Help! Femke duikt onder voor het Consultatiebureau
Femke is trots dat ze alle ballen in de lucht kan houden (van stukken tikken, tot de was doen, tot gezond eten koken voor haar zoon Max, tot haar relatie leuk houden). Maar toen het consultatiebureau vrijdag belde, werd haar trots met een hamer de kop ingeslagen…Weer een afspraak vergeten! We nemen je mee naar het moment dat Max nog een peuter was.
LEES OOK: Dingen die je op het Consultatiebureau hoort en waarvan je vlekken in je nek krijgt
Afgelopen vrijdag, 16:10 uur. Ik zat in een werkbespreking in een Amsterdams café en mijn telefoon rinkelde vanuit mijn tas. Natuurlijk nam ik hem niet op; ik zat heel geconcentreerd te luisteren naar een nieuwe opdrachtgever. Ik was het braafste meisje van de klas. Ik liet mij niet afleiden.
Toen mijn tafelgenoot drie kwartier later naar de wc ging, pakte ik mijn telefoon en luisterde het bericht af. Ik hoorde het volgende: “Dag mevrouw Sterken, u spreekt met Evie van het consultatiebureau Amsterdam. U had vanmiddag om vier uur een afspraak staan voor uw zoon Max, die zijn prik moet hebben, maar u bent niet op komen dagen. Ik zie hier dat u de vorige keer ook niet kwam, dus wij beginnen ons af te vragen wat er aan de hand is. Zou u contact met ons willen opnemen?”
Mijn hart schoot in mijn keel. Consultatiebureau. Vergeten. WEEEEEER!!! De vorige keer zat ik een evenement te presenteren en hoorde ik na afloop het bericht over mijn afwezigheid. Toen schaamde ik me al, maar nu… Nu kon de hele Kalverstraat geplaveid worden met mijn schaamte. Ik voelde me op slag heel erg schuldig tegenover Max. Het kind moet klaarblijkelijk heel nodig één of andere prik omdat-ie anders een verschrikkelijke ziekte krijgt (en ik ben echt voor vaccineren), maar omdat mama zo druk met haar werk is, schiet het er gewoon bij in. Ik kon wel janken. Mijn opdrachtgever vroeg wat er was en ik bekende haar dat ik als de allerslechtste moeder allertijden te boek stond. Ze lachte, maar voelde ik daar nu toch een heel klein beetje veroordeling?
Och, och, en ik vind dat consultatiebureau toch al zo eng met al hun curves en ‘Loopt-ie al? Praat-ie al?’. Hoeveel woordjes zegt-ie? Kan ie al drie rode blokjes bovenop elkaar leggen?’ En daarbij zijn ze in mijn ogen ook redelijk onnodig. Als er wat is ga ik wel naar de dokter en zolang het kind eet, plast, poept en vrolijk is, zal er wel niet zoveel aan de hand zijn. Maar goed. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Voorlopig zeg ik nog helemaal niks hardop, want ik durf niet te bellen. Ik kan geen echte reden opvoeren voor mijn afwezigheid wanneer ik vraag of ze alsjeblieft nog een plekje voor me willen inplannen. Bovendien ben ik stilletjes een beetje bang dat ze me al gerapporteerd hebben aan Jeugdzorg en dat er bij de volgende afspraak (als ik wel op kom dagen) een mevrouw met een grote hoornen bril zit die gaat beoordelen of de interactie tussen Max en mij wel goed genoeg is. Of-ie geen opvallende blauwe plekken heeft. Of angstig kijkt. Zodat ze moet besluiten dat hij tijdelijk in een pleeggezin moet.
Oh nee. Ik bel ze niet. Ik ga ze gewoon negeren. Ik ga onderduiken voor het Consultatiebureau.
LEES OOK: Als mama de peuter naar het kinderdagverblijf brengt (in 50 speerpunten)
