‘Elke maand hebben we ruzie over geld’

Merel (40, moeder van drie meisjes van 8, 7 en 1) heeft een gat in haar hand, haar vriend is juist zuinig. En daar botsen ze over.

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Alles wat ik verbied, mag bij papa wel’

“Ik zie de beheerder van het pakketpunt bij ons in de buurt vaker dan mijn eigen moeder, als ik de postbode toevallig in de stad tegenkom, begroet hij me. Met mijn naam. Ja, ik hou van shoppen en doe dat voornamelijk online. En voornamelijk voor onze kinderen, hoewel ik het zelf ook belangrijk vind om er goed uit te zien. Voor een mooie jurk betaal ik zo honderdvijftig euro, dat vind ik het ook waard. Elk seizoen steek ik de meiden in het nieuw. Kosten: vijfhonderd euro, vaak nog meer. En dan sla ik daarna mijn slag nog in de sale.
Mijn vriend ziet het allemaal met lede ogen aan, en dan weet hij niet eens alles wat ik uitgeef omdat we gescheiden rekeningen hebben. Hij houdt zijn inkomsten en uitgaven bij in Excel en is chagrijnig als het een keer niet klopt. Als er weer een pakketje wordt afgeleverd, kijkt hij afkeurend. Daarom laat ik het meeste tegenwoordig op een pakketpunt bezorgen en haal ik het op als hij niet thuis is. Weet niet weet, wat niet deert. En waarom er elke maand zo weinig naar de spaarrekening gaat, tja, dat weet ik ook niet als hij ernaar vraagt.

Lees ook: ‘Ik heb zo weinig geld, een verjaardagscadeau kan ik me amper permitteren’

Het is maar goed dat hij niet alles weet, want over het deel dat hij wel weet, hebben we met grote regelmaat ruzie. Zeker eens per maand probeert hij me tot de orde te roepen, zoals hij dat noemt. Dan moet ik een preek aanhoren over verantwoord met geld omgaan. Sorry, maar hij is mijn vader niet, ik vind dat gepreek bloedirritant en ga er met gestrekt been tegenin. Ik hou van shoppen en ik vind het gewoon heel belangrijk dat onze kinderen er goed uitzien. Als ze alle drie nieuwe kleren aanhebben, kan ik daar enorm van genieten. Mijn vriend snapt dat niet – hij zou het liefst alle kinderkleren bij de Primark kopen. Of tweedehands. Als hij dat zegt, voel ik me niet serieus genomen in wat ik belangrijk vind.

Hijzelf is een knieperd. Koopt alleen nieuwe kleren als ik hem dwing, wordt oprecht gelukkig als hij ergens een tientje kan besparen. Wat dat betreft is hij natuurlijk een goede man voor mij – zonder hem zou ik allang failliet zijn. Het is ook de reden dat we gescheiden rekeningen hebben. We maken elke maand een vast bedrag over naar de gezamenlijke rekening en zitten elkaar verder niet in de weg. Daarom vind ik het ook zo vervelend als hij zich met mijn uitgaven bemoeit. Ergens zal hij vast gelijk hebben, maar als hij een accountant als vrouw had gewild, had hij niet met mij moeten trouwen.’

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Mijn man en ik zitten echt niet op één lijn’