Fuck dat feminisme: mama wil een traditioneel gezin
Gelijkheid tussen mannen en vrouwen, emancipatie en feminisme zijn de laatste jaren weer een hot topic in de samenleving. Je zou dus denken dat de ouderwetse rolverdeling in gezinnen nu echt op z’n retour is. Maar niets blijkt minder waar. Nederlandse moeders willen namelijk het liefst een traditioneel gezin.
De afgelopen jaren hebben vrouwen overal ter wereld flink van zich laten horen. De roep om gelijkheid op de werkvloer en in het leven in z’n algemeenheid wordt steeds groter, machtsmisbruik en seksisme worden steeds vaker openlijk en keihard aan de kaak gesteld en kleine meisjes wordt geleerd dat ze alles kunnen doen en worden wat ze maar willen. De vrouwen zijn overal in opmars. Behalve in Nederland. Want hier hebben we aan emancipatie eigenlijk een broertje dood. Nederlandse vrouwen willen helemaal niet emanciperen. Nee, de Nederlandse vrouw staat wel goed achter dat aanrecht. En het mag dan 2018 zijn, ze heeft absoluut niet de intentie om daarachter vandaan te komen. Onderzoek van Ouders van Nu onder bijna 10.000 moeders laat zien dat moeders van tegenwoordig die rolverdeling van weleer wel prima vinden. Laat ons maar zorgen en stofzuigen, terwijl papa op zondag het vlees komt snijden. Fuck dat feminisme. Het traditionele Nederlandse gezin blijft de hoeksteen van de samenleving. En de dames knopen gedienstig de schorten voor.
LEES OOK: Ja, ik ben moeder. Maar dat is niet mijn grootste ambitie.
Bijna vier op de vijf vrouwen in Nederland gaat minder werken als er een kind komt, terwijl mannen veel minder vaak een stap terug doen. Gevolg is logischerwijs dat de zorg voor het gezin dus voornamelijk op de moeder neerkomt. Maar dat willen we ook, vertelt Hilde Tholen, hoofdredacteur van Ouders Nu. “Een aanwezige moeder vinden we belangrijk. Vrouwen willen zelf zorgen. We zijn van mening dat een kind thuis moet blijven in zijn eigen, vertrouwde omgeving.” En hoewel we ons graag progressief voordoen voor de buitenwereld en het op social media doen voorkomen alsof we enorm hip en happening zijn, vinden we ouderwetse degelijkheid eigenlijk heel belangrijk. Papa is de heer des huizes en neemt alle belangrijke beslissingen, terwijl mama plichtsgetrouw aan zijn zijde staat, met een schare kinderen aan haar rokken. Het is dat we dat stemrecht inmiddels al hebben, maar als het aan de generatie moeders van nu ligt, kunnen we dat blijkbaar net zo goed weer afschaffen. Daar moet moeder de vrouw haar mooie hoofdje tenslotte helemaal niet over breken.
Ik word hier dus best wel een beetje verdrietig van. Niet eens zozeer vanwege dat hele thuisblijfmoederding, want hoewel ik van mening ben dat iedere vrouw (en man trouwens ook) financieel onafhankelijk zou moeten zijn, moet iedere moeder en ieder gezin zelf weten hoe ze de opvang van hun kinderen regelen. Maar het feit dat Nederlandse vrouwen kennelijk zo weinig eigen en maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen vind ik schokkend. Dat we onze levens zonder blikken of blozen gewoon maar uit handen geven aan onze mannen als we eenmaal kinderen hebben gekregen. Dat we ons zo hulpeloos opstellen en onze autonomie helemaal opgeven. Dat we dan achterover leunen en ons eigenlijk niet meer bezighouden met wat er om ons heen en in de wereld gebeurt, ons daar gewoon niet meer druk over willen maken, simpelweg omdat we ‘klaar’ zijn, omdat ons kostje met die man en die kinderen dus mooi gekocht is, daar schrik ik van. Want, het spijt me wel, dat is toch gewoon luiheid? En pure desinteresse? Ik zal wel weer heel thuismoederend Nederland over me heen krijgen, maar inmiddels ben ik er wel aan gewend dat ik nogal alleen sta in mijn feministische standpunten. Maar echt, ik begrijp het gewoon niet. Onze moeders en de vrouwen die ons voorgingen hebben zo hard gestreden om gezien en gehoord te worden. Te krijgen waar ze recht op hadden. Om hun bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappij. Maar wij laten ons een ring aan onze vinger schuiven en een baby in onze baarmoeder duwen en laten vervolgens alles uit onze handen vallen, omdat we vinden dat we dan niks meer hoeven. Hoe kan dat nou?
Ik heb het eerder gezegd en ik ga het gewoon weer doen: ik denk dat het weinig meer is dan gemakszucht. De gemiddelde Nederlandse vrouw vindt het wel prima om onderhouden te worden en zich vooral niet te erg te vermoeien. Werken vinden we maar vervelend en een hoop gedoe en daar hebben we geen zin in, dus als we ook thuis kabouters kunnen gaan zitten vouwen met ons kroost blijven we liever op onze kont zitten. En onze kinderen gebruiken we als excuus. We verschuilen ons achter die betrokken moeder façade, want niemand die dat ter discussie probeert te stellen in Calvinistisch Nederland. Maar de realiteit is dat we het vooral doen ten faveure van ons eigen falende arbeids,- en maatschappelijk ethos. De Nederlandse vrouw wil het vooral leuk hebben. En makkelijk. En daar geven we graag onze zelfstandigheid voor op. We doen aan korte termijn denken en alles wat niet direct invloed heeft op ons eigen leven vinden we bijzaak en daar hoeven we ons niet voor in te zetten. Wat op z’n zachtst gezegd nogal egoïstisch is. Maar och, wat zijn we toch een goede moeders. Sorry, maar die vlieger gaat wat mij betreft niet op.
Je kinderen laten zien dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, dat het oke is om als vrouw de regie van je eigen leven uit handen te geven aan je partner en je onttrekken aan de plicht om een maatschappelijke bijdrage te leveren heeft wat mij betreft niks te maken met kiezen voor het belang van je kinderen. Die hebben bij zo’n voorbeeld namelijk helemaal geen belang. Het enige dat ze ervan leren is dat ongelijkheid geoorloofd is en dat het oke is om niet voor jezelf te kunnen zorgen. Waardoor schadelijke patronen in de maatschappij gewoon kunnen blijven voortbestaan en de zo broodnodige emancipatie nauwelijks van de grond komt. Op de wereldwijde emancipatieranglijst staan landen als Rwanda en de Filipijnen inmiddels ruim boven Nederland en wat mij betreft is dat om je dood te schamen. Want we zijn simpelweg te belazerd om onszelf omhoog te trekken. Maar mekkeren dat we als vrouwen zo benadeeld worden, dát kunnen we dan weer als de beste. Iets met veel geblaat en weinig wol. Want ondertussen lopen we maar wat graag als makke schapen achter onze mannen aan.
Steeds vaker schaam ik me tegenover mijn moeder en de vrouwen van haar generatie over die van mij. Want de schellen moeten hen toch wel van de ogen vallen als ze zien hoe hun dochters zich gedragen. Na al het werk wat ze verzet hebben moeten ze werkeloos toezien hoe hun dochters teruggrijpen naar het leven waaruit zij hebben proberen te ontsnappen. Waarvoor zij hen juist hebben willen behoeden. Maar waarin hun kleinkinderen nu toch weer zullen moeten opgroeien. Ik kan alleen maar zeggen: sorry mam. Al die beha’s die je hebt moeten verbranden betaal ik wel terug. Dat is tenslotte wel het minste dat ik kan doen.
LEES OOK: Borstvoeding het best? Laten we niet overdrijven…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
