Marcel heeft een hekel aan dieren, maar ging toch naar Artis

Marcel is is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Ik was voor het eerst van mijn leven in Artis. Het was er nooit van gekomen en als ik pedagogen en websites moet geloven, is het superslecht voor kinderen als ze niet in aanraking komen met dieren. Ikzelf heb er weinig last van, mijn gebrek aan dierenliefde, maar volgens Carlijn komt precies daar mijn gebrek aan empathie en inlevingsvermogen vandaan. Dit zegt ze alleen als we een discussie hebben over wie er een avondje naar de kroeg mag, dus ik neem het altijd met een korrel zout. Maar toch. Misschien is het wel waar.

Anyway. We willen Sammie heel empathisch opvoeden, zodat ze later heel veel gevoelens heeft, dus wij naar die dierentuin. Het was een stervenshete en heel drukke zondag. Mijn vader en moeder, zusje, haar man en hun drie kinderen waren ook mee. Ik begreep direct waar mijn gebrek aan dierenliefde vandaan kwam, want mijn vader zei, bij de ingang al, dat hij alles best vond, maar dat hij niet naar de apen wilde kijken. ‘Enge beesten zijn het. Smerig ook, met hun vieze konten.’

We begonnen bij de vissen. Daar had mijn vader geen problemen mee. Sammie ook niet, tot er een soort prehistorisch gedrocht voorbij zwom van een meter of twee. Tot zover het aquarium. De stokstaartjes waren tof, maar ook heel moe, want heet. Veel andere dieren deden ook niet meer dan op hun luie reten liggen. Ik gaf ze geen ongelijk. De zeeleeuwen zwommen nog wel een rondje, maar ze keken er niet echt vrolijk bij.

Dus toch naar de apen. Want mijn neefjes vonden apen supervet en chill. Mijn vader en ik sloegen de boel van een veilig afstandje gade. Het waren gorilla’s, geloof ik, en ze kregen net te eten. Daar kwamen heel veel mensen op af. Wie naar Artis ging, wist blijkbaar wanneer er waar gevoederd werd.

Carlijn stond redelijk vooraan met Sammie, maar werd door een heel grote babyboomer nogal onbeschoft opzij geschoven. Hij had een werkelijk enorme camera met een werkelijk nog enormere telelens erop. Paparazzi stylo, maar hij was hier niet voor Ryan Gosling of Patricia Paay, hij was hier om gorilla’s te fotograferen. Van heel erg dichtbij. Hij ging er later vast een Albert Heijn-fotoboek van maken, dat hij dan tijdens een gezellig avond met bier en vieze hete nootjes aan zijn vrienden zou laten zien.

Vrouwen en kinderen konden in ieder geval kapot vallen, dat straalde van zijn geconcentreerde en verbeten gezicht. Carlijn kwam enigszins gedesillusioneerd terug gewandeld. Ze zei het niet, maar ik zag dat ze de man ondanks zijn dierenliefde niet echt empatisch vond.