Ik faal de hele dag als moeder (en ik vind het niet eens erg)
Ze is geen perfecte moeder en dat weet ze zelf ook. Maar Mariëtte gaat zich er niet meer druk om maken.
Ik ga het gewoon meteen toegeven: ik ben niet de beste moeder op aarde. En ook niet van het land, waarschijnlijk. Het heeft niet te maken met liefde. Ik houd zo ongelooflijk veel van mijn kinderen (sorry voor dit gekwijl, maar het is zo) dat ik vandaag nog een of meerdere vitale organen zou afstaan als ze daar op een of andere manier beter van zouden worden en als we ten onder gaan met te weinig reddingsvesten, ben ik degene die verzuipt. Lachend en wel, want zij gaan voor alles.
Lees ook: Hoe relaxed is fulltime moeder zijn? Dat valt vies tegen…
Maar in het dagelijks leven faal ik wat af als moeder. Het begint al op babygebied. Bij Casper (nu ruim 1,5) weet ik het nog aan gebrek aan ervaring, maar nu bij Nora (3 maanden) is het eigenlijk net zo erg. Heb ik net anderhalf uur geclustervoed wegens huilerigheid, had ik die vieze luier over het hoofd gezien. En hoe ik ook mijn best doe, van een dagritme kunnen we vooralsnog amper spreken. Ik druk anderen op het hart vooral naar hun moedergevoel te luisteren, maar eigenlijk zeg ik vooral: ik hoop voor je dat je gevoel bij jou het antwoord wel weet, want mijn moedergevoel zegt meestal zoiets als ‘je zou dit of je zou dat en wat het beste is weet eigenlijk niemand, misschien moet je even Googlen?’ Ik ben die moeder die altijd verwonderd fronsend toekijkt hoe een ander haar baby in een speciale greep weet te nemen, waarna diezelfde baby meteen zesenhalf uur gaat slapen en bovendien voor de komende 21 jaar van z’n krampjes af is. Als ik vraag hoe iemand in godsnaam bij die handige trucjes komt, is het antwoord meestal zoiets als: ja, gewoon. Hoezo: gewoon? Zit al die informatie opgeslagen in een speciaal moedergen dat ik toevallig niet heb? Heb ik het handboek niet gelezen? Of ben ik gewoon echt een pruts?
Waarschijnlijk dat laatste. Ik geef grif toe: het grootste deel van de tijd doe ik gewoon maar wat. Ik wil me wel aan een soort van voedingsschema houden, maar als Nora huilt en ik weet niet waarom, is de conclusie ‘honger’ zo lekker snel getrokken. En aan de borst is ze stil, dus plug ik haar maar weer aan. Ook als de vorige voeding een halfuur geleden is. Waarop andere moeders – veel betere moeders dan ik dus – in koor roepen hoe onverstandig dat is, want regelmaat is een groot goed en zo leert ze nooit om op een andere manier getroost te worden, of zoiets. Dat is ongetwijfeld waar en wetenschappelijk onderbouwd, maar ik krijg het niet voor elkaar.
En dan heb ik het nog niet eens over de opvoeding van Casper gehad. Ik vind opvoeden gewoon heel erg moeilijk. Dat heeft allerlei oorzaken. Om te beginnen: ik vind dingen al snel zielig (Casper kan ook echt heel zielig huilen. Met trillende lippen en snot en van die uithalen dat ik denk: het wás ook heel erg onredelijk van mij dat hij niet met zijn loopfiets over de bank mocht, what was I thinking?!). Punt 2: ik ben aarts-inconsequent. Of positiever gezegd: ik heb nogal veel last van voortschrijdend inzicht. Staat Casper om acht uur ’s avonds rechtop in zijn bedje aan zijn slaapzak te plukken, onderwijl fanatiek ‘Uit! Uit!’ schreeuwend, dan moet ik bij nader inzien toegeven dat half acht naar bed misschien ook wel wat vroeg was na een middagslaapje van tweeënhalf uur. En zit schermentijd wel zo’n beetje op maar moet ik koken / bellen / iets werkerigs afmaken, dan pak ik dus wel weer de iPad erbij, terwijl ik die een uur daarvoor met veel moeite heb afgepakt. Punt 3: ik vind sommige dingen gewoon niet zo belangrijk. Maar dat zijn wel de dingen die ik belangrijk zou moeten vinden. Neem tafelmanieren. Zeer belangrijk. Want stel, Casper wordt later minister-president, dan zou het wat mal zijn als hij tegen die tijd nog steeds Danoontjes naar de hond smeet. Of broccoli eerst fanatiek fijnkneep en dan in zijn haar smeerde. Of broodkorstjes over de tafel keilde om duidelijk te maken dat hij niet van plan is die te consumeren. En waarschijnlijk zouden de medewereldleiders ook de wenkbrauwen optrekken als al het eten met de handen naar binnen geschoven zou worden, omdat het bestek eerst enige keren op de grond is gesmeten en daarna stelselmatig wordt genegeerd. Het ding is alleen: ik denk niet dat Casper dat tegen die tijd allemaal doet, ook niet als ik hem nu gewoon laat begaan. Wat ik dus doe. Hij is één en ik heb al de nodige discussies met hem over zaken als het pletten van onze hond, tsunami’s creëren in bad en het schoonmaken van zijn neus (waarbij onze buren waarschijnlijk denken dat ik dat met brandende messen doe ofzo), dat ik denk: hij eet, de manier waarop acht ik niet erg relevant. Fout natuurlijk, enorm fout. Hij zou op z’n minst met mes en vork moeten eten, een servet netjes over de schoot gedrapeerd en als er eten op de grond gaat, zou er ook geen toetje moeten zijn. Maar ik kies voor de makkelijke weg.
En ik heb besloten: ik voel mij er niet langer schuldig over. Wel zo relaxed. Dan maar geen perfecte moeder. Dan maar een hond die onder de vla zit. Dan maar Nora aan de borst troosten tot ze twaalf is. Dan maar geen ingenieuze babygreep kennen. Dan maar wel een loopfiets op de bank, blijf ik er wel even naast staan. Tegen de tijd dat ze 28 zijn, functioneren ze vast wel in de wereld. En eten ze ongetwijfeld met bestek.
Bekijk ook: ‘Hangry’, een reden om finaal uit je plaat te gaan…
