Een beetje licht voor zieke kinderen in donkere dagen, daar kun jij voor zorgen
Eigenlijk zou geen enkel kind in het ziekenhuis moeten liggen. Een kind moet kunnen rennen, springen, dansen, genieten. Onbezorgd kunnen zijn. Helaas is dat niet voor alle kinderen weggelegd en dat is heel verdrietig. Vala maakte meerdere ziekenhuisopnames mee met haar chronisch zieke dochter. En weet daarom: een lach op dat gezichtje is dan het mooiste dat er is.
Ik denk er niet graag aan terug, aan al die keren dat ik aan het bed van mijn dochter zat op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Die ontzettend lange dagen en nog veel langere nachten in zo’n steriele kamer, tussen de bliepende machines, tussen de andere zieke kinderen en hun bezorgde ouders, overgeleverd aan het ziek-zijn van mijn dochter, wachtend op verbetering die heel vaak maar niet kwam. Een ziek kind is één van de ergste dingen die je als ouder kan overkomen. Om nog maar te zwijgen over hoe het is voor het kind zelf, dat zich ellendig voelt, vaak pijn heeft, steeds maar door allerlei vreemde mensen wordt beklopt en door de mangel gehaald, angstig is en verdrietig en waarschijnlijk ook nog heel veel van wat er gebeurt helemaal niet begrijpt. Dan is het heel snel afgelopen met het kind-zijn. En dat is iets wat je nooit van het gezichtje van je kind hoopt af te lezen.
De opnames van mijn dochter duurden soms wel weken. En op een gegeven moment is het dan alsof de buitenwereld niet meer bestaat. Als we door de ramen van het ziekenhuis keken dan zagen we wel dat het leven daar buiten gewoon door ging, maar voor ons voelde het alsof het stil stond. Alsof we vast zaten in een soort parallel universum waar het altijd grijs en grauw was. Alsof we riepen naar de mensen die we buiten het ziekenhuis zagen lopen, maar zij ons op de één of andere manier nooit konden horen. Gedurende die weken zag ik mijn meisje dan altijd langzaam verder wegzakken. Mijn vrolijke dochter veranderen in een somber, verdrietig kind. Natuurlijk, we probeerden altijd de moed erin te houden, leuke dingen te doen voor zover dat binnen de muren van het ziekenhuis, en met een infuuspaal aan haar vastgeketend, nog mogelijk was. Maar die glimlach op haar gezicht, die lach waar we zo van hielden, die zagen we toch steeds minder vaak. Nog steeds vind ik het moeilijk om te kijken naar foto’s uit die tijd. Van dat kleine koppie met zo’n slangetje in haar neus, die oogjes die zo lijdzaam staan. Want voor een ziek kindje valt er nou eenmaal heel weinig te lachen. En als ouder heb je er dan alles voor over om, al was het maar heel even, je kind weer terug te zien zoals het echt is.
Eén van de weinige momenten dat de twinkeling terug kwam in mijn dochters ogen was als ze een bezoekje kreeg van de CliniClowns. Als er op de deur van haar kamer geklopt werd en we door het glas een vrolijk gezicht zagen met een rode neus. Ik weet nog dat ik de eerste keer sceptisch was toen ze binnenkwamen, ik vond het maar een beetje ongemakkelijk, zo’n stel van die volwassen mensen die een beetje gek gingen staan doen. Maar mijn twijfel verdween al snel toen ik zag hoe mijn dochter opbloeide in haar bedje bij de aanblik van die twee clowns die haar kwamen opvrolijken. Hoe haar gezichtje opeens openbrak en ze voor het eerst sinds tijden weer eens hardop lachte. Daarna keek ik altijd uit naar het volgende bezoekje van de CliniClowns. Omdat ze toch iedere keer weer een beetje licht brachten in de duisternis. Licht dat ik mijn dochter natuurlijk ook wel probeerde te brengen, maar wat ik haar toch niet goed kon geven omdat ik, net als zij, zelf ook bang en verdrietig was. En kinderen mogen dan wel klein zijn, ze zijn niet gek. Dus dat pikte mijn dochter natuurlijk feilloos op.
Ik durf wel te zeggen dat de CliniClowns ons regelmatig door hele donkere dagen hebben gesleept en ik weet vrij zeker dat we ze ook in de toekomst nog weleens nodig zullen hebben om ons op te vrolijken. Dit jaar bestaan de CliniClowns 25 jaar en inmiddels hebben ze meer dan 1,2 miljoen kinderen in ziekenhuizen weer doen lachen. Wij zijn ze daar ontzettend dankbaar voor en hopen dan ook dat ze hun werk nog heel veel meer jaren kunnen voortzetten. Want iedere glimlach op het gezicht van een ziek kind is goud waard. De CliniClowns kunnen alleen kinderen blijven helpen als ze gesteund worden door ons. Een donatie is een klein en makkelijk gebaar om te maken, maar kan grote impact hebben op het leven van een kindje dat het moeilijk heeft. Een kindje zoals mijn zieke dochter en zoals al die zieke kindjes die de afgelopen jaren bij ons op de kamer hebben gelegen. Die door een bezoekje van de CliniClowns weer heel even ipv zíek kind, gewoon alleen maar kínd kunnen zijn. Omdat dat eigenlijk is zoals het hoort.
Help je mee ervoor te zorgen dat zieke kindjes af en toe weer even lekker kunnen lachen? Steun dan de CliniClowns met een donatie. Je kunt eenmalig en maandelijks doneren en alle kleine beetje helpen. Voor meer informatie en om te zien wat de CliniClowns de afgelopen jaren allemaal bewerkstelligd hebben ga je naar de website.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
