Brief aan de moeder wiens kinderen zo wreed uit haar armen werden gerukt

Franke huilt mee met de moeders die op dit moment hun kinderen moeten missen. En schreef deze brief.

Lieve moeder,

Lieve immigrantenmoeder. Lieve vluchtelinge. Wat zal jij je wanhopig voelen in je cel, zo vreselijk bruut gescheiden van je kinderen. Dit was niet wat je je ervan had voorgesteld toen je je bananenrepubliek verliet, op zoek naar een betere toekomst voor je kinderen. Dit was niet waar je huis en haard voor hebt achtergelaten, je familie, vrienden, alles, in de hoop het ergens beter te treffen. Liefst was je thuis gebleven, maar je kon niet anders. Ze stonden op het punt je zoon te rekruteren voor een drugsbende. Je wilde dit lot niet voor hem, niet voor je andere kinderen. Je kon er niet meer tegen. De drugsoorlogen in je dorp, de moorden, de beschietingen, het bloed, de armoede. Je stapte met een tas in een truck, reed dagenlang over stoffige wegen. Je was moe, je kinderen huilend en hongerig, maar eenmaal in Amerika zou alles beter worden. Dacht je. Je zwom de Rio Grande over met behulp een autoband, je passeerde de grens, werd opgepakt. Maar nu ben je opeens schuldig aan criminele activiteiten en zit je in de cel. En waar je kinderen zijn? Je weet het niet. Niemand weet het. De onzekerheid slaat je lam. Je gaat kapot van binnen.

LEES OOK: Dear Donald: have you lost your fucking mind?!

Als je nu nog thuis was en het nieuws had gezien, dan zou je de oversteek niet maken. Dan had je geweten wat je te wachten stond. Dan wist je dat er een president aan de macht was die sinds kort zijn zero tolerance-beleid uitvoert. De grens van het land dat ooit bekend stond als het land voor iedereen met een droom, de grootste smeltkroes ter wereld, is sinds kort hermetisch gesloten. Welkom ben je er niet meer. De president van dat nieuwe land is rijk, hij heeft geen idee wat het is om honger te hebben, familie te verliezen. Hij weet niet wat het is om elke dag in angst te leven, hoe het voelt als je kinderen voor je ogen worden neergeschoten. Hij luistert niet naar zijn vrouw, die zelf een immigrant is. Ook zij is sprakeloos, weet niet meer wat ze tegen haar man moet zeggen. Daarom draagt ze Zara-jasjes met rare teksten. En ja, ik weet het, er zijn mensen die roepen dat het je eigen schuld is, dat je alleen maar op zoek was naar geld. Dat je beter had moeten weten. Vergeef hen maar, want ook zij hebben geen idee. Ze denken dat je voor je lol alles in de steek laat wat je lief is. Alsof jij liever niet gewoon thuis zou zijn gebleven, dicht bij je verleden, je roots, de plek waar je hoort. Alleen met wat meer eten in je maag, zonder angst, dreiging, geweld en uitzicht op dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn. Zoals een dak boven je hoofd, een baan, een fijne school voor je kinderen.

Gelukkig krijg je de afgelopen dagen steeds meer steun. De wereld heeft geschreeuwd, de president heeft een decreet ondertekend. Families zullen niet meer worden gescheiden. George Clooney en zijn knappe vrouw hebben 100.000 euro gedoneerd om immigrantenkinderen te helpen verenigen met hun ouders, wat zo makkelijk nog niet is. De dik 2000 kinderen die sinds begin mei van hun ouders zijn gescheiden, zijn naar opvangcentra door heel Amerika gebracht, terwijl de ouders in de cel zitten. Kinderen en ouders op totaal verschillende plekken in dat grote boze land: het zal veel mankracht, geld, toestanden en administratie vereisen om iedereen weer bij elkaar te krijgen. Gelukkig hoeven wij niet machteloos toe te kijken. Zijn er meerdere dingen die wij als brave burgers kunnen doen. Voor iedereen die nog wat wil betekenen, heb ik het onder deze brief op een rijtje gezet. In de hoop dat er meer zijn die jou een beetje willen helpen.

Lieve moeder, ik leef met je mee. Ik heb de geluidsopnames gehoord van huilende kinderen die schreeuwen om hun moeder. Ik heb de foto’s en filmpjes gezien van kinderen in kooien, slapend op dunne matrassen op een koude harde vloer onder aluminium warmhouddekentjes. Ik heb het verhaal gelezen van het veertienjarige meisje dat 2,5 dag naakt heeft vastgezeten op stoel in een detentiecentrum. Van de vader die zelfmoord pleegde omdat hij wanhopig werd bij het idee dat hij zijn kinderen nooit meer zou zien. Ik leef met je mee, ik huil met je mee. Ik zou het liever allemaal negeren, maar ik wil niet achteraf zeggen: ich habe es nicht gewußt. Want ik wist het wel. Ik heb het met mijn eigen ogen zien gebeuren. En ik hoop dat ik door getuige te zijn, door te doneren, met medeleven en deze brief, je een beetje geholpen te helpen. Mijn hart huilt, mijn keel zicht dichtgeknepen. Ik voel het verdriet, de wanhoop. Maar bovenal voel ik onmacht. Onmacht dat ik zo weinig kan doen aan de situatie. Boosheid, dat zoiets in zo’n groot en rijk land als Amerika mogelijk is. En ook al kan ik niet veel aan je situatie veranderen, ik doe kleine beetjes, met in mijn achterhoofd die ene prachtige zin uit de roman Wolkenatlas. Ja, ik ben slechts een miezerige druppel in de oceaan. ‘Maar, wat is een oceaan anders dan een massa druppels?’

Te abrazo,
Franke

Helpen?

* Zo kun je immigrantenkinderen helpen: alles op een rijtje
* Meelopen in een demonstratie in Amsterdam kan zaterdag 30 juni a.s., meer info hier
* Via Facebook kun je geld doneren aan Raices (Reunite an immigrant parent with their child)
* Vluchtelingenkinderen helpen in Europa kan via de Nederlandse Stichting Because we Carry