Geef jij een Gender Reveal Party?
Vala dacht dat ze alle zwangerschapshysterie wel gezien had toen ze door haar Amerikaanse BFF’s in Californië verrast werd met een roze Babyshower op steroïden. Maar een middagje suikerzoete luiertaarten aansnijden bleek nog maar het halve werk. De California girls waren namelijk totaal in shock toen ze hoorden dat Vala het geslacht van haar baby al wist en daar gewoon, zó last season, achter was gekomen tijdens de 20 weken echo. Want hallo?! Hoezo was er geen Gender Reveal Party geweest dan?
De Gender Reveal Party dus. Echt, dat bestaat. In de Verenigde Staten is het all the rage. Vergeet de gezellige ‘ruik de luier’ spelletjes, psychedelische heliumballonnen met weeïge teksten als ‘Welcome to the world, my precious little angel’ en het virgin Cosmopolitans atten, nee, tegenwoordig doe je pas weer mee als je bij de duurste bakker on the block een manshoge, wit geglazuurde taart hebt laten bakken, gevuld met zijdezachte roze of blauwe crème brûlée. Waar je dan pas achterkomt bij het aansnijden, omdat je dus nog niet weet of je een jongen of een meisje krijgt, want het is de bedoeling dat dat dan een enorme surprise is en dat je zwangerschapsgevolg dan juichend met roltoeters en confetti begint te gooien zodra de eerste taartpunt het geslacht van de spruit in aantocht heeft verraden. Hart-stík-ke leuk, toch? Enig! Nou weet je, geef mijn portie geslachtentaart dus maar aan Fikkie.
Lees ook: De Babyshower: do or don’t?
Echt hoor dames, het moet niet gekker worden. Ik was al danig in shock na de overdaad van mijn Amerikaanse babyfeestje (ja, goedbedoeld, I know, maar toch een beetje veel voor mijn nuchter Hollands gemoed), maar ook nog een Gender Reveal Party had ik waarschijnlijk gewoon niet overleefd. Want overdrijven is tenslotte ook een vak en hoewel de Amerikanen de job van het exalteren met verve uitoefenen, hoeft deze trend van mij dus écht de grote plas niet over. Helaas lijkt het er toch op dat de Hollandse bescheidenheid het veld moet ruimen, want ook hier achter de dijken is het seksefuifje gestaag bezig terrein te winnen. Een andere conclusie was er niet, toen ik laatst het volgende uit de mond van een zwangere bekende van mij hoorde rollen: “Ja, ik dacht dus, ik doe met 20 weken een Gender Revealtje, een weekje na de echo ofzo. Dan laat ik de echoscopist het geslacht even doorbellen naar Taart van m’n Tante, je weet wel, waar jij toen je bruidstaart hebt laten maken, en dan maak ik er een high tea’tje van in het Blauwe Theehuis in het Vondelpark. Echt, ik ben zó benieuwd, kan gewoon niet wachten!”. Ik was natuurlijk alweer bijna vier jaar geleden voor het laatst zwanger, dus ik zal wel ouderwetsch zijn, maar als ik toegevoegd word aan die WhatsApp groep, laat ik spontaan mijn i-Phone in het toilet vallen.
Hoe hormonaal ik ook was tijdens mijn zwangerschappen, er was echt no chance in hell dat ik met mijn dikke enkels en het 20 weken kiekje naar de bakker waggelde om hem, eerder dan ik er zelf kennis van genomen heb, te laten weten wat mijn kind tussen de beentjes had zitten, zodat ik een piemel of een vaginafeestje kon geven. Want kom op zeg ladies, dat is toch gewoon echt gekkigheid? Natuurlijk is een baby krijgen reden voor een feestje en er is niks mis met een middagje met je vriendinnen lekker theeleuten, of ingesnoerd in hippe buikbanden taartjes eten bij de Bakkerswinkel, maar echt, er zijn ook gewoon nog grenzen. Zijn we dan echt zulke slaven van de commercie geworden, dat we ons als lemmingen collectief van de brug storten als Hallmark en consorten zeggen dat er op de bodem van de rivier een luiertas met gouden tepelhoedjes ligt? Aan iedere moeder de keus natuurlijk, maar ik zou met mijn dikke pens dus gewoon lekker aan de kant blijven.
Zo langzamerhand wordt iedere gebeurtenis in het leven slachtoffer van commerciële verkrachting en ik weiger mee te werken aan dergelijk misbruik. Straks moeten we ook nog komen opdraven voor ovulatiefeestjes en innestelingspartijtjes. Sorry, maar ik heb een drukke agenda, dus mama ain’t got no time for that shit, oke? En daarnaast groeit het geld me helaas ook nog steeds niet op de rug, dus een kraamcadeautje als de baby eenmaal, mét geslacht en alles, blozend in het wiegje ligt, is gewoon just about all I can do. Ik ben niet voor niets uit Californië terug naar Nederland verhuisd, in de veronderstelling dat we hier nog wel gewoon lekker normaal kunnen doen. Dus natuurlijk, ik kom graag juichen voor je baby, maar dan tegen de tijd dat ik hem daadwerkelijk in levenden lijve kan aanschouwen en jij in de kreukels ligt uit te hijgen in je bed op klossen. Ik blijf tenslotte toch een echte Hollandse en dus gooi ik er een gouwe ouwe in: mama’s doe nou maar gewoon, want echt, dan doen we heus al gek genoeg.
Lees ook: Dingen die alleen zwangere vrouwen doen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
