Als een kind zijn moeder verliest….(dan houdt toch de wereld op?)
De afgelopen weken keek Femke de serie Over Mijn Lijk met hierin (onder andere) de 30-jarige Ariejanne, moeder van Lennard (14) en Jennifer (7) die uitgezaaide baarmoederhalskanker had. Wat een levenslust had die vrouw tot op het allerlaatst. Ongelofelijk. De manier waarop ze haar kinderen de kracht gaf om verder te gaan…Femke heeft er met dikke tranen in haar ogen naar gekeken en haalt er veel inspiratie uit.
Lees ook: 10 Buikpuinmomenten van de terror-peuter-moeder
Sinds ik moeder ben, kan ik kinderleed niet meer aan. Vroeger dacht ik bij leed van kinderen: “Goh, wat erg!” Tegenwoordig ga ik schokkend van het huilen onderuit. Allemaal zelfprojectie natuurlijk. Wat zou ik doen als het allerergste….Wat zou er terechtkomen van Max als het allerergste…??? Ik vraag me wel eens af waarom ik überhaupt een serie als Over Mijn Lijk kijk. Hebben jullie het wel eens gezien? In een aantal afleveringen volgt Valerio jonge mensen die te horen hebben gekregen dat ze nog maar heel even te leven hebben, meestal omdat ze aan terminale kanker lijden. Het is bizar om te zien dat eigenlijk bijna niemand bij de pakken neer gaat zitten (ik denk namelijk altijd dat ik dat wel zou doen) en dat ze echt proberen om er nog wat van de maken.
Nu moet ik zeggen dat ik het ergens wel enigszins snap, dat als je nog geen kinderen hebt en op z’n meest een partner, je leven voor jouw idee versneld af kunt maken door nog één mooie reis te maken, een feest te geven, te trouwen, de belangrijke gesprekken te voeren etc. Maar als je kinderen hebt…hoe trek je jezelf dan door de dagen heen? De wetenschap dat die kleintjes op een dag in de nabije toekomst zonder jou moeten leven. Zonder de moeder die ze gebaard heeft en moest verzorgen tot ze volwassen zijn, die in alles hun anker zou moeten zijn…als zij verdwijnt, dan is een kind toch radeloos? Dan houdt zijn/haar wereld toch op met draaien?
Met oprechte verbazing en grote bewondering heb ik gekeken naar Ariejanne en haar zoon Lennard (haar dochter Jennifer kwam niet zoveel in beeld). De mate waarin zij close waren op het allerlaatst, hoe open en eerlijk ze tegen hem kon zijn over haar naderende einde en ook hoe hij heel oprecht kon zeggen: “Ik zou wel wat willen zeggen op je begrafenis, maar ik denk niet dat ik dat kan”…Ik heb er werkelijk geen woorden voor. Wat zijn kinderen toch flexibel. Wat zijn ménsen uiteindelijk toch flexibel. Het allerergste overkomt ze en toch weten ze altijd weer een weg te vinden. Dwars door de donkerste duisternis heen. Ariejanne zette haar schouders eronder in de laatste fase van haar leven. Ze zorgde dat haar kinderen de leukste dingen mochten doen, ze hees zichzelf in een trouwjurk en ’trouwde’ met haar kinderen, ze gaf nog één groot feest, ze vond op de valreep nog liefde en ontliep die niet…ze genoot tot op het allerlaatst en wist nog een lach en lichtheid in het leven te brengen, terwijl de dood haar op de hielen zat. Ook zorgde ze ervoor dat haar kinderen goed verzorgd achterbleven. In haar huis, hun vertrouwde omgeving, met hun vader.
Het is nu een paar dagen geleden dat ik de laatste aflevering van Over Mijn Lijk keek en daarin zag ik dat Ariejanne inmiddels in een hospice is overleden op 21 februari. Ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe haar kinderen zich nu voelen, maar in gedachten ben ik bij ze en wens ik ze alle kracht en steun en liefde van hun nabije omgeving. Gisteren kwam ik erachter dat Lennard een typisch jongens-you-tube kanaal heeft, maar een paar van zijn posts gaan ook over zijn moeder. Ik plaats er hieronder eentje.
https://www.youtube.com/watch?v=t0u9iNKmCLk
Lees ook: 16 Dingen die je echt niet kunt begrijpen als je nog geen moeder bent
