Hoe ontzettend voor lul je gezet kunt worden door je kind

Hij kan schattig, vertederend en ontwapenend zijn. Maar deze week wist haar 3-jarige zoontje haar vooral voor aap te zetten. Onbedoeld, maar daardoor niet minder gênant..

We gingen samen naar de bakker. Hij hard zingend achterop mijn mama-fiets (ja, ik heb er ook één.) So far, so good. De bakker, was onze bestemming. Twee bruine broden en krentenbollen halen. Maar ze hebben ook taartjes, met auto’s erop. Toen mijn zoontje die zag, wierp hij zich met gevoel voor drama op de grond. ‘Die wil ik!’ kermde hij in herhaling. Ik voelde de ogen van de andere klanten in mijn rug prikken. Allemaal 50+ers die niets zeiden maar natuurlijk wel vonden dat ik mijn zoon nu aan moest pakken. Oke. Nu moest ik doen alsof ik écht kon opvoeden, wat natuurlijk helemaal niet zo is. Ik ging kordaat optreden. Komt ‘ie. ‘Je staat nu op. Ik tel tot drie.’ Te beginnen bij één… Je zag de mensen om me heen gespannen meekijken. Hoe loopt dit aaaafff? Tweeeee… Een paar extra klinkers boden mijn zoon nog wat meer tijd om op te staan en zo mijn hachie te redden. Ik overwoog nog tweeëneenhalf te zeggen, maar dat leek me bij dit publiek niet goed vallen.

Dus daar kwam de allesbepalende drie. Ik fluisterde ‘m zachtjes maar kordaat door de winkel. En daar lag hij nog. Gewoon op dezelfde plek. Geen centimeter verschoven of richting horizontaal gekomen. Nog altijd met zijn ogen op dat rode gebakje met een autootje erop. Fuck. Iedereen deed zijn best te doen alsof ze niet keken. Maar oh, ik voelde hun ogen. Vanuit mijn tenen steeg het bloed naar mijn hoofd. Vlekken schoten in mijn nek. Heel zachtjes fluisterde ik, toen ik ook nog aan de beurt bleek te zijn: ‘Twee gesneden volkoren, een zak krentenbollen en doe dat taartje er maar bij.’ Ja, gezwicht. Een graf gegraven voor mezelf. Volgende keer ben ik natuurlijk weer de sjaak. Dan begint het schouwspel van voor af aan. Maar welke fucking eikel van een bakker zet die kindertaartjes dan ook op peuterooghoogte? Ze doen het er gewoon om. Wat ik ervan geleerd heb die dag? Nou, dat ik daar nooit meer heen ga. Zo lekker was hun brood nou ook weer niet.

Scheten zijn een dingetje bij ons thuis. Vaderlief vindt ze met zijn 33 jaar nog steeds hilarisch. Vooral als ze veel geluid maken én stinken. Dat zijn de beste. Onze peuterzoon is het met hem eens. Er is zelfs een ritueel voor wanneer er weer eentje uit hun kontjes ontsnapt. Je ontkent eerst dat jij de dader bent, dan geef je het gierend van het lachen toe. Dan moet de ander met zijn hand wapperen, zo van: het stinkt. En dan doen alsof je door die geur dood neervalt. Ja, reken het mij als moeder niet aan. Ik vind het net zo ranzig als jullie. Manlief is zo bijdehand om die scheten buitenshuis in te houden, maar zijn mini-me nog niet. Dus kondigde hij van de week op een verjaardag dat er een ‘fax uit darmstad’ onderweg was. Want ja, zo noemt papa dat ook. Iedereen in een deuk, natuurlijk. Waarop hij mij ook nog dwong om ons ritueeltje af te gaan. Ontkennen, bekennen, zwaaien, doodgaan. Nou, en dat kon ik op dat moment ook wel; doodgaan. Van schaamte.

Diezelfde week werd mijn boei nog roder op het kinderdagverblijf. Een gevalletje eigen schuld dikke bult misschien, maar ik kon wel door de grond zakken. Oke, dit behoeft wat uitleg, voor ook al jullie me-to-we-lezers me meteen veroordelen. Kijk, mijn drie maanden oude baby vindt het lekker om zijn tong naar buiten te hangen. Verkoelend ofzo, net als bij een hond. Ach, dat keurslijf komt vanzelf wel om de hoek kijken, ik laat hem nog maar even. Wanneer ik hem een kusje geef, krijg ik dus per ongeluk wel eens een lik. Tongzoenen, heb ik dat met mijn naïeve hoofd ooit genoemd thuis. Mijn oudste (3) vindt dat maar wat grappig. Ik lach smakelijk mee wanneer ik vanuit mijn ooghoek zie hoe mijn twee jongens ‘tongzoenen.’ Ik lachte iets minder hard toen mijn zoontje op het kinderdagverblijf aan een juf vertelde dat hij met zijn broertje mocht tongzoenen van mama. Dat zij dat leuk vond. Mijn god. Ik heb het uitgelegd, zo goed als ik kon. Ik denk dat ze me gelooft. Tenminste, ik heb nog geen politie aan de deur gehad. Van mijn man moet ik er gewoon om lachen. Om alle momenten dat mijn kind me publiekelijk voor lul zet. Dat kind is puur, volgens hem, kent nog geen schaamte en gedraagt zich overal hetzelfde, wie er ook bij is. Kunnen we nog wat van leren, zei mijn man. Misschien heeft hij daar wel een puntje.