Ga. Nou. Slapen. Pleasseeee!!!

Franke heeft sinds kort een nieuw probleem met haar peuter Olle: hij weigert te gaan slapen ’s avonds. Is hij nou gewoon aan het peuterpuberen of is er meer aan de hand? Franke doet met schaamrood op de kaken een bijzondere ontdekking.

Lees ook: Uitslapen? Zo houd je je kind bezig terwijl je dat probeert

Baby Olle was zo soepel als een elastiekje. Ik gaf hem, toen hij na zes weken doorsliep, nergens een probleem van maakte en welgeteld een halve dag last van krampjes had gehad, de bijnaam Boeddhababy, want mán wat een chille vent was dát, zeg. Je snapt: ik voelde me enorm gezegend met zo’n makkelijke baby. Maar ja. De man met de hamer komt al-tijd langs als het om kleine kinderen gaat. Dus mij zul je ook nooit horen zeggen: “Totaaaaaal niet herkenbaar”, want dat is de goden verzoeken. En voor je het weet zit je zelf met de gebakken peren. Zoals nu. Al ruim twee jaar slaapt Olle (2) als een mak lammetje, maar opeens heeft-ie besloten daarmee op te houden. Ik was vergeten hoe onhandig dat ook alweer was.

Het begon met een beetje gepiep, rond een uurtje of zeven, half acht. Meestal een kwartier nadat hij in bed lag. Een zoetgevooisd ‘Maaaaamaaaaaa!’ kwam er dan uit het kinderkamertje. Dan liep ik nog even naar boven, gaf hem een aai over zijn bol en ging weer naar beneden. Kon ik weer verder met mijn leven. Maar wat begon met piepen, veranderde al snel in dreinen. Dreinen veranderde in het scanderen van protesten. Wat overvloeide in huilen. Janken. Schreeuwen. Tot een soort van hysterisch gekrijs waarbij hij bijna kotste van woede. Klam van het zweet en met een woedende blik in zijn ogen als hij zijn zin niet kreeg. En die zin verandert ook nog. Eerst was een knuffeltje van mama of papa dus genoeg, maar inmiddels is dat gepasseerd station. Even bij hem zitten en de kamer op kousenvoetjes uit sluipen (biddend dat daarbij vooral geen botje zou knakken omdat-ie anders weer rechtop in zijn ledikantje), het helpt niet meer. Maar eigenlijk werkt niets.

Dit is wat we allemaal geprobeerd hebben:

• Een slaaplampje, dat schattig licht weerschijnt
• De tien-minuten-laten-huilen-methode. Leidde alleen maar in ongehoorde fitties waar hij bijna niet meer uit te halen was
• Ongelooflijk duidelijke slaaproutines met poetsen, badje, boekje
• Heel chill de avond in, na een heel warm bad, zonder drukte en gekkigheid
• Geen iPad of tv meer na 18.uur
• Vanaf 14 uur ’s middag aankondigen; “Je moet bijna naar bed kereltje”
• Hem een knuffelbeestje aansmeren. Moest meneer niet
• Bij hem zitten, maar dat liep uit tot sessies die wel een uur konden duren
• Hem in het grote bed in slaap laten vallen, maar dat leidde tot “Mama mee!”, met als gevolg dat ik elke avond al om 19.15 in bed lag. Ook geen optie
• Samen op de kamer met Puk (5). Leidde tot chronisch slaapgebrek bij zijn grote zus
• Dan maar helemaal laten huilen (nee, dit lieg ik, ik kan dat gewoon niet, fysiek onmogelijk)
• Hem op laten blijven tot hij naar bed wil (22.30 uur)

 Na al deze fratsen, ging ik maar eens online kijken. Of andere moeders dit probleem herkenden. Online informatie zoeken doe ik niet zo snel meer, want ik dacht met een tweede wel zo door de wol geverfd te zijn dat ik dat niet meer nodig had. Ja, nogal dom. Ik probeerde wat met peuters en niet willen slapen, maar kwam daar nauwelijks met informatie waar ik wat aan had. Ik surfte, klikte, en stuitte toen op een stukje van nota bene onze eigenste Metowe’s Barbara. Waarom peuters beter geen middagdutje kunnen doen.

Kak! Die middagdutjes! Helemaal niet over nagedacht. Snel rekende ik uit tot wanneer Puk middagdutjes had gedaan. Tot ze net zou oud was als Olle nu. Ai. Zou het? Maar ’s middags wil-ie wél heel graag slapen. En tukt-ie zo 2,5 uur. Ja, duh, zeg jij nu. Als-ie pas om 22.30 uur in slaap valt.
Nou ja. Een eyeopener was het wel, deze ontdekking. En ik vond het zoooo stom van mezelf dat ik er niet zelf op gekomen was. Echt idioot. Het was zo logisch, alles wat er in dit stukje stond, en zo herkenbaar enzo, en jeminee. Zou dat het zijn?!?! Dus nu gaan we dat maar proberen. De middagdutjes slopen. Hopelijk helpt dat, want mijn man ik willen onze avonden wel weer eens terug. We bouwen eerst maar af naar een uurtje, want cold turkey is ook weer zoiets. De eerste dagen zijn schromelijk mislukt, want toen ik om 14.00 boodschappen ging doen viel-ie in slaap in de auto (Dom!) en dag twee hadden we een feestje en daar moest-ie fit voor zijn. Maar we zetten door hoor, we zetten door.

Laat het een les voor jullie zijn dames, zoals het voor mij een les is geweest:

Zit je met je handen in het haar? Check dan altijd ééérst www.me-to-we.nl! Knipoog.

Enneh, mochten jullie nog tips voor me hebben, ik hoor ze graag.

Lees ook: Slaapproblemen? Gewoon opsluiten dat kind!