Hoe Marcel zat op te scheppen op het consultatiebureau. En Sammie daar maling aan had

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Ik had er echt zin in. Sammie was een week ziek geweest, maar was weer topfit. Carlijn was aan het werk en de vaderdochterdag liep zoals-ie moest verlopen; kalm, gezellig, met hier en daar een broodstengel en een snufje Peppa Big. Om elf uur moesten we ons melden bij het Consultatiebureau. Daar waren we inmiddels heel goed in geworden, met z’n tweeën. En dit keer zou het helemaal gezellig worden, want we waren er alleen voor een kleine beurt. Niks geen inentingen, alleen even checken of ons kind wel soepeltjes ging. En dat ging ze.

Onderweg zongen er vogels, mensen deden vriendelijk en Sammie praatte erop los. Ik zag het: zij had er ook zin in.

We kamen aan bij het pand waar mevrouw Hetty, de schat,  Sammie voor de zoveelste keer zou onderzoeken. Zodra we haar kamer betraden viel Sammie stil. Ze keek. Meer niet. Het was een alleszins onvriendelijke blik die ze naar mevrouw Hetty wierp.

“Dag Sammie,” zei mevrouw Hetty.

Niks.

“Kun jij al praten?”

Niks.

Ik zei dat ze ont-zet-tend goed kon praten. Hele zinnen, moeilijke woorden, alles. En ze liep ook. Heel hard en soepel. Nee, echt.

Ik pookte mijn dochter ondertussen wat in haar zij in een verwoede poging haar iets van geluid te laten uitbraken.

Niets.

Mevrouw Hetty schoof een paar blokjes naar Sammie toe, vroeg of ze die in dat doosje daar wilde doen.

Sammie bewoog niet, zei niks, keek onvriendelijk.

Ik begon weer te ratelen, zei dat echt echt echt heel goed kon praten en dat ze zo leuk was. Dat ik er zelfs stukjes over schreef op een website. Heb je die al eens gelezen, mevrouw Hetty, die stukjes? Nee? Wacht, kijk, ik heb een filmpje! Van gisteren. Kijk, ze praat, zie je, ze is heel goed, mijn kind, HEEL GOED! Ik begon een beetje te zweten.

Mevrouw Hetty liet haar hand op de mijne rusten. Ze zei: ‘Ik geloof je wel, hoor, sommige kindjes hebben dat, dat ze dichtklappen. Die zijn gewoon een beetje verlegen.’

Ik voelde me verslagen en vies. Sammie was goed op gewicht en haar lengte was ook goed en het zag er allemaal tiptop uit, zei mevrouw Hetty, maar ik hoorde het amper. Ik keek naar de dochter op mijn schoot. Het praatzieke meisje dat nu al twintig minuten haar mond dichthield.

Mevrouw Hetty maakte zich geen zorgen, zei ze, we zouden een brief krijgen als Sammie twee werd. Bij de deur zwaaide ze nog even naar Sammie. Niks. Geen zwaai, geen woord, niks.

Eenmaal buiten kwam ze direct uit haar stand-by modus. Ze neuriede de begintune van Peppa Big en vroeg om een broodstengel.

Ik weet vrij zeker dat ze me uitlachte.

Lees ook: Toen Vala naar het Consultatiebureau ging en opeens een verslaafd kind had