Dat je gaat shoppen voor jezelf en vervolgens terugkomt met duuzend kinderkleren
Ik ben vanmiddag gearriveerd met een heleboel kinderkleren, terwijl ik eigenlijk ging shoppen voor mezelf. ERROR.
Het zit zo. Een paar uur geleden zat ik nietsvermoedend en uiterst vrolijk op de fiets richting binnenstad, want ik zou eindelijk weer eens wat fijn spul voor mezelf gaan scoren. Ik ben namelijk tien kilo afgevallen (I KNOW mensen I KNOW) en jaloersmakend dun geworden en knapper dan ooit en de droom van iedere fotograaf dus dát mocht wel ’s effekes gevierd worden met een flitsende modellencarrière met shows in Parijs enzo wat nieuwe bh’s (borsten kunnen ook afvallen) en een broek in maat 38-40. Het budget? Maximaal 250 euro, want hey: we motten ook nog wat te vreten hebben deze maand. Echter, het is nu drie uur later en ik heb dus naar het schijnt maar liefst 350 euro uitgegeven aan…
KINDERKLEDING.
LEES OOK: Alwéér overal uitgegroeid! Maar, wat moet je met al die te kleine kleren?
Het is inderdaad buitengewoon opmerkelijk dat dit mij moet overkomen. Toen ik nog geen kinderen had begreep ik namelijk nietsch van vrouwen die hun halve inkomen opmaakten aan piepkleine stukjes kleer. Mijn motto? Eigen garderobe eerst! Je werkt er hard genoeg voor. En anders moesten die baby’s zelf maar een baantje gaan zoeken tsssss. Maar inmiddels ben ik dan toch overgestapt naar het andere kamp. Zodra ik langs een fijn rek met kinderkleding kom krijg ik een bijna enge waas voor mijn ogen en moet ik het allemaal even bepotelen en allerliefst ook kopen. Helemaal als het ook nog eens dikke vette sale is, zoals in januari of augustus. Dan klap ik echt alles wat me op het eerste gezicht leuk lijkt in het (online) winkelmandje of op de balie: alleen nog effekes de pinpas door het gleufje jassen en het feest is compleet.
Moet er natuurlijk wel genoeg geld op je rekening staan, maar dat is weer een heel ander heftig en zeer persoonlijk verhaal. Een verhaal over dat ik helemaal niet met geld om kan gaan. Over dat ik altijd rood sta. Over dat mijn vriend er gek van wordt. Ik werk eraan zullen we maar zeggen. Onderkennen dat je een probleem hebt is de helft van de oplossing enzo. Ik denk dat het komt omdat ik niemand wil teleurstellen, zelfs niet de verkoopster, en ik heb ook best wel faalangst, en moeite met opkomen voor mezelf, en dat is gewoon allemaal heel pijnlijk en het zit gewoon allemaal erg diep. Ja.
Anyways. Weet je wat het is? Baby’s en jonge kinderen zijn natuurlijk waanzinnig perfecte kapstokjes, en dat is iets wat je van jezelf niet altijd kunt zeggen moehaha. Ze zijn als ware het een leeg canvas. Een canvas dat je naar eigen inzicht kunt inkleuren, waarbij je het behoorlijk bont kunt maken ook nog. Het is allemaal niet zo snel weird: de ene dag maak je er een creatief en kleurrijk feestje van, de volgende dag kies je voor een uiterst preppy ensemble. It’s your call. Een miskoop is bovendien niet zo snel gedaan: je weet al snel wat je kind echt het allerbeste staat, en als je de juiste maat weet is het heerlijk makkelijk en snel scoren. En mocht iets onverhoopt toch een miskoop zijn, dan zet je het op Marktplaats, of je gebruikt het voor de camping, of voor kleine broer of zus. Daarbij is (of lijkt) kinderkleding relatief goedkoop: waar je als volwassene al snel honderd euro moet neerleggen voor een echt goede jeans, kun je voor het kroost al voor een derde van het bedrag iets spijkertofs op de kop tikken.
Kortom: kinderkleding kopen is leuheuk. Bovendien is het waanzinnig vertederend om je kroost in een nieuw pakje te zien. Kijk, ik ben geen wetenschapper ofzo, dat moest er nog eens bijkomen, een wetenschapper met een geldprobleem en alleen maar slechte bh’s, maar tien tegen één dat de oxytocine op zo’n moment in grote getale door mijn lichaam raast. Ik voel me gewoon dolgelukkig en knuffelig wanneer mijn beide zoontjes een toffe schipperstrui of (blauwe) polo aan hebben. Oh, en colberts doen het ook goed trouwens. En grof gebreide vestjes. En stoere laarzen. En coltruien. En alle rompertjes van Petit Bateau. En houwtje touwtje jassen. Oh, en laatst zag ik Dr. Martens in maat 25 staan, en nouja, die had ik vroeger ook, dus dan moet je die natuurlijk ook voor je kinde- oké wacht wacht WACHT even. Ik denk dat ik mezelf eeeeeven moet afkappen hier, want we hebben het hartstikke druk met z’n allen, en ik heb mijn punt volgens mij wel gemaakt. Ik bedoel, de wereld klapt bijna uit elkaar van de drukte, en wat doe ik? Jullie tijd een beetje verdoen met een blog dat volledig uit de hand loopt. En dan is Trump ook nog president gewor – jezus Renske, even serieus.
Oké oké ik stop al. Maar kan iemand dan misschien nog wel even geld storten voor een bh?
LEES OOK: 21 Dingen die je denkt als je gaat shoppen op Ali Express.
