Het gaat allemaal zo snel (en hoe bijzonder dat eigenlijk is)
Het is een cliché, maar toch echt waar: het gaat allemaal zo snel. Als je er middenin in zit lijkt het wel een eeuwigheid te duren, maar voor je het weet zijn ze groot. Zoals Vala’s Arwen, die nu alweer 14 maanden oud en dus baby-af is. En iedere dag wel weer iets nieuws lijkt te leren.
Soms kan ik niet geloven dat het alweer meer dan een jaar geleden is dat ik mijn kleinste meisje voor het eerst in mijn armen hield. Als ik nu naar haar kijk lijkt het alweer zo ontzettend lang geleden dat ze weinig anders kon dan tegen me aan liggen slapen. Inmiddels loopt ze, praat ze al een heel klein beetje en snapt ze nog veel meer. Ook al heb ik het allemaal al twee keer eerder meegemaakt, ik blijf het ongelooflijk vinden hoe snel kinderen zich ontwikkelen. En vooral ook: hoe vanzelf dat eigenlijk gaat. Hoe ze, helemaal op eigen houtje, de wereld ontdekken en leren begrijpen hoe dingen in elkaar zitten. Gewoon, spelenderwijs, zonder dat jij er als ouder ook maar iets aan hoeft te doen. Sterker nog: eigenlijk hoef je er alleen maar bij te zitten en er heel erg van te genieten.
Wat ik deze derde en – waar ik mij vooral heel erg van bewust ben – laatste keer, dus ook maximaal doe. Niks fijner dan een hele middag op de grond in de woonkamer zitten en kijken naar mijn kleine, maar toch ook zo grote, meisje dat aan het spelen is. Haar te horen brabbelen en iedere dag weer een nieuw woordje te horen leren. Haar haar eigen spelletjes te zien spelen met haar speelgoed en haar iedere dag weer te zien groeien, de persoon zie worden die ze uiteindelijk zal zijn. Het is wonderlijk om te zien hoe ze alles wat ze om zich heen ziet en hoort in de praktijk brengt in haar spel. Met haar poezenknuffel doet ze onze echte kat na en als ik haar een bakje en een lepel geef, dan gaat ze ‘koken’. Ze imiteert haar grote broer en zus in alles wat ze doen en voelt ze zich dan eventjes net zo groot als zij. En ik, nu ik eindelijk eens tijd heb om er echt naar te kijken, er echt bij stil te staan, vind het knap. Want de ontwikkeling van zo’n heel klein kind, wat is dat eigenlijk iets groots.
Kinderen hebben maar heel weinig nodig om zich mee te vermaken en daar zouden wij als volwassenen nog wat van kunnen leren. Maar soms is het toch leuk om ze iets speciaals te geven. Niet in de laatste plaats omdat we het stiekem zelf leuk vinden om speelgoed te kopen, maar ook omdat ze van sommige dingen gewoon echt heel veel plezier hebben. Zoals bijvoorbeeld van de Little People Dierenreddingspost waar mijn Arwen zich tegenwoordig hele middagen mee vermaakt. Ze speelt er, op haar eigen dreumes-manier natuurlijk, hele verhalen mee uit en de diertjes vindt ze superleuk. Door de verschillende liedjes, geluiden, knopjes en karakters verveelt Arwen zich met de reddingspost nooit en leert ze bovendien iedere keer dat ze ermee speelt weer wat bij. Er valt namelijk altijd wel iets nieuws te ontdekken!
Eigenlijk gaat het me allemaal veel te snel, maar tegelijkertijd verheug ik me iedere dag weer op alle nieuwe stappen die mijn dochter nu weer gaat zetten en kan ik niet wachten op alles wat nog komen gaat. Ik sta erbij, kijk ernaar en hoef alleen maar te genieten. En zo vermaken wij ons allebei echt kostelijk.
De Little People Dierenreddingspost is geschikt voor kinderen vanaf 6 maanden en kan je hier kopen.
Dit bericht is mede mogelijk gemaakt door Fisher-Price, maar de inhoud is 100% van ons. Lees meer over ons advertentiebeleid.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
