Waarom gaan leuke oppassen hun eigen leven leiden?
En daar gaat oppas nummer 13, of was het nu 14? Ik heb echt geen flauw idee meer. Ik zit wel een beetje met mijn handen in het haar. Moet ik er nu weer een uit mijn hoge hoed toveren? Ik weet zo langzamerhand niet meer waar ik een gezellige oppas vandaan moet halen. Waarom moeten de leuke oppassen in hemelsnaam een eigen leven gaan leiden? Bij ons is het toch ook leuk?
Lees ook: Ode aan de oppas
Twee dagen in de week werk ik buiten de deur en heb ik in principe oppas. Alleen…nu dus even niet meer. De ene oppas kwam dinsdag, de ander op donderdag. Nu heeft de dinsdagoppas opgezegd omdat het rooster van haar opleiding is veranderd en ze die dag naar school moet. De donderdagoppas kan niet op dinsdag, dus ik heb een gapend gat. Ik krijg het er behoorlijk warm van, want hoe ga ik dit weer oplossen?
Ik meld me weer aan bij verschillende oppassites, vraag in mijn omgeving rond. Alhoewel… Ze zien me weer aankomen: “Heb je haar weer. Die kan echt geen oppas zien vast te houden.”
Ik vraag me ernstig af: waar ligt het in hemelsnaam aan? Kies ik de verkeerde? Is mijn huis te vies? Zijn mijn kinderen draken? Is mijn vent te nors? Betaal ik te weinig? Vinden ze mij een rare trien?
Op bovenstaande vragen kan ik volmondig ‘nee’ antwoorden.
Goed ik, geef toe, ik heb weleens een verkeerde uitgenodigd. Eentje die haar eigen kind van 4 jaar meenam en volgens mijn kinderen een ongeleid, schreeuwend projectiel was die speelgoed naar hun hoofd slingerde. Of die ene die apathisch op de stoel bleef zitten en geen boe of ba zei, bleek depressief te zijn. Maar de overige oppasmeiden waren stuk voor stuk toppers.
En mijn huis, tja, er ligt wel eens een stapeltje hier of daar, maar vies? Echt niet!
Mijn kinderen draken? Nee, natuurlijk niet. Ze maken veel lawaai, hebben hun nukken, maar dat laten ze over het algemeen alleen aan hun ouders zien.
Mijn vent die is allesbehalve nors, we betalen goed (ja hallo, het gaat wel om je kinderen hè!) en ik een rare trien? Uhm, ja dat kan, maar goed, zo raar ben ik nu ook weer niet.
Maar wat is het dan wel?
Eigenlijk is het heel simpel: kleine meisjes worden groot, ook een oppas. Ze gaan een opleiding volgen, krijgen een baan, gaan samenwonen en naar de andere kant van het land verhuizen, raken in verwachting. Ik heb zelfs een oudere dame gehad als oppas. Zij was echt de allerbeste en de allerliefste. Mijn kinderen waren helemaal weg van haar. Maar liefst drie jaar ving ze mijn kids op, maar toen werd ze oma. En ja, dat begrijp ik ook wel: ze wilde op haar kleinkind passen. Dus ook oudere dames worden groot… Ze gaan hun eigen leven leiden, en wij blijven achter met een gat…
Nu gaan we dus wéér op zoek naar een nieuwe oppas. Oppas nummer 14 of 15, ik weet het niet meer. Ik betwijfel ook of ik er goed aan doe bij mijn kinderen. Moeten we ze weer aan iemand wennen en misschien binnenkort wéér afscheid van nemen. Nemen ze het ons later kwalijk? Moet ik nog minder buiten de deur werken of moet mijn man meer thuis zijn? Maar dat willen we helemaal niet, want dat we een goede baan hebben die we echt te leuk vinden dat is ook een goed voorbeeld geven aan je kinderen.
Toch blijft het schuldgevoel knagen, want wat doe ik ze aan? Lijkt me voer voor een nieuw artikel.
Lees ook: 13 tekenen dat je toe bent aan een avondje uit (bel die oppas maar!)
