn moeders gewoon niet gemaakt om ziek te zijn. Met het verwijderen van de placenta, gaat waarschijnlijk ook de kleinzerigheid verloren. Ik ga er van uit dat ik het nu weer voor minstens vier jaar gehad heb. Gelukkig maar, want ik denk wel dat mijn gezin zeker zoveel tijd nodig heeft om van de schok te bekomen.
Meer lezen van Vala? Lees het op Stadsmeisje op het platteland!
LEES OOK: Hoe het moederschap een hysterica van mij maakt
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
