Heeft je kind ruzie met een ander kind? Gewoon de ouders slaan, dat schijnt normaal te zijn
Restaurants en hotels die kinderen weren: Brenda snapt het wel. Maar dat heeft meer te maken met de ouders die erbij horen dan met de kleintjes zelf.
‘Vechtpartij onder ouders in restaurant Hippenaam, speelhoek per direct gesloten’. Dit bericht zag ik op een lokale nieuwssite. Eerst dacht ik dat het een grapje was, maar toen ik verder las bleek het toch echt geen nepnieuws te zijn. Er waren al eerder incidenten geweest in deze vinex-eetschuur, en die hadden allemaal de speelhoek als aanleiding. Het restaurant had zelfs een nanny ingehuurd om te voorkomen dat kinderruzies omsloegen in ouderoorlogen, maar de nanny voelde zich al snel niet meer veilig. Het personeel is het nu zat en dus is het kinderhoekje afgezet met rood-wit-lint en bordjes met ‘verboden toegang’ erop. Op de voordeur van het restaurant prijkt nu de tekst: ‘All you can (b)eat’. Althans: zo zie ik het voor me.
LEES OOK: Waarom het niet zielig is om je kind vijf dagen per week naar de opvang te brengen.
Van speelhoek naar Gazastrook
Eerlijk is eerlijk, ik moest een beetje lachen toen ik dit las. Ouders gaan elkaar tijdens het hoofdgerecht fysiek te lijf omdat Jan-Willem het autootje van Jayden afpakte? Of omdat Kelsey aan de haren van Wies trok, terwijl mama net haar vorkje in de brownie zette? Werkelijk waar, ik snap niet hoe een ruzietje tussen twee koters zo uit de hand kan lopen dat ouders elkaar de hersens inslaan. Hoe kan een speelhoek veranderen in de Gazastrook? Kindjes maken ruzie, dat hoort erbij en is goed voor ze. Als ze leren hoe ze daarmee om moeten gaan tenminste. Van stop-hou-op tot samen-spelen-samen-delen: de basis is niet bepaald hogere wiskunde. Uitleggen waarom het andere kindje verdrietig is geworden van die duw, ze aanmoedigen het op hun eigen manier uit te praten en weer goed te maken. Zoiets, toch?
In plaats daarvan zien ze, steeds vaker zo lijkt het, hoe hun ouders een ruzie onder kleintjes aanpakken. Namelijk door meteen pislink op de papa of mama van af te stappen om verhaal te halen. Ze maken er hún ruzie van. Want ‘jouw kind moet niet aan mijn kind komen’. En ook niet aan zijn spullen, tenzij je kind daar een dondersgoede reden voor heeft (gewoon samen willen spelen of nog te jong zijn om te kunnen delen: die tellen dus niet). De kinderoogjes kijken toe hoe papa of mama schreeuwt tegen een andere papa of mama, met verboden woorden smijt en als dat allemaal niet helpt, een neus of kaak breekt. Want lieve kinderen, zo los je dus een ruzie op. Dat kun je niet jong genoeg leren.
Voorbeeld voor onze kinderen
Een goede vriendin liet me laatst een whatsapp-gesprek zien met een moeder uit de straat. De vriendin was met haar zoon naar de moeder gegaan vanwege pesterijen over en weer en wilde de kinderen samen tot een oplossing -of in elk geval een gesprek- laten komen. De moeder was daar niet van gecharmeerd, want haar zoon deed helemaal niks verkeerd. Nadat mijn vriendin was afgedropen, een teleurgesteld huilend jongetje in haar kielzog, kwam er een stortvloed aan lelijke appjes binnen van de moeder, het grote zielige slachtoffer in deze kwestie. Wat doen we elkaar aan, papa’s en mama’s? Is dit echt het voorbeeld dat we willen geven aan onze kinderen? Dat wordt een gezellige boel straks, als deze generatie volwassen is. Ze leren dat je online mensen (vooral andere moeders) mag afbranden en dat je in real life heel snel beledigd moet zijn als iemand je ergens netjes op aanspreekt. ‘Dat is wel een beetje gek’, zou mijn 3-jarige hierop zeggen.
Dat restaurants en zelfs vakantieresorts pronken met ‘wij zijn kindvrij’ vond ik altijd nogal wat, al snap ik dat je weinig rust hebt als naast jou een gezin met vier stuiterende kinderen is neergestreken. Steeds vaker denk ik: het gaat niet eens om de overlast die kinderen zouden kunnen veroorzaken, het gaat om de ouders die alle remmen losgooien. Op mijn laatste resortvakantie op een zonnig vulkanisch eiland keek mijn peuter toe hoe twee moeders letterlijk vochten om een ligbedje: de ene had het hoofdeinde vast, de andere het voeteneinde. Ze hadden er allebei nog eentje nodig voor hun kinderen, dus ja, dan doe je dit soort dingen. Ik vroeg me af wat de peuter dacht. Zelf was ik vooral geobsedeerd door de bikinibroekjes die in de strijd nogal oncharmant tussen billen en/of schaamlippen kwamen te zitten, maar dat is hem vast niet opgevallen. De kinderen van de vechtende vrouwen stonden sip aan de zijlijn en leerden een wijze les: dit is hoe grote mensen omgaan met elkaar. Wat zullen ze trots zijn geweest op hun moeders, die het toch maar mooi even voor ze opgenomen hebben! Ik wilde er eigenlijk naartoe lopen om ze een gouden tip te geven, namelijk: deel dat ene ligbedje dat je al had gewoon samen met je kind, bied je excuses aan voor je idiote gedrag (gooi het desnoods op een zonnesteek, want het is wel echt heel erg ordinair wat je deed) en laat het overgebleven bedje staan voor iemand die nog helemáál geen ligplek heeft. Maar ik deed het niet, ik durfde niet. Ik was een beetje bang voor deze moeders. En dan ben ik toch al bijna 40.
Lees ook: Als je kinderen eindeloos ruzie maken – Vinca wordt er knettergek van.
