Zo voed ik op: ‘Alles wat ik verbied, mag bij papa wel’

Elke week op Me-to-we: een moeder over hoe ze opvoedt in de serie ‘Zo voed ik op’. Deze week Elina (39), moeder van twee dochters van 6 en 3.

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Mijn man vindt me een zeikerd, maar veiligheid gaat boven alles’

‘Dat mijn ex en ik tijdens de scheiding vreselijke ruzie zouden krijgen, had ik wel verwacht. Ruzie was immers een van de belangrijkste redenen dat we uit elkaar gingen. Altijd die discussies: over de taakverdeling, over geld, over de andere vrouwen met wie hij appte en mijn – volgens hem – paranoia op dat gebied. Dat laatste bleek trouwens nog niet zo paranoïde van mij, al beweert hij tot op de dag van vandaag dat hij pas nadat ik mijn wens om te scheiden uitsprak, een ander had. Ik geloof daar geen barst van, maar goed, we zijn nu toch uit elkaar en ik heb andere dingen om me druk om te maken. Over gescheiden opvoeden, bijvoorbeeld. Want gek genoeg verschillen we nu als dag en nacht op het gebied van een van de weinige dingen waarover we als stel op één lijn zaten: de opvoeding.
In mijn beleving ben ik sinds de scheiding niet veel dingen anders gaan doen. Bedtijd, schermenbeleid, regels op het gebied van eten, speelafspraken, logeren – alles is hetzelfde gebleven. Mijn ex en ik hebben die regels ooit zo afgesproken en ik denk dat ze prima werken. Bovendien hebben de meisjes de laatste acht maanden – vanaf het moment dat mijn ex en ik uit elkaar gingen – al zoveel veranderingen meegemaakt, dat ik juist in de opvoeding de continuïteit wil bewaren.

Lees ook: Zo voed ik op: ‘We hebben afgesproken: jij doet jouw kind, ik het mijne’

Maar blijkbaar is mijn ex-man sinds de scheiding enorm van gedachten veranderd over hoe we met de kinderen omgaan. Het begon ermee dat ik steeds meer verhalen hoorde over duur speelgoed dat zomaar werd aangeschaft, zonder dat een van de kinderen jarig was. Terwijl we altijd hadden afgesproken de meisjes te verwennen met liefde en aandacht, niet met spullen. Bovendien beweert hij geen geld te hebben om bij te dragen aan de kosten van de opvang, clubjes en kleding. Ook begrijp ik van mijn dochters dat ze bij hun vader heel veel televisie mogen kijken en laat naar bed gaan en als ze iets niet lekker vinden, hoeven ze het niet te eten. Het is zo frustrerend, want bij mij gelden de normale regels, maar die worden door de kinderen ineens voortdurend in twijfel getrokken. Bij papa mag het wel, hoor ik de hele tijd. Soms ben ik daar zo boos over dat ze tranen me in de ogen springen, maar dat probeer ik voor de kinderen dan snel te verbergen. Ik heb al een paar keer geprobeerd hier met mijn ex over te praten, maar dan haalt hij zijn schouders op. ‘Jij wilde scheiden, dus je koos hier zelf voor’, is zijn favoriete antwoord.
Het is natuurlijk verleidelijk om mee te gaan doen aan dat verwennen en soms kost het me echt moeite om niet ook dure cadeaus te gaan kopen of de televisie aan te zetten om twee uur ’s middags. Net als bij papa, als het daar dan zo geweldig is. Maar kinderen worden daar niet gelukkig van, houd ik mezelf dan maar weer voor. Kinderen worden gelukkig van duidelijkheid, grenzen en regels. Daar hou ik me aan vast, hoeveel moeite me dat soms ook kost.’

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Ons kind krijgt geen televisie, geen iPad, niks. En ja, we leven nog’