We zouden het verdomme toch samen doen?

50/50, zo zouden Renée en haar man de zorg voor hun twee kinderen verdelen. Nu zij na vier jaar de balans opmaakt, voelt ze zich zwaar genaaid, want het is meer 80/20 geworden.

Mijn man gaat ‘s ochtends naar zijn werk. Zijn halflege bakje muesli laat hij achter op het aanrecht. Jas aan en gaan met die banaan. Ik blijf achter met twee ongewassen kinderen in pyjamaatjes. Hoera, mijn dag kan beginnen. Soms krab ik me achter mijn oren en denk: Wij waren toch zo’n vooruitstrevend stel? Dat niet in ouderwetse rolpatronen zou vervallen. En nou is dat verdomme toch gebeurd. Wat ging er mis? Nou, dit:

• Borstvoeding is niet bedacht door een feministe. Dat weet ik wel zeker. Er komt een baby, zo’n behoevend, totaal afhankelijk kind en die moet drinken wat uit mijn borsten komt. Uit die tepels van mijn man komt geen druppel. (Waarom zitten die er dan, vraag je je toch af, hè?) Daar ging het bij ons al mis. Wanneer mijn man onze huilende baby in zijn armen heeft, word ik er binnen vier minuten gegarandeerd bij geroepen. ‘Hij heeft honger,’ is steevast de analyse van het huilen. Tja, dat moet mama doen. Ik neem het kind plichtsgetrouw over en hij verdwijnt achter zijn computer om wat te werken.
•  Mijn man kan een beetje een makke lul zijn. Zei ik dat nou echt? Ja. Hij laat onze kinderen gerust drie weken in hetzelfde beddengoed slapen. ‘Ja, ik zie dat soort dingen niet,’ zegt hij dan. Alsof ik een soort mega-gadget-oog heb voor dingen die voor hem op mysterieuze wijze onzichtbaar blijven. Hij laat onze 3-jarige oudste gerust twee uur zelf naar Youtube-filmpjes zoeken, tot hij via onschuldige dino-filmpjes is beland bij categorie 18+. Stiekem ben ik jaloers op deze kwaliteit. Loslaten geheten. Ik voel me dan meteen een slechte moeder. Daar heeft hij geen last van. Hij zit ondertussen lekker relaxed achter zijn computer wat te werken.
• Ik denk dat ik alles beter kan. Ik WEET dat ik alles beter kan en daar maakt mijn man gebruik van. Ik verdenk hem er soms van dat hij expres dingen verkeerd doet, zodat ik het overneem. Hij doet die luiers soms zo scheef om dat de poep er aan de zijkanten gewoon uitloopt. Dus bemoei ik me daarmee. Dan zegt mijn vent: ‘Als je het zo goed weet, doe je het toch zelf.’ Dat doe ik dan nog ook. Hij zit ondertussen… Je raadt het al, achter zijn computer wat te werken.
• Van mijn moeder moet ik dankbaar zijn voor wat mijn man doet. Verschoont hij een keer een luier, dan moet ik God danken. De afwas: hoera! Een kind in bad gedaan; de vlag mag uit. Klagen over zijn gebrek aan inzet is verboden. Want in haar generatie deden mannen nooit iets. Als de mijne dan een half uurtje wat in huis doet of de kinderen een keer kleren aan trekt, mag hij daarna best wel even achter zijn computer wat werken van haar. Als een soort beloning.

En ik… Als ik even achter de computer wat werk. Weet je wat er dan gebeurt? Dan staat er binnen 2 minuten eentje aan mijn bureaustoel te draaien, omdat hij op schoot wil. ‘Filmpjes kijken, mama.’ Een minuut later staat mijn man ernaast met een huilende baby op zijn arm. ‘Ik denk dat hij dorst heeft,’ zegt hij. En ik? Ik zet mijn computer maar weer uit…