Van postnatale depressie naar roze wolk-moment: zo verschillend kan bevallen zijn
Hoe anders kan een bevalling verlopen. Van een verschrikkelijke ervaring naar een prachtig moment: Tilda maakte beiden mee. Dit is haar ervaring.
LEES OOK: Deze illustraties verwoorden de stille pijn van postnatale depressie
Mijn vorige bevalling was geen kattenpis. Na 22 uur weeën en twee uur persen, kwam ons prachtige meisje Livia eindelijk ter wereld. Ik was niet blij, ik was niet euforisch; ik was KAPOT!. De uren die volgden, voelde ik me leeg, uitgeput, boos. Ik was zo teleurgesteld in hoe het was verlopen. Ik was ronduit woest om wat er mis was gegaan. Genieten? Dat woord kwam niet ineens in me op. Het was zwaar, het was intens en ik meen me te herinneren dat ik af en toe ook gelachen heb. Maar niet vaak.
Hoe anders was deze bevalling. Op vrijdag 27 oktober meldden we ons ’s ochtends vroeg in het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Uiteraard waren we beiden gespannen, dat hoort erbij. Nadat onze baby uitgebreid was gecheckt en een hartfilmpje had gehad, kreeg ik mijn ziekenhuispyjama aan, een polsbandje met mijn gegevens om en werd ik richting OK gereden. Waar werkelijk iedereen mijn man kende en high fivede (omdat hij daar werkt en hier dagelijks komt). Je kan wel zeggen, dat het een beetje gekke ervaring was. Nadat ik een infuus had gekregen, begonnen de zenuwen de overhand te nemen en werd ik emotioneel. Binnen nu en een uur hebben we onze baby in onze armen, dacht ik steeds. Het gevoel overweldigde me nogal. Nadat de ruggenprik zat, werd ik plat neergelegd op de OK tafel. Het groene gordijn werd opgetrokken en ik vroeg nog: ”Geven jullie een seintje, als jullie begonnen zijn?” De arts lachte en antwoordde: ”We zijn allang begonnen hoor!”
Ik kon het niet bevatten. Starend naar het witte, glanzende plafond, bleef ik maar zeggen: “Dit is ZO Raar, dit is ZO onwerkelijk!” Ik lag te bevallen, terwijl ik er niets van voelde! Ik viel twee keer weg door mijn lage bloeddruk en ik riep nog gekscherend: “Ik kan niet de geboorte van mijn kind missen, hoor!” Vervolgens zei de gynaecoloog: ”Nou, doe het gordijn maar naar beneden, ze gaat geboren worden!” En ik riep: ”Echt?!” Ja, hoor: daar was ze, in all her glory: Emmi Lynn Timmers. Ze kwam huilend uit mijn buik en werd tegen het raampje aan gelegd. Haar warmte straalde door het raampje heen. Ik vroeg of ik haar even een kusje mocht geven voordat ze met de kinderarts mee ging. Dit was zo’n emotionele ervaring. Als ik deze foto terugzie, krijg ik steeds weer tranen in mijn ogen. Die eerste kennismaking, de eerste aanraking, die eerste warmte, het was zo’n prachtig moment. Nadat Emmi volledig was gecheckt, kreeg ik haar weer bij me. Ze viel acuut bij mij in slaap en begon te snurken. Ondertussen werd ik gehecht en na 25 minuten waren ze klaar. Ik werd naar de recovery gereden. Ongelofelijk, dat je binnen een uur je kindje op je borst hebt. Niks geen strijd, niks geen ellende en al helemaal geen twee uur persen met alle gevolgen van dien. Ik kon na de keizersnede meteen genieten. Emmi lag lekker bij me te drinken en was rustig, net als ik zelf. Ik kreeg een Raketje (ja, echt) en mocht terug naar de verpleegafdeling, waar onze kamer was versierd met roze ballonnen en slingers door manliefs collega’s. Super attent!
De ruggenprik werkte uit, ik begon pijn te voelen en ja: dat is geen grap. De eerste 24 uur na een keizersnede waren pittig, maar gelukkig kreeg ik goede pijnbestrijding. Ondertussen knuffelde ik wat af met ons prachtige meisje. Ik kon niet geloven hoe happy ik me voelde. Ik was zo’n ander mens! Het was een verademing om me nu zo te voelen en niet zo ellendig als toen. Wat een liefde en wat een geluk. Ik kan het zelf niet geloven. Natuurlijk is het ook dit keer een rollercoaster en heftig: ja dat is het. Maar ik geniet nu veel meer. Wat het tegelijkertijd ook weer heftig maakt. Want: waarom kon ik toen niet genieten? Dat blijft ingewikkeld. Maar het verpest niet ons geluk van nu. Daar geniet ik enorm van, met volle teugen en met elke vezel in mijn lijf. Dus, weet dat als je ooit een postnatale depressie hebt meegemaakt, het niet hoeft te betekenen dat het bij je tweede kindje ook weer gebeurt. Ik ben hier het levende voorbeeld van. Hoe anders ik me nu voel, ten opzichte van toen, is met geen pen te beschrijven.
Ik voel me blij, gelukkig en vooral: trots. We zijn compleet. De familie Timmers! En dat mag gevierd worden!
LEES OOK: Schokkend: vrouwen lijden onnodig veel pijn bij de bevalling. En dit is waarom
