Toen Vala’s baby voor het eerst uit logeren ging (en Vala bijna een zenuwinzinking kreeg)
Vala gaat er prat op dat zij niet zo’n typische moedermuts is die haar kinderen niet los kan laten. Maar toen ging haar baby voor het eerst bij oma logeren en bleek ze toch minder stoer dan ze altijd dacht.
Een vriendin van mij zei ooit eens dat ze ‘geen dag zonder haar kinderen’ kon. En dat haar kroost daarom voorlopig nog niet een nachtje uit logeren mocht. Belachelijk, vond ik dat toen, want hoe hysterisch kan je zijn? Heerlijk toch, je kind even uitbesteden? Lekker tijd voor jezelf, geen nachtelijk gespook of een ochtend kunnen uitslapen. Nee hoor, daar zou ik dus totaal geen moeite mee hebben. Niet dat ik er ervaring mee had, want de twee kinderen die ik toen had waren nog nooit uit logeren geweest. Omdat wij in Amerika woonden en onze familie en vrienden in Nederland. En een trans-Atlantische logeerpartijtje op touw zetten om een ochtendje te kunnen uitslapen wel wat veel voeten in de aarde heeft. Maar toen kreeg ik jaren later in Nederland een derde kind en stond oma te trappelen om de baby een heel weekend voor zichzelf alleen te hebben. En begreep ik met terugwerkende kracht opeens wat mijn vriendin destijds bedoelde. Als mijn man mij niet had tegengehouden was ik de auto alweer uitgesprongen toen we oma’s straat nog niet eens uitgereden waren, om mijn dochter weer uit haar armen te rukken. Mijn kind uit handen geven, bleek toch lastiger dan ik had gedacht.
Niet alleen had ik zo ongeveer Arwens hele garderobe, plus haar complete collectie knuffels en het verzameld werk van Dick Bruna ingepakt om mee te nemen, het had niet veel gescheeld of ik had ook gewoon haar ledikant en de commode achter in de auto gepropt, onder het mom van ‘ze moet zich wel vertrouwd voelen’. Het had gekund overigens, lang leve de 625 liter bagageruimte in de Kia Ceed Sportswagon, maar het mocht niet van mijn man. De hele rit naar oma toe moest ik moeite doen om mijn tranen terug te dringen. De weg die we al zo vaak gereden hadden voor een gezellig bezoekje, was nu met recht opeens een lijdensweg geworden, want met iedere kilometer die we dichterbij oma kwamen, kwam het moment dat ik gescheiden werd van mijn baby ook dichterbij. Terwijl mijn man en Arwen luidkeels meezongen met de Nijntje musical zat ik naarstig te hopen op een enorme file, of een klapband die ons tot stilstand zou brengen.
Het is dat oma in een klein dorp woont en iedereen elkaar daar kent, anders had ik me waarschijnlijk hevig laten gaan in haar voortuin en had mijn man me schuimbekkend over zijn schouder moeten gooien en me met geweld in de kofferbak van de auto moeten gooien na de overdracht van onze dochter. Maar ik wilde het dat arme mens ook niet aandoen om voortaan bekend te staan als die mevrouw met die maffe schoondochter, dus heb ik mijn baby dapper gedag gekust en ben ik afgedropen, waarna ik, eenmaal op de snelweg, een hevige aanval van hyperventilatie en verlatingsangst heb gekregen. Hadden we geen automatische rijbaanassistentie gehad, dan hadden we slingerend over de weg gereden, omdat mijn man een papieren zak onder mijn neus moest houden om in te ademen.
Dat weekend kregen we allerhande intens vrolijke appjes van oma, die samen met Arwen de tijd van haar leven had. Ze zette het zelfs op Facebook, zó gezellig hadden ze het. Het was een waar festijn van knuffels, gloednieuwe Nijntje rammelballen, koekjes en grootmoeders zelfgemaakte groentehapjes. Ja, Arwen waande zich in de babyhemel. Terwijl ik zat te huilen in de moederhel. Treurig stond ik om mijn eigen as te draaien in de babykamer, het ledikant plotseling akelig leeg. Het lijkt zo heerlijk als je midden in de gebroken nachten en de poepluiers zit, een dagje vrij, een nachtje doorslapen, maar ja, zoals dat gaat met dromen, zijn ze niet zelden mooier dan de realiteit. Be careful what you wish for, zeggen ze tenslotte. Want voor je het weet kún je ’s nachts een keertje doorslapen, maar lig je nog steeds wakker omdat je degene die je nachtrust steeds verstoort zo mist. En blijk je toch een minder grote bikkel dan je dacht.
Je begrijpt dat ik zondagochtend juichend in de auto ben gesprongen om onze dochter weer op te halen. Ja, met de vlam in de pijp scheurde mijn man naar zijn moeder. Alwaar Arwen hevig verontwaardigd was dat ze nu alweer mee naar huis moest, omdat haar verblijf in Hotel Oma wat haar betreft van veel te korte duur was geweest. De koekjes waren tenslotte nog niet allemaal op. Maar ik heb haar zonder pardon bij haar lurven gegrepen en ben de deur uitgerend. En ben naast haar op de achterbank gaan zitten, Terwijl ik me voornam me nooit meer van mijn kind te laten scheiden. Dat is inmiddels trouwens wel al regelmatig gebeurd, hoor. Want dat eerste verblijf bij oma, smaakte wat Arwen en oma betreft naar meer. Dus nu gaat onze dochter af en toe uit logeren. En kan ik dat inmiddels prima aan. Soort van in ieder geval. Ik ga gewoon niet meer mee met wegbrengen. Zodra mijn man wegrijdt met mijn dochter ga ik aan de wijn. Ja, ook om 11 uur ’s ochtends. Er is nou eenmaal pijn die gewoon verdoofd moet worden. Maar verder ben ik helemaal geen hysterische moeder, hoor. Echt niet.
Dit bericht is het resultaat van een samenwerking met Kia Motors Nederland, maar de inhoud is 100% van ons. Kijk hier voor onze advertentievoorwaarden.
Het eerste ritje met je baby, die heerlijke stilte als de kinderen achterin liggen te slapen, met z’n vieren meezingen met K3. Maandelijks zit je heel wat uren in de auto. De ene keer neem je je gewone dagelijkse route, een andere keer ben je misschien wel op weg naar een heel bijzondere bestemming. Onderweg maak je van alles mee, dit zijn stiekem soms heel bijzondere gebeurtenissen. Deze momenten willen wij onder de aandacht brengen #KiaMoments
Veelzijdig en praktisch, maar ook interessant voor de man die een móóie auto wil, de Kia Ceed Sportswagon is perfect voor het gezin. En met ruim 625 liter ideaal voor de kinderwagen, luiertas en alle andere bagage die een kind nu eenmaal met zich mee brengt.
–>
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
