Toen mijn peuter niet meer met me wilde spelen (lieverd, ik verveeeel me zo!)
Als moeder ben je altijd druk. Tijd voor jezelf bestaat niet meer als je kleine kinderen hebt. Oh, wat kun je daar dan naar verlangen. Vala verheugde zich er al jaren op. Maar toen was het opeens zover en wist ze niet wat ze met zichzelf aan moest.
“Mama? Mama! Mah-maaaaa! MAMAMAMAMAMAMAMAMAAAAAAAA!” Al jaren hoor ik niks anders dan dat. De hele tijd. Iedere moeder zal het beamen: met kleine kinderen heb je geen moment rust. Ze hebben je altijd nodig. Voor alles. Logisch ook, want ze kunnen nou eenmaal niks zelf. En ze hebben de aandachtsspanne van een washand. Dat beeld van een brave baby die een uur lang vergenoegd op een knisperboekje ligt te kauwen, of een dreumes die zoet in een hoekje zichzelf zit te vermaken met een krat Duplo, is een vertekend beeld. Of nou ja, een gore leugen eigenlijk gewoon, die mensen zonder kinderen op de mouw gespeld krijgen zodat het voortbestaan van de soort gegarandeerd wordt. De realiteit is namelijk dat kleine kinderen helemaal nooit zelf spelen en dat je ze dus altijd moet vermaken. Maar als mensen dat wisten zou er niemand meer kinderen krijgen. Het is namelijk dodelijk vermoeiend om jarenlang constant het verzameld werk van Dikkie Dik voor te moeten lezen en blokkentorens te moeten bouwen en nooit meer vijf minuten op je kont te kunnen zitten. Ik ben inmiddels acht jaar moeder en al tijden keek reikhalzend uit naar het moment dat ik eindelijk weer eens een kopje koffie zou kunnen drinken dat daadwerkelijk warm is. Wat een glorieus genietmoment zou dat worden.
Opeens was het stil
En toen was ik onlangs thuis met mijn peuterdochter. Haar grote broer en zus waren op school en opeens realiseerde ik me dat ik geen kind aan mijn benen had hangen, of op mijn schoot had zitten. Dat het stil was. Heel erg stil. Vanzelfsprekend sloeg de schrik me om het hart, want ook dat is iets dat ouders heel snel leren: stilte als je kleine kinderen hebt, is doorgaans een teken dat er iets goed mis is. Dan is er iemand verdronken 
in de wc-pot, of heeft zich opgehangen aan een gordijnkoord. Dan blijkt je dreumes de deur van het kettingslot te hebben gehaald en al op de bus richting het centrum te zitten, of heeft je peuter zich op zolder verschanst met een doos lucifers en een fles petroleum. Stilte betekent problemen. Je begrijpt dus dat ik halsoverkop en in blinde paniek door het hele huis op zoek ging naar mijn kind, overtuigd van het feit dat ik haar met op z’n minst een slagaderlijke bloeding ergens zou aantreffen waar ze helemaal niet mocht zijn, onderwijl alvast bellend met 112. Groot was mijn verbijstering dan ook toen ik haar op haar eigen kamertje vond. Met al haar ledematen nog intact en heel braaf spelend. Zélf spelend. Ik heb bijna alsnog een ambulance laten komen. Voor mij. Omdat ik ervan overtuigd was dat ik een hersenbloeding had gekregen en daardoor aan het hallucineren was geslagen. Dit kon tenslotte toch niet waar zijn?
Wandelend entertainmentcenter
Maar het is wel waar. Mijn kind speelt zelf. Mijn jongste kind heeft mij niet meer nodig om zich te vermaken. Na acht jaar gefungeerd te hebben als wandelend entertainmentcenter ben ik vrij. Vrij om dingen voor mezelf te doen. Het is een wonderlijke gewaarwording. Opeens zit ik soms alleen in mijn woonkamer. Waar de vloer opeens niet meer bezaaid is met speelgoed en kinderen. Die kinderen zijn op school, of houden zichzelf bezig op hun eigen kamers. Van boven hoor ik tevreden speelgeluiden komen en als ik stiekem om een hoekje ga gluren weet ik niet wat ik zie. Arwen die hele zelfverzonnen verhalen uitspeelt met haar Zoef Zoef eenhoorns waar ze helemaal weg van is en wiens vrolijke liedjes ze luidkeels meezingt (bij voorkeur ook tijdens het eten en ’s nachts in bed, tot de rest van het gezin er helemaal gek van wordt). Het is het begin en het eind van een tijdperk tegelijkertijd. En, hoe blij ik ook met mijn nieuw verworven vrijheid ben, even wennen is het wel.
Wat moet ik nu?
Want nu loop ik met mijn moederziel onder mijn arm. Te ijsberen door mijn stille, opgeruimde woonkamer, me afvragend wat ik nu in godsnaam nog met mijn leven moet. Ik kan nu weer dingen voor mezelf gaan doen, maar jongens, wát dan? Ik weet het gewoon niet meer! Inmiddels ben ik het zo gewend om dingen voor en met mijn kinderen te doen dat ik in een raar soort limbo terecht ben gekomen nu dat niet meer de hele tijd hoeft. En dus betrap ik mezelf erop dat ik stiekem naar Arwens kamer sluip, naast haar ga zitten en mee ga spelen met de pony’s. Waar ik al die jaren vaak zo moe van werd, dat mis ik nu. Opeens ben ik beledigd als er niemand met mij wil puzzelen, of boekjes lezen. Opeens vind ik het ongezellig dat ik niet meer mijn nek breek over Duplo die overal verspreid ligt en dat er niet meer uit het niets een Zoef Zoef Dier op mijn koffietafel tegen me begint te praten. Je weet niet wat je hebt, totdat je het kwijt bent, luidt de uitspraak en ik kan niet anders zeggen dat dat echt zo. Mijn kinderen zijn opeens groot geworden en ja, dat is heel mooi en fijn. Maar hallo jongens, met wie moet mama nu spelen?
Dit artikel is geschreven in samenwerking met VTech, maar de inhoud is 100% van ons.
VTech’s nieuwste aanwinst in de Zoef Zoef Dieren serie is onder andere Vajèn de Vliegende Eenhoorn. Een vrolijk figuur met magische sensor om geluiden, leuke zinnetjes en 3 gezongen liedjes te horen en zo de taalontwikkeling van je kind te stimuleren. De speelset met sensor is apart verkrijgbaar voor € 19.95 en daarnaast zijn er nog veel meer dieren die elk hun eigen liedjes en zinnetjes hebben.
De dieren zijn los verkrijgbaar vanaf € 9,95.De vliegende eenhoorn en of andere figuren hebben een Automatische uitschakeling en zijn Stevig en duurzaam design. De set en eenhoorns zijn voor kinderen van 1-5. Lees hier meer
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
